Van de meer dan 2 miljoen klachten van consumenten die de Federal Trade Commission in 2013 verzamelde, had 14%, of ongeveer 280.000, betrekking op identiteitsdiefstal.

Wat voor soort fraude

Een derde van deze identiteitsdiefstalklachten meldde fraude in verband met overheidsdocumenten of -uitkeringen. Creditcardfraude klachten droegen nog eens 17% bij; telefoon- of hulpprogramma-fraude, 14%; klachten over bankfraude maakten 8% uit; nog eens 6% had betrekking op arbeidsgerelateerde fraude en 4% had betrekking op leningfraude. Javelin Strategy and Research 2014 Identity Fraud Study meldt dat ID-fraudecriminelen in 2013 $ 18 miljard hebben gestolen, een daling van $ 21 miljard in 2012,

Hoewel dat nog steeds klinkt als een hoop klachten en geldverlies, ondervond slechts 7% van de Amerikaanse ingezetenen van 16 jaar of ouder in 2012 identiteitsdiefstal, volgens de Nationale Misdaad van het Bureau van Justitie Statistieken 2012 Victimization Survey. Niettemin, dat zijn veel mensen: bijna 16. 6 miljoen, volgens de enquête.

Hoeveel geld verliezen mensen

Het goede nieuws is dat de overgrote meerderheid van slachtoffers van identiteitsdiefstal uiteindelijk geen geld verliest. Slechts 14% in het onderzoek van 2012 ondervond een financieel verlies waarvoor ze niet werden vergoed, en slechts de helft van die groep verloor $ 100 of meer. Slechts 16% van die 14% -groep (ongeveer 2% van alle slachtoffers) verloor $ 1, 000 of meer die niet werd vergoed.

Bovendien hadden zeer weinig identiteitsdiefstal slachtoffers juridische problemen als gevolg van identiteitsdiefstal. En 86% van de respondenten zei dat ze tijdens hun leven geen enkel geval van identiteitsdiefstal hadden meegemaakt. Met cijfers als deze zijn we misschien meer bang voor identiteitsdiefstal dan we moeten zijn.

Hoeveel tijd verliezen de mensen

Toch kunnen verloren tijd en gedoe belangrijke problemen opleveren voor ID-slachtoffers, die gemiddeld 9 uur bezig zijn met het oplossen van het probleem. Het ergste gebeurde bij de 1. 1 miljoen die aangaven dat iemand hun persoonlijke gegevens gebruikte om op frauduleuze wijze een nieuw account te openen - dat kostte gemiddeld 30 uur. Het gemiddelde voor misbruik van slachtoffers van creditcard-accounts: 3 uur.

Voor 7% van de ondervraagde slachtoffers had de ID-diefstalresolutie langer dan een jaar geduurd. Natuurlijk geeft deze statistiek ons ​​geen idee hoeveel uren deze slachtoffers aan het probleem besteedden. Maken ze 10 telefoontjes per dag en nemen ze het hele jaar twee uur per werkdag in beslag? Of hebben ze één brief per maand geschreven? Uit het onderzoek bleek ook dat ongeveer de helft van de respondenten het probleem in een dag of minder kon oplossen.

Hoe mensen erachter komen

De meest voorkomende manier waarop consumenten ontdekten dat ze het slachtoffer waren, was toen een financiële instelling contact met hen op nam. Ongeveer tweederde van alle slachtoffers wist niet hoe hun informatie was gestolen en ongeveer 90% dacht niet dat ze iets wisten van de dief.

De diefstal van identiteitsdiefstal waarvan u waarschijnlijk het meest waarschijnlijk bent, is het gebruik of de poging tot gebruik van een bestaande creditcard of bankrekening. Deze twee soorten fraude deden zich ongeveer in dezelfde mate voor in de periode waarin de enquête betrekking had. Consumer Reports wijst erop dat 80% van de door consumenten gerapporteerde "identiteitsdiefstal" de diefstal is van een creditcard- of bankpasnummer, wat niet echt identiteitsdiefstal is en dat vaak resulteert in geen financieel verlies voor de consument dankzij fraudebeschermingen die door financiële instellingen, zoals geen aansprakelijkheid voor ongeautoriseerde creditcardtransacties.

De website van TrustedID, een Equifax-bedrijf dat diensten voor identiteitsdiefstalbeveiliging verkoopt, stelt dat het slachtoffer van ID-diefstal "meer dan 500 uur en meer dan $ 5 000 uitgeeft om zijn of haar krediet en goede naam te herstellen … Slachtoffers besteden de meeste van hun tijd vullend papierwerk, telefoongesprekken en notarizing beëdigde verklaringen om te proberen om hun onschuld te bewijzen na het vinden van hun identiteit is gestolen. "TrustedID vermeldt niet de bron van deze cijfers, maar ze verschillen dramatisch van de bevindingen van de National Crime Victimization Survey 2012 van het Bureau of Justice Statistics.

Hoeveel moet u zich zorgen maken?

Wat moeten consumenten van deze en alle andere identiteitsdiefstalstatistieken die ze kunnen lezen maken? Overweeg ten eerste de bron: Heeft de overheidsinstantie of het bedrijf dat de statistieken propageert er een gevestigd belang bij je bang te maken (bijvoorbeeld, dus je zult nieuwe financiële regels ondersteunen of hun ID-diefstalbeveiligingsservice kopen)? Steunen alle gepresenteerde statistieken de agenda van de entiteit die ze presenteert, of is de aanpak in evenwicht?

Beschouw in de tweede plaats de steekproefomvang en of het monster representatief is. Als de statistieken zijn gebaseerd op een enquête, bijvoorbeeld hoeveel deelnemers werden ondervraagd en is dit aantal groot genoeg om zinvol te zijn? Welke soorten mensen vormen de steekproef en wie zijn mogelijk uitgesloten?

Een derde potentieel probleem dat vaak moeilijk te begrijpen is, is hoe de enquêtevragen werden ingekaderd. Het bedrijf of bureau dat de enquête uitvoert, kan opzettelijk of onopzettelijk vragen stellen op een manier die de resultaten vertekent. Soms is het moeilijk of onmogelijk om de werkelijke vragen in de enquête te zien.

De bottom line

Houd in gedachten dat statistieken nooit het hele verhaal vertellen. Overweeg welk ander bewijs de statistieken die u leest, kan ondersteunen of weerleggen. Wanneer u statistieken ziet over hoeveel geld ID-diefstal slachtoffers hebben verloren of hoeveel identiteitsdieven zijn gestolen, kijk dan bijvoorbeeld naar informatie over of de slachtoffers werden vergoed voor hun gemelde financiële verliezen. Dat zijn ze vaak, dankzij de aansprakelijkheid voor nulfraude op creditcardrekeningen en beperkte aansprakelijkheid voor fraude op bankrekeningen.

Bekijk ook hoe 'slachtoffer' wordt gedefinieerd, of helemaal niet. De entiteit die de statistiek propageert, kan hopen dat u ervan uitgaat dat een 'slachtoffer' een individuele consument is, maar de financiële instellingen die geld verliezen vanwege identiteitsdiefstal kunnen ook worden opgenomen in de definitie van 'slachtoffer'."De bedreiging voor u als consument kan kleiner zijn dan de statistieken suggereren.