In de traditionele aanpak van het samenstellen van een portfolio bepalen beleggers hun risicotolerantie en selecteren ze vervolgens investeringen op basis van het risico dat ze bereid zijn te nemen. In meer technische bewoordingen worden beslissingen over activatoewijzing bepaald door risicotolerantie.

De Sortino-ratio vertegenwoordigt precies het tegenovergestelde van de traditionele benadering van beleggen. In plaats van zich te concentreren op risico, richt de Sortino-ratio zich op het gewenste rendement van de belegger. Het begrijpen van de verschillen, zowel breed als subtiel, tussen deze benaderingen kan beleggers helpen bij het benaderen van de constructie van hun portefeuille op de manier die het meest overeenkomt met hun beleggingsdoelstellingen.

Het begint met een focus op doelen Wanneer beleggers eerst worden gevraagd hun beleggingsdoelen te definiëren, beginnen veel beleggers met één enkele doelstelling die kan worden samengevat als: "Ik wil zoveel mogelijk geld verdienen als ik kan." Wanneer ze worden gepresenteerd met beleggingsstrategieën die een kans bieden om aanzienlijke winsten te behalen in ruil voor de mogelijkheid om aanzienlijke verliezen te lijden, herzien veel van deze investeerders hun beleggingsdoelen naar iets meer in de trant van "Ik wil zoveel mogelijk geld verdienen zonder aanzienlijke verliezen lijden. " Het is in deze fase dat een serieuze planning kan beginnen - en de noodzaak om risico's te meten wordt relevant.

Risico en rendement Vanuit het perspectief van een belegger hebben risico en rendement een directe relatie, met lage risiconiveaus die samenhangen met een laag potentieel rendement en hoge risiconiveaus die samenhangen met het potentieel voor een hoog rendement . Het concept dat geld heeft geïnvesteerd, kan alleen hogere opbrengsten opleveren als het onderhevig is aan de mogelijkheid verloren te gaan, wordt vaak aangeduid als 'de risico-opbrengstafweging'.

Vanwege de risico-rendementscompensatie moeten beleggers zich bewust zijn van hun persoonlijke niveaus van risicotolerantie bij het selecteren van beleggingen. Het doel is in plaats daarvan de balans te begrijpen tussen het niveau van het gegenereerde rendement en de hoeveelheid risico die moet worden genomen om die opbrengsten te genereren. Om dit evenwicht te evalueren, moeten beleggers in staat zijn risico's te kwantificeren en te meten.

Sharpe-ratio De Sharpe-ratio, in 1966 afgeleid door William Sharpe, is een van de meest gebruikte maatstaven voor risico en rendement. Het wordt berekend door het rendement op een risicoloze belegging af te trekken van het rendement voor de beschouwde investering en het resultaat te delen door de standaardafwijking van het rendement van de belegging. De wiskundige formule voor het berekenen van de Sharpe-ratio is:

Van naderbij bekeken, wordt de 10-jarige Britse schatkistobligatie over het algemeen gezien als een risicovrij actief en het rendement ervan wordt gebruikt bij de berekening van de vormverhouding. Standaardafwijking is gebaseerd op volatiliteit. Het gaat uit van de veronderstelling dat het rendement overeenstemt met een normale klokvormige verdeling.Normale distributies geven ons handige richtlijnen: ongeveer twee derde van de tijd (68. 3%), retouren moeten binnen één standaarddeviatie (+/-) vallen; en 95% van de tijd zou het rendement binnen twee standaardafwijkingen moeten vallen. Twee kwaliteiten van een normale distributiegrafiek zijn magere "staarten" en perfecte symmetrie. Skinny tails impliceren een zeer lage occurrence (ongeveer 0. 3% van de tijd) van returns die meer dan drie standaarddeviaties afwijken van het gemiddelde. Symmetrie impliceert dat de frequentie en de omvang van opwaartse winst een spiegelbeeld is van neerwaartse verliezen.

De Sharpe-ratio heeft een lange geschiedenis van academisch gebruik en is handig bij het vergelijken van investeringen met elkaar. Hoewel dit geen volledig perfecte maatregel is, helpt de Sharpe-ratio de prestaties van de ene portefeuille vergelijkbaar te maken met die van een andere portefeuille door een correctie voor het risico te maken.

Laten we bijvoorbeeld twee managers vergelijken om te zien hoe ze zich tegen elkaar opstapelen. Als manager A een rendement van 15% genereert terwijl manager B een rendement van 12% genereert, lijkt manager A een betere performer te zijn. Als echter manager A, die het rendement van 15% heeft behaald, veel grotere risico's heeft genomen dan manager B, kan het zijn dat manager B een beter risicogecorrigeerd rendement heeft.

Om verder te gaan met het voorbeeld, zeg dat de risicovrije rente 5% is en dat de portefeuille van manager A een standaardafwijking van 8% heeft, terwijl de portefeuille van manager B een standaardafwijking van 5% heeft. De Sharpe-ratio voor manager A zou 1.25 zijn, terwijl de ratio van manager B 1..4 zou zijn, wat beter is dan manager A. Op basis van deze berekeningen kon manager B een hoger rendement genereren op basis van een risicogewogen basis.

Natuurlijk beschouwen de meeste beleggers de neerwaartse volatiliteit en opwaartse volatiliteit niet als gelijkwaardige uitdagingen. Hoewel de negatieve kant van de neerwaartse koers een grote zorg is, vertaalt de opwaartse volatiliteit zich in onverwachte winsten en is waarschijnlijk een welkome ontwikkeling.

De Sortino-ratio De Sortino-ratio, ontwikkeld door Dr. Frank A. Sortino in 1980, verfijnt het concept dat is geïntroduceerd door de Shape Ratio. Hoewel de Sharpe-ratio zowel opwaartse als neerwaartse volatiliteit meet, geeft de Sortino-ratio alleen een negatieve neerwaartse volatiliteit. De berekening van de Sortino-ratio is vergelijkbaar met de berekening van de Sharpe-ratio, behalve dat deze een neerwaartse afwijking voor de noemer gebruikt, waarbij positieve returns worden genegeerd in plaats van standaarddeviatie en de risicovrije rentabiliteit wordt vervangen door het rendement van een gedefinieerd doel door de belegger. De wiskundige vergelijking is als volgt:

Van dichterbij bekeken, kan het streefpercentage van rendement de snelheid zijn die nodig is om een ​​specifiek financieel doel over een specifieke periode te bereiken, het percentage dat nodig is om een ​​bepaalde benchmark te evenaren of te verslaan, of een ander tarief gewenst door de belegger.

De focus op neerwaartse risico's maakt de Sortino-ratio relevanter voor beleggers omdat ze kijkt naar mogelijke verliezen in tegenstelling tot gewone volatiliteit. Investeren is immers in het algemeen gericht op het verdienen van geld, niet alleen op het beperken van risico's.Ook past de door de belegger gedefinieerde benchmark goed bij de focus op het verdienen van geld. Hoewel de risicovrije rentabiliteit zeker kan worden gebruikt als deze in lijn is met de doelstellingen van een belegger, kan het meten van de volatiliteit ten opzichte van een risicovrije benchmark een totaal ongepaste vergelijking zijn, bijvoorbeeld als de belegger over een portefeuille met aandelen met een grote kapitalisatie beschikt. zullen zich eerder gedragen als de Standard and Poor's 500, de Dow Jones Industrial Average of een andere benchmark voor aandelen. Met de Sortino-ratio kunnen beleggers de benchmark kiezen die het beste past bij hun doelstellingen.

De onderste regel
Samenvattend, de Sortino-ratio richt zich op het rendement dat vereist is om het doel van de belegger te bereiken. Dit legt de nadruk op wat de belegger wil bereiken - of het nu gaat om de kosten van Europese vakantie, de hoeveelheid geld die nodig is voor een aanbetaling op een strandhuis of een forfaitair bedrag voor pensionering - en niet om de volatiliteit van de portefeuille.