US-Saoedi-relaties: een complex scenario

KLM Podcasts - Episode 4 - The Muse from Buenos Aires (November 2024)

KLM Podcasts - Episode 4 - The Muse from Buenos Aires (November 2024)
US-Saoedi-relaties: een complex scenario
Anonim

De relatie tussen de Verenigde Staten en Saoedi-Arabië is een lang, complex verhaal met talloze wendingen. De gestage onderstromen naar het verhaal zijn twee elementen die sinds het allereerste begin aanwezig zijn: religie en olie. De basis voor het verhaal begon nog voordat Saudi-Arabië een natie werd, dankzij een langdurige strategische familierelatie tussen de familie al-Saud en de stichter van de Wahhabi-tak van de islam, die teruggaat tot het begin van de 17e eeuw. De gecombineerde strijdkrachten van Saoedi-Wahhabi breidden hun territorium en invloed uit en verzetten zich tegen de aloude controle door het Ottomaanse rijk van de heiligste steden van de islam, Mekka en Medina. Toen Abdul Aziz ibn Abdul Rahman ibn al-Saud de stad Riyadh in 1902 veroverde, werd de hoeksteen gelegd voor de schepping van een nieuwe natie.

Het begin

De verovering van Mekka en Medina in 1925 stolde het rijk van Abdul Aziz ibn Abdul Rahman ibn al-Saud. Op 23 september 1932 werd Saoedi-Arabië officieel een natie onder leiding van een koning. Een jaar later begon een team van geologen van de Amerikaanse firma Standard Oil Company aan exploratie-inspanningen in het koninkrijk. In 1938 ontdekten ze een enorm olieveld dat Saudi-Arabië op het wereldtoneel katapulteerde in de rol van een wereldwijde energieleverancier.

Oliegeld en westerse technologie transformeerden Saoedi-Arabië in een moderne staat, omdat wegen, pijpleidingen, havenfaciliteiten, ziekenhuizen en woningen werden gebouwd om de olie-industrie te ondersteunen. Landbouw-, water- en spoorwegprojecten werden ook ontwikkeld met westerse hulp.

De afhankelijkheid van fossiele brandstoffen van de wereldeconomie plaatst Saoedi-Arabië in een unieke positie. Terwijl de oorspronkelijke deal de Standard Oil Company een 60-jarige deal met exclusieve rechten gaf voor het winnen en distribueren van olie in ruil voor financiële betalingen en gratis aardolieproducten, werd die deal aangepast zodra olie werd gevonden. De eerste wijziging verlengde de duur van de exploratierechten in ruil voor meer geld en grotere hoeveelheden aardolieproducten. De Saoedische overheid bleef de regeling de komende jaren aanpassen, waarbij de olieproductie in 1980 volledig werd genationaliseerd.

Banden verdiepen, complexiteit neemt toe

De Tweede Wereldoorlog bracht de belangen van de VS en Saoedi-Arabië dichter bij elkaar, dankzij de bedreigingen van Axis voor de scheepvaart en de toenemende afhankelijkheid van de geallieerden van olie. De Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt erkende de gedeelde strategische belangstelling en hield in 1945 een historische bijeenkomst die leidde tot aanhoudende Amerikaanse militaire steun voor de vrije stroom van olie uit het Midden-Oosten. Het steiler maakte ook de helling van Amerika's fatsoen in het steeds dieper wordende moeras van de geopolitiek in het Midden-Oosten. Bestrijding en olie terzijde, de Tweede Wereldoorlog was ook belangrijk voor de ondertekening van de Bretton Woods-overeenkomst, waardoor de Amerikaanse dollar in een vaste hoeveelheid goud kon worden omgezet.(Zie Alles wat u ooit wilde weten over de goudstandaard voor meer informatie.) Andere landen stellen vervolgens wisselkoersen in op basis van de dollar. Dit systeem bleef van 1946 tot 1971 op zijn plaats, toen de VS zich van de goudstandaard verwijderde als gevolg van de druk van de stijgende schulden en vragen over het vermogen om betalingen in goud te verrichten. Met de hulp van Saoedi-Arabië hebben de VS in 1973 het petrodollarsysteem ingesteld. Volgens dit systeem zouden alle olieverkooptransacties met Saoedi-Arabië plaatsvinden in Amerikaanse dollars, en de internationale vraag naar Amerikaanse valuta blijven bevorderen.

In de tussentijd werden de banden tussen de VS en Saoedi-Arabië verdiept via een verenigde oppositie tegen het communisme tijdens de Koude Oorlog. De Amerikaanse oppositie tegen de USSR was gebaseerd op politiek in termen van kapitalisme versus communisme. De Saudische oppositie was gebaseerd op bezorgdheid over veiligheid en verzet tegen de toenemende invloed van een atheïstische geloofsbelijdenis die haaks stond op het fundamentalistische Wahhabi-perspectief. De twee landen werkten samen om de Sovjetdreiging tegen te gaan. Een deel van die inspanning omvatte de financiering van fundamentalistische jihadisten, een inspanning die giffruit in 2011 zou dragen.

In 1963, de VS spande zijn militaire spier aan om Saudi-Arabië tijdens een geschil met Egypte te steunen. In reactie op een Saudisch verzoek vloog een squadron van Amerikaanse straaljagers naar Saoedi-Arabië om de buurlanden van het koninkrijk te ontmoedigen.

De Saoedische relatie tussen de VS en de VS heeft ook een aantal uitdagingen gekend, met name ten opzichte van de Amerikaanse steun aan Israël. Deze kwestie kwam aan de orde op 6 oktober 1973, toen Egypte en Syrië een gecoördineerde aanval op Israël lanceerden in een poging om verloren land opnieuw te veroveren tijdens de mislukte Arabische aanval op Israël in 1967. Het succes van de inspanning leidde ertoe dat Israël steun zocht bij de Verenigde Staten. Arabische landen sloegen terug, waarbij Saoedi-Arabië een olie-embargo steunde tegen landen die Israël steunden en olieprijzen verhoogden voor landen die banden hadden met de VS.

Hoewel het embargo minder dan een jaar duurde, drong het de wereld in een recessie en had het ingrijpende gevolgen voor het Amerikaanse energiebeleid. De reactie van de VS omvatte het initiëren van brandstofbesparingsnormen voor auto's en inspanningen om te streven naar energieonafhankelijkheid. Beide inspanningen blijven op hun plaats vandaag. Het verhoogde ook de olie-exploratie-inspanningen over de hele wereld.

De onrust in het Midden-Oosten leidde tot een voortgezette samenwerking tussen de VS en Saoedi-Arabië, toen de VS binnenkwamen toen Saddam Hussein Koeweit in 1990 overrompelde in een geschil over olie. Honderdduizenden Amerikaanse troepen waren gestationeerd in de regio om Koeweit te bevrijden en de Saoedische olievelden te beschermen. De Saoedi's en andere Arabische landen financierden ongeveer $ 36 miljard van de kosten van $ 61 miljard. Hoewel de inspanning de olie deed stromen, stookte het ook de oppositie tegen de plaatsing van buitenlandse troepen in Arabische landen. In 1994 arresteerden de Saoedi's twee Wahhabi-geestelijken die hadden gepleit voor zowel de regering als de aanwezigheid van buitenlandse troepen. Oppositie tegen de arrestaties leidde tot meer macht voor de Wahhabi's.

In 1995 werden Amerikaanse troepen aangevallen en vermoord in Saoedi-Arabië.In 1996 werd een met bom beladen vrachtwagen ontploft in een Amerikaanse militaire woningfaciliteit in Saoedi-Arabië, waarbij 19 militairen om het leven kwamen. In beide gevallen ontbrak de Saoedische samenwerking in pogingen om de daders voor het gerecht te brengen.

Olie, geld, religie blijven mixen

Op 11 september 2001 werden vier gekaapte vliegtuigen gebruikt om de Verenigde Staten aan te vallen. De overweldigende meerderheid van de kapers waren Saoedische burgers. Terwijl de Saoedische regering de aanslagen veroordeelde, plaatst de sterke religieuze banden en geografische locatie van het land het onverbiddelijk in tegenstelling tot veel sterk gesteunde Amerikaanse perspectieven en initiatieven.

De recente toename van de Amerikaanse olieproductie als gevolg van de toename van de binnenlandse winning (mogelijk gemaakt door de vooruitgang in schalie fracking-technologie) bracht de twee landen opnieuw tegenover elkaar.

De toekomst is waarschijnlijk net zo vol met bochten en bochten als het verleden. De mogelijkheid om weg te gaan van het petrodollarsysteem; de gevolgen van de instorting van de olieprijzen in 2014 als gevolg van de fracking-boom; Iraanse nucleaire ambities; De volgende zetten van Israël; de overgang van macht naar een jongere generatie Saudische leiders; verschillende perspectieven op de Arabische lente; groeiende banden tussen Saoedi-Arabië, China en andere landen; en er zullen nog tal van andere bekende en onbekende factoren spelen in de komende jaren en decennia.

De bottom line

Voor nu is het de moeite waard eraan te denken dat de stroom van goederen en geld tussen de twee landen jaarlijks wordt gemeten in de tientallen miljarden dollars, volgens de Amerikaanse regering. Bovendien citeert de Saoedische overheid zo'n 300 joint ventures met Amerikaanse bedrijven. Wat de toekomst ook inhoudt, de banden tussen de twee landen zullen waarschijnlijk nog geruime tijd intact blijven.