a:

Beide stopopdrachten en limietorders hebben hun voor- en nadelen; handelaren moeten kiezen tussen de twee op basis van hun beleggingsstijlen, neigingen en strategieën. Voor kortetermijnhandelaren zijn stopbestellingen beter. Kortetermijnhandelaren nemen in de loop van de tijd een groot aantal transacties. Ze willen de markt verslaan door een proces te hebben dat ze frequent kunnen herhalen. In deze omstandigheden moet een groot verlies worden vermeden. Dit vereist discipline en het toepassen van stopverliezen.

Stopverliezen zijn marktorders om tegen bepaalde prijzen te verkopen. Een handelaar koopt bijvoorbeeld 100 aandelen van Apple voor $ 125. De kosten van deze handel bedragen $ 12,500. Hij besluit dat hij niet bereid is meer dan 5% van de handel te verliezen. Hij stelt een stop-lossorder in op $ 118. 75. Als Apple dan 5% van zijn koopprijs daalt, wordt de positie automatisch verkocht. Het is mogelijk dat Apple onmiddellijk kon stuiteren en hoger kon gaan. Dit is het nadeel van de strategie. Voor een kortetermijnhandelaar is het voorkomen van grote verliezen echter belangrijker, omdat hij er van overtuigd is dat zijn proces op de lange termijn rendementen zal opleveren.

Daarentegen zijn limietorders meer geschikt voor langetermijnhandelaren. Net als kortetermijnhandelaren is het beheren van risico's belangrijk voor langetermijnhandelaren. Aangezien langetermijnhandelaren voor een langere periode kopen, is het grootste risico voor hen om te kopen bij een slecht startpunt. Ze moeten discipline oefenen door geen activa te achtervolgen wanneer ze worden uitgebreid of in de buurt van een piek. In plaats daarvan moeten langetermijnposities worden ingevoerd wanneer de prijzen laag zijn en het sentiment wordt verlaagd.