a:

Value at risk (VaR) -berekeningen kunnen nuttig zijn voor risicobeheer bij de handel in credit default swaps en andere derivaten zonder voorschrift. Tegenpartijrisico is het risico dat verbonden is aan de andere partij bij een financieel contract dat niet aan haar verplichtingen voldoet. VaR is een statistische maatstaf voor het risico voor een portefeuille van activa over een bepaalde periode. Credit default swaps worden meestal direct over de toonbank verhandeld met de andere partij, in tegenstelling tot handel op een centrale beurs. Omdat het contract rechtstreeks bij de andere partij is, bestaat er een groter risico dat de tegenpartij in gebreke blijft. Daarom kan VaR richtlijnen geven voor het risico van het in gebreke blijven van een tegenpartij voor een portefeuille swaps.

Er zijn verschillende methoden om VaR te berekenen. VaR is een kwantiel gebaseerde risicomaatstaf. Voor een bepaalde portefeuille en tijdshorizon biedt VaR de kans op een bepaald verlies. Een portfolio van activa met een eenmaands 5% VaR van $ 1 miljoen heeft bijvoorbeeld een kans van 5% om meer dan $ 1 miljoen te verliezen. De VaR kan dus op zijn minst een hypothetische maatstaf bieden voor het risico van wanbetaling door een tegenpartij op een credit default swap.

De meest gebruikte methode om VaR te berekenen is historische simulatie. Deze methode bepaalt de historische verdeling van winst en verlies voor de portefeuille of het activum dat in een vorige periode wordt gemeten. Vervolgens wordt de VaR bepaald door een kwantielmeting van die verdeling te maken. Hoewel de historische methode algemeen wordt gebruikt, heeft deze belangrijke nadelen. Het grootste probleem is dat deze methode veronderstelt dat de toekomstige rendementsverdeling voor een portfolio vergelijkbaar is met die van het verleden. Dit is misschien niet het geval, vooral in perioden van hoge volatiliteit en onzekerheid.

Grote financiële instellingen gebruiken de historische VaR vaak als risicometingen. In 2005 werd geschat dat 73% van de banken historische simulatie gebruikte voor hun VaR-berekeningen. Het gebruik van de historische VaR heeft mogelijk een belangrijke bijdrage geleverd aan de financiële crisis van 2008.

Het tegenpartijrisico is een belangrijk probleem wanneer credit default swaps worden verhandeld. Credit default swaps zijn financiële contracten die de kredietblootstelling van vastrentende producten overdragen. De houder van de credit default swap zorgt voor kredietbescherming, terwijl de verkoper de kredietwaardigheid van de onderliggende vastrentende zekerheid garandeert. Defaults op credit default swaps worden vaak geïdentificeerd als een van de belangrijkste oorzaken van de financiële crisis van 2008. Grote financiële instellingen konden het risico van het in gebreke blijven van de tegenpartij bij credit default swaps niet vaststellen.

De bepalingen van de Dodd-Frank Act voorzagen de U.S. Securities and Exchange Commission (SEC) en U. S. Commodity Futures Trading Commission (CFTC) met meer bevoegdheden om over-the-counter swaps te reguleren. Dodd-Frank heeft een regulerend regime ingevoerd voor de verspreiding van informatie over swapshandel. Het heeft ook gecentraliseerde beurzen voor swaps trading opgezet om het risico van wanbetaling door tegenpartijen te verkleinen. Swaps die op beurzen worden verhandeld, hebben de exchange als de andere tegenpartij. De uitwisseling compenseert vervolgens het risico met een andere partij. Aangezien de beurs de tegenpartij van het contract is, zal de beurs of het clearingfirma ingrijpen om aan de verplichtingen van de swapovereenkomst te voldoen. Dit verkleint de kans op tegenpartijrisico.