a:

Er zijn veel verschillende soorten risico's verbonden aan beleggen en het is bijna onmogelijk dat een enkele technische indicator ze allemaal vastlegt en effectief kwantificeert. Een risicomaatstaf die betrouwbaarheid in een bepaald gebied aantoont, kan in een andere context nutteloos zijn. Alpha is een van de meest geciteerde indicatoren voor het bijhouden van prestaties, maar dat maakt het niet noodzakelijk het beste.

Alfa is een van de vijf belangrijkste indicatoren voor risicobeheer voor beleggingsfondsen, aandelen en obligaties. Beleggers gebruiken het om de historische prestaties na correctie voor risico te volgen en het wordt algemeen beschouwd als een weerspiegeling van de prestaties van een beleggingsmaatschappij. Dit maakt alpha vooral nuttig voor het vergelijken van beleggingsfondsen met langere track records.

AD:

Alpha vergelijkt de prestaties van een effect of fonds met een gerelateerde benchmark-index, maar past die prestatie aan door rekening te houden met de volatiliteit van het activum. In zekere zin, alfa vertelt beleggers of het actief beter of slechter heeft gepresteerd dan de bèta voorspelt.

Een beleggingsfonds met een alpha van nul genereert rendementen precies in overeenstemming met de voor volatiliteit gecorrigeerde verwachtingen. Waarden hoger dan nul betekent dat het beleggingsfonds beter presteerde dan verwacht, terwijl negatieve waarden een underperformance laten zien. Consequent hoge alfa's suggereren dat de beleggingsbeheerder consistent hogere rendementen genereerde dan onder de marktomstandigheden mogelijk was.

AD:

Beleggers moeten ook de onderliggende veronderstellingen van een risicomaatstaf overwegen. Alpha wordt geconstrueerd en toegepast op basis van moderne portefeuilletheorie en gebruikt een kleinste kwadratenregressie om rendementen te genereren. Ongeacht de werkzaamheid binnen dat kader is het mogelijk, maar niet noodzakelijkerwijs waar, dat andere conceptuele methodologieën nuttiger zouden kunnen zijn.