De laatste keer dat stagflatie een populair woord was, was de jaren 1970, die geen goed decennium was voor aandelen. Dit is logisch, want stagflatie is een periode van stijgende kosten en vertragende groei. Het is echter ook niet het ultieme onheil.

Economisch en aandelenmarkt Purgatory

Michael Arone, chief investment strateeg bij State Street Global Advisors, heeft het onlangs het beste gezegd. Hij verklaarde dat de economie er niet uitziet alsof het 3% tot 4% groei of recessie of depressie zal bereiken. In plaats daarvan blijft het in het vagevuur. (Zie voor meer informatie: Waarom Dimon denkt dat U. Economie zijn eigen kan houden.)

Volgens Gad Levanon, de belangrijkste Noord-Amerikaanse econoom van The Conference Board, staat de Federal Reserve op een moeilijke plek omdat hij moet kiezen tussen hoge inflatie en recessie. Omdat de Federal Reserve veel invloed heeft op de markten, kun je ook aandelen in het vagevuur zien. Bijvoorbeeld, elke keer als de markt zuurt, kan Fed-voorzitter Janet Yellen een minpuntje afleggen of een manier vinden om accommoderend monetair beleid te implementeren. Yellen is waarschijnlijk aarzelend om de rente te verhogen vanwege het risico van een recessie. Voormalig Fed-voorzitter Paul Volcker beteugelde de inflatie door hellingspercentages, die leidden tot een recessie, maar dan welvaart. En spaarders hadden op dat moment zeker geen bezwaar tegen de veilige hoge opbrengsten.

Vanuit een economisch oogpunt gezien, in tegenstelling tot een beursstandpunt, ziet Levano stagflatie als gevolg van: "De combinatie van pensionering van Baby Boomers en historisch lage productiviteitsgroei die de aanbodzijde van de economie beperkt. De vraagzijde begint tegen het aanbod aan te lopen. "(Zie voor meer: ​​ Zoals Boomers langzamer gaan, zal de economie volgen? )

Gemengde lezingen

Veel beleggers klagen erover dat de Federal Reserve gemengde signalen uitzendt. Hun frustratie is begrijpelijk omdat volatiliteit handelaren meer bevoordeelt dan beleggers. Maar de Federal Reserve kan zelf in verwarring raken, omdat economische lezingen gemengd zijn. Terwijl de productie bijvoorbeeld verbetert en het vastgoed sterk is, zijn de uitvoer en productie vertraagd. In maart werden 215.000 banen toegevoegd aan de economie, wat behoorlijk was zonder de cover van de bal te trekken. Het gemiddelde uurloon steeg met 0. 2% voor de maand en 2. 3% per jaar. Nogmaals, niet verschrikkelijk maar niet indrukwekkend.

Kijken naar de grote lijnen Jim Paulsen, chief investment strateeg bij Wells Capital Management, is ook bezorgd over: "Dit is de eerste keer tijdens het herstel dat een brede en aanzienlijke stijging van de kosten een trager karwei is creatie, echte consumentenbestedingen en winstgevendheid. "(Zie voor meer: ​​ Laatste arbeidsaantallen: goed nieuws voor de markt? )

Anderzijds Samantha Azzarello, Global Market Strategist bij J.P. Morgan Asset Management ziet geen recessie in de komende anderhalf jaar. In feite ziet ze een zwakte in industrie en productie, maar niet een wijdverspreide zwakte, wat ertoe heeft geleid dat ze cyclische bedrijven heeft bevoordeeld ten opzichte van defensieve producten. Desondanks moet worden opgemerkt dat aandelen die dividenduitkeringen doen het afgelopen jaar beter zijn geweest:

• Telecom 16%
• Nutsbedrijven 14%
• Financiën (5%)
• Gezondheidszorg (5. 6%)

Sommigen kunnen het idee van Azzarello afkeuren dat er in de nabije toekomst geen recessie is. Gezien de vertraging van de wereldeconomie, heeft dit gevoel het potentieel om te worden gerechtvaardigd. Tegelijkertijd heeft ze tot nu toe gelijk gehad.

Misschien is het meest verwarrende aspect van de economie op dit moment werkloosheid. Het werkloosheidscijfer is 5%, maar de arbeidsparticipatie is slechts 63%. Dit laatste verwijst naar het aantal mensen dat werkt of op zoek is naar werk. Het omvat niet mensen die niet langer actief op zoek zijn naar werk. De 63% -waarde lijkt laag, wat het historisch gezien is, maar het is gestegen van 62. 9% in februari. De hoogste waarde ooit was 67. 30% in januari 2000. Wereldwijd doet de Verenigde Staten het goed in de categorie arbeidskrachten. Hieronder vindt u een lijst met landen met een hogere arbeidsparticipatie dan de Verenigde Staten: (Zie voor meer: ​​ Hoe de participatiegraad van werknemers de werkloosheid in de VS beïnvloedt .)

• Slowakije 89%
• Tanzania 86. 70%
• IJsland 81. 60%
• Verenigd Koninkrijk 78. 20%
• Noorwegen 70. 70%
• Rusland 68. 90%
• Letland 68. 70%
• Zwitserland 68 70%
• Denemarken 68. 50%
• Nieuw-Zeeland 68. 40%
• België 67. 70%
• Maleisië 67. 70%
• Singapore 67%
• Georgië 66. 47%
• Canada 65. 90%
• Ecuador 65. 80%
• Indonesië 65. 76%
• Dominicaanse Republiek 65. 40%
• Zweden 65. 30%
• Australië 64. 90% < Colombia 64. 60%
• Italië 64. 50%
• Barbados 64. 40%
• Israël 64. 40%
• Nederland 64. 40%
• Finland 64%
• Armenië 63 90%
• Filipijnen 63. 30%
• Dat is een lange lijst, maar de Verenigde Staten hebben nog steeds een hogere arbeidsparticipatie dan de meeste landen inclusief Duitsland (60. 30%), Spanje (59. 43%) , Japan (59. 30%), Frankrijk (56. 10%) en Brazilië (54. 80%). Dat gezegd hebbende, de Verenigde Staten concurreert meer dan enige andere natie tegen zichzelf. Als je kijkt naar het lange termijnplaatje, is het percentage laag, maar het heeft de afgelopen vier maanden vier opeenvolgende stijgingen gekend.

De bottom line

Wanneer de groei over de hele wereld vertraagt, kan deze leiden tot deflatie. Maar wanneer centrale banken over de hele wereld zeer accommoderend zijn, kan dit leiden tot kostenstijgingen, wat kan leiden tot stagflatie. Als stagflatie een realiteit wordt, wees niet verrast om te zien dat aandelen bereikgebonden worden, wat gelijk staat aan het vagevuur op de beurs. (Zie voor meer: ​​

Wat gaat de Fed in 2016 doen? )