Wanneer een belegger een enkele portefeuille opsplitst in twee portefeuilles, een alfaportefeuille en een bètaportefeuille, heeft hij of zij meer controle over de volledige combinatie van risico's waaraan hij of zij wordt blootgesteld. Door uw blootstelling aan alfa en bèta afzonderlijk te selecteren, kunt u het rendement verbeteren door consequent de gewenste risiconiveaus binnen uw totale portfolio te handhaven. Lees verder om te ontdekken hoe dit voor u kan werken.

ZIE: Alfa toevoegen zonder risico toe te voegen
Het ABC Voordat we beginnen, moet u enkele sleutelbegrippen en begrippen begrijpen, namelijk alfa, bèta, systematisch risico en idiosyncratisch risico.

• Beta - Het rendement gegenereerd uit een portefeuille dat kan worden toegeschreven aan het totale marktrendement. Blootstelling aan bèta is equivalent aan blootstelling aan systematisch risico. De alpha is het deel van het rendement van een portefeuille dat niet kan worden toegeschreven aan marktrendementen en dus onafhankelijk is van marktrendementen.
• Alpha - Het rendement dat wordt gegenereerd op basis van idiosyncratisch risico.
• Systematisch risico - Het risico dat voortvloeit uit het beleggen in eender welke beveiliging binnen de markt. Het niveau van systematisch risico dat een individuele beveiliging bezit, hangt af van hoe gecorreleerd het is met de algehele markt. Dit wordt kwantitatief weergegeven door bèta-blootstelling.
• Idiosyncratic Risk - Het risico dat voortvloeit uit het beleggen in een enkele zekerheid (of investeringsklasse). Het niveau van idiosyncratisch risico dat een individuele beveiliging bezit, is in hoge mate afhankelijk van zijn eigen unieke kenmerken. Dit wordt kwantitatief weergegeven door alfablootstelling. (Opmerking: een enkele alfapositie heeft zijn eigen idiosyncratische risico.) Wanneer een portefeuille meer dan één alfapositie bevat, geeft de portefeuille vervolgens het idiosyncratische risico van elke alfapost gezamenlijk weer.)

Alpha-Beta Framework Deze meting van portefeuilletouren wordt het alpha-beta framework genoemd. Een vergelijking wordt afgeleid met lineaire regressieanalyse door het rendement van de portefeuille te gebruiken in vergelijking met het rendement van de markt in dezelfde periode. De vergelijking die wordt berekend op basis van de regressieanalyse, is een eenvoudige regelvergelijking die "de beste resultaten" biedt voor de gegevens. De helling van de lijn die uit deze vergelijking wordt voortgebracht, is de bèta van de portefeuille en de y-intercept (het deel dat niet kan worden verklaard door marktrendementen) is de alfa die is gegenereerd. Zie Beta: Schommelingen in prijs meten .)

Voor meer informatie. --3 ->

De bèta-blootstellingscomponent Wat is het? Een portefeuille die is opgebouwd uit meerdere aandelen, heeft inherent enige bèta-blootstelling. Beta-blootstelling in een individuele beveiliging is geen vaste waarde gedurende een bepaalde periode. Dit vertaalt zich naar systematisch risico dat niet op een vaste waarde kan worden gehouden. Door de bèta-component te scheiden, kan een belegger een beheerste ingestelde hoeveelheid bèta-blootstelling houden in overeenstemming met zijn of haar eigen risicotolerantie.Dit helpt het rendement van de portefeuille te verbeteren door consistentere portefeuilletouren te produceren.

Alfa- en bèta-portefeuilles naar idiosyncratisch risico en systematisch risico, respectievelijk; dit hoeft echter niet noodzakelijk negatief te zijn. De mate van risico waaraan een belegger wordt blootgesteld, hangt samen met de mate van potentieel rendement die kan worden verwacht. Meer informatie over risico's in Hoe risicovol is uw portfolio? , Personaliseren van risicotolerantie en Bepaling van risico en de risicopiramide .

Hoe kiest u voor belichting? Voordat u een niveau van bèta-blootstelling kunt kiezen, moet u eerst een index kiezen waarvan u denkt dat deze de totale markt vertegenwoordigt. De algemene aandelenmarkt wordt gewoonlijk vertegenwoordigd door de S & P 500-index. Dit is de meest gebruikte index om marktbewegingen te meten en heeft een breed scala aan beleggingsopties.

Als u van mening bent dat de S & P 500 de markt als geheel niet correct vertegenwoordigt, zijn er tal van andere indexen die u wellicht beter zult vinden. Er is echter een beperking, omdat veel van de andere indices niet beschikken over de grote verscheidenheid aan beleggingsopties die de S & P 500 biedt. Dit beperkt individuen meestal tot het gebruik van de S & P 500-index om bèta-blootstelling te verkrijgen.

Nu moet u een gewenst niveau van bèta-blootstelling voor uw portefeuille kiezen. Als u 50% van uw kapitaal investeert in een S & P 500-indexfonds en de rest contant houdt, heeft uw portefeuille een bèta van 0. 5. Als u 70% van uw kapitaal investeert in een S & P 500 Index-fonds en de rest binnen handbereik contant, uw portfolio-bèta is 0. 7. Dit komt omdat de S & P 500 de totale markt vertegenwoordigt, wat betekent dat deze een bèta van 1 zal hebben. Het kiezen van een bèta-blootstelling is zeer individueel en zal op vele factoren zijn gebaseerd. Als een manager werd gebenchmarkt met een soort van marktindex, zou die manager waarschijnlijk kiezen voor een hoge mate van bèta-blootstelling. Als de manager streefde naar een absoluut rendement, zou hij of zij waarschijnlijk kiezen voor een vrij lage bèta-blootstelling.

Manieren om een ​​bètapositie te verkrijgen Er zijn drie basismethoden om een ​​bètapositie te verkrijgen: koop een indexfonds, koop een futurescontract of koop een combinatie van zowel een indexfonds als futures-contracten.

Voor elke optie zijn er voor- en nadelen. Bij het gebruik van een indexfonds om blootstelling aan de bèta te verkrijgen, moet de beheerder een grote hoeveelheid geld gebruiken om de positie vast te stellen. Het voordeel is echter dat er geen beperkte tijdshorizon is om zelf een indexfonds te kopen. Bij het kopen van indexfutures om een ​​blootstelling aan de bèta te verkrijgen, heeft een belegger slechts een deel van het geld nodig om dezelfde positie te bepalen als wanneer hij de index zelf koopt. Het nadeel is dat men een afrekeningsdatum voor een futures-contract moet kiezen, en deze omzet kan hogere transactiekosten met zich meebrengen. (Lees meer over indexen in Indexbeleggen .)

De alfacomponent Voor een investering die als zuiver alfa wordt beschouwd, moeten de rendementen volledig onafhankelijk zijn van het rendement dat aan bèta wordt toegeschreven. Sommige strategieën die de definitie van zuivere alfa illustreren zijn zaken als: statistische arbitrage, aandelenneutraal afgedekte strategieën, verkoop van liquiditeitspremies in de vastrentende markt, enz.

Sommige portefeuillebeheerders gebruiken hun alfaportefeuilles om individuele aandelen te kopen. Deze methode is niet puur alfa, maar eerder de vaardigheid van de manager bij het selecteren van aandelen. Dit zorgt voor een positieve alfaretour, maar het is wat wordt aangeduid als "bedorven alfa". Het is besmet vanwege de daaruit voortvloeiende bèta-blootstelling die gepaard gaat met de aankoop van de individuele aandelen, waardoor dit rendement niet puur alfa blijft.

Individuele beleggers die deze strategie proberen na te bootsen, zullen vinden dat het laatste scenario van het produceren van bedorven alfa de voorkeursuitvoeringsmethode is. Dit is te wijten aan het onvermogen om te investeren in de professioneel beheerde particuliere fondsen (terloops hedgefondsen genoemd) die gespecialiseerd zijn in pure alpha-strategieën. (Zie Introductie tot hedgefondsen - Eerste deel , Tweede deel en Een korte geschiedenis van het hedgefonds voor meer informatie over hedgefondsen.)

Er is iets van een debat over hoe deze alfaportefeuille moet worden toegewezen. Eén methodologie stelt dat een portfoliomanager één grote alfa-weddenschap moet maken met het kapitaal van de alfaportefeuille gereserveerd voor alfageneratie. Dit zou resulteren in de aankoop van een enkele individuele belegging en zou de volledige kapitaalhoeveelheid die binnen de alfaportefeuille was vastgesteld, gebruiken.

Sommige beleggers verschillen echter van mening, omdat sommigen beweren dat een enkele alfa-investering te riskant is en dat een manager tal van alfaposities moet hebben voor risicodiversificatie. (Lees over alpha in Wat zijn vluchtigheidsmetingen .)

Alles bij elkaar Sommigen vragen zich misschien af ​​waarom je een bèta-positie binnen een portfolio wilt hebben. Immers, als je volledig zou kunnen investeren in zuivere alfabronnen en jezelf zou blootstellen aan de niet-gecorreleerde rendementen door blootstelling aan pure idiosyncratische risico's, zou je dat dan niet doen? De reden ligt in de voordelen van het passief vastleggen van winsten op lange termijn die zich historisch hebben voorgedaan met blootstelling aan bèta.

Om meer controle te hebben over het totale risico waaraan een belegger in een geaggregeerde portefeuille is blootgesteld, moet hij deze portefeuille scheiden in twee portefeuilles: een alfaportefeuille en een bètaportefeuille. Van hieruit moet de belegger beslissen welk niveau van bèta-blootstelling het meest voordelig is. Het overtollige kapitaal van deze beslissing wordt vervolgens in een afzonderlijke alfaportefeuille gebruikt om het beste alfa-bètakader te creëren.