Microfinanciering en macrofinanciering zijn vaak verward. Microfinanciering is een op individuen gerichte gemeenschapsgerichte aanpak om financiële diensten te verlenen aan arme mensen die geen toegang hebben tot de reguliere financiën. Microfinancieringsdiensten omvatten microkredieten, microsavings en microverzekeringen. Microfinanciering is erop gericht mensen zelfvoorzienend te maken door tijdige financiering te bieden, hen te helpen vaardigheden te leren en een stabiel middel van bestaan ​​te creëren. (Zie aanverwant: An Introduction to Microfinance.) Macrofinanciering gaat over de algehele economie op het grotere regionale of nationale niveau. Het omvat het opstellen van beleid, het initiëren van programma's zoals subsidies of het financieren en uitvoeren van meerjarige ontwikkelingsplannen met het doel werkgelegenheid te genereren. Macrofinanciering streeft naar bredere algemene economische ontwikkeling.

Een lening van $ 100 aan een ongeschoolde krottenwijkbewoner die haar in staat stelt om de nodige uitrusting te kopen voor het maken en verkopen van papieren enveloppen, zou een voorbeeld zijn van microfinanciering; terwijl een regering die een miljoen dollar waterkrachtdam bouwt en duizenden mensen in dienst heeft, een voorbeeld is van macrofinanciering.

Hoe microfinanciering werkt

Microfinanciering begint met het onderrichten van leners over de basisprincipes van hoe geld en krediet werken, hoe u uw schulden moet budgetteren en beheren en hoe u het beste kasstromen kunt gebruiken. Hierna krijgen de leners toegang tot de hoofdstad. Leningen worden niet ondersteund door onderpand vanwege de kleine bedragen en het gebrek aan toegang van de kredietnemers tot onderpand. Het standaardrisico wordt beperkt door het poolen van leners in groepen (van bijvoorbeeld vijf of 10 mensen), wat de terugbetalingspercentages door groepsdruk verbetert. Pooling bouwt ook individuele kredietwaardigheid op en maakt assistentie tussen groepsleden mogelijk. (Zie aanverwant: The Who, What And How van Microfinance.)

Hoe Macrofinanciering werkt

Macrofinanciering werkt op grotere schaal gericht op algemene voordelen van meerdere entiteiten. Een staat kan meerjarige belastingvoordelen bieden aan bedrijven, die op hun beurt fabrieken opzetten die de lokale bevolking tewerkstellen. De overheid profiteert ervan omdat er een algemene ontwikkeling op de lange termijn is en omdat de lokaal werkende bevolking nu belasting betaalt. Financiering wordt bijgestaan ​​door banken of door publiek-private partnerschappen.

De verschillen

Hier zijn andere grote verschillen tussen microfinanciering en macrofinanciering:

• Microfinanciering begint met een focus op individuen, terwijl macrofinanciering begint met een focus op het regionale of nationale niveau.
• Microfinancieringsinstellingen (MFI), zelfhulpgroepen (SHG) en niet-gouvernementele organisaties (NGO's) zijn de belangrijkste financiers in de microfinancieringssector. Banken in de publieke sector, organisaties met winstoogmerk en particuliere consumentenfinancieringsmaatschappijen zijn echter ook betrokken.Aan de andere kant heeft macrofinanciering betrekking op grotere entiteiten zoals overheden, lokale autoriteiten, grote bedrijven, banken en gevestigde bedrijven.
• De hoeveelheid geld die gemoeid is met macrofinanciering is aanzienlijk groter in vergelijking met initiatieven voor microfinanciering. En de omvang van de operaties varieert sterk: microfinanciering kan een lening van $ 300 bieden aan een metselaar die dagelijks inzet om zijn eigen steenoven op te zetten, terwijl macrofinanciering voor grote projecten zoals een dam of wegconstructie honderden lokale metselaars enige jaren werkgelegenheid biedt.
• Microfinanciering is meestal een continue activiteit zonder een bepaald doel. Een lening van 50 dollar die vandaag beschikbaar is voor een visser voor het kopen van visnetten kan morgen worden uitgebreid naar $ 500 om hem te helpen bij het kopen van een boot; OF wanneer deze visser eenmaal zelfredzaam is en zijn microfinancieringslening terugbetaalt, kan het geld worden verplaatst naar een ander in aanmerking komend individu. Macrofinancieringsprojecten hebben echter een definitieve periode, zoals subsidies die slechts drie jaar worden aangeboden of een project voor de aanleg van wegen dat in vijf jaar moet worden voltooid.
• Microfinanciering is erop gericht om individuen zelfredzaam te maken. Een Bengaalse kleermaker kan bijvoorbeeld een lening van $ 100 kopen om een ​​naaimachine te kopen. Naarmate zijn maatwerkbedrijf vordert, kan hij een showroom opzetten en zelfs maar een paar mensen in dienst nemen. Aan de andere kant is macrofinanciering gericht op het verbeteren van de algehele economie. Bijvoorbeeld, de overheid die subsidies verleent aan meststoffen aan alle katoenboeren beoogt de katoenteelt te vergroten, een textielindustrie op te bouwen en iedereen economisch te helpen.
• Microfinanciering loopt het risico van wanbetaling door individuen, terwijl macrofinanciering gepaard gaat met uitdagingen als gevolg van het niet-implementeren van efficiënte beleidsmaatregelen of mislukte programma's.
• Microfinanciering biedt andere sociale voordelen opgelegd door de leningsvoorwaarden. De belasting kan bijvoorbeeld bepalen dat leners een deel van hun inkomen voor de toekomst sparen of geen deel van de lening aan alcohol uitgeven. Macrofinanciering maakt anderzijds grootschalige werkgelegenheid en ontwikkeling van nieuwe sectoren en bedrijven mogelijk, maar garandeert niet de verbetering van een individu.

De bottom line

Zowel microfinanciering als macrofinanciering zijn effectief gebleken. Terwijl macrofinancieringsinitiatieven de algehele economische ontwikkeling op nationaal of regionaal niveau waarborgen, heeft microfinanciering het financieel zelfredzaamheid van individuen mogelijk gemaakt. Beide moeten worden afgewogen tegen het juiste beleid en de juiste maatregelen om de gewenste doelen te bereiken.