a:

De eerste schuldbewijzen waren waarschijnlijk staatsobligaties die in de 18e eeuw van de Britse overheid werden overgedragen aan mercantilistische bedrijven. Hedendaagse schuldbewijzen begonnen in de secundaire hypotheekmarkt in de jaren zeventig.

Hoe securitisatie werkt

Securitisatie is de mooie titel voor de verkoop van een pool van activa aan een trust, die zich omdraait en de aankoop financiert door effecten op de markt te verkopen. Deze effecten worden gedekt door de oorspronkelijke activa.

Een belegger die bedrijfsaandelen koopt, heeft een claim op de activa van de onderneming en toekomstige kasstromen. Evenzo heeft een belegger die een gesecuritiseerd schuldproduct koopt een claim op de toekomstige terugbetaling van de onderliggende schuldinstrumenten (wat in dit geval een voordeel is).

Er zijn altijd minimaal vier partijen bij het schuldsecuritisatieproces. De eerste is de lener, die oorspronkelijk een lening sloot en beloofde terug te betalen. De tweede is de leningontwikkelaar, die de eerste claim op de terugbetalingen van de lener ontvangt.

De tweede partij kan onmiddellijk de meeste of alle waarde van het leningscontract realiseren door het aan een derde partij, meestal een trust, te verkopen. Het vertrouwen wordt gefinancierd door het leningscontract te securitiseren en het aan beleggers (de vierde partij) te verkopen.

Als u de keten volgt, verzendt een gesecuritiseerd schuldproduct uiteindelijk leningaflossingen aan een vierde partij in de vorm van beleggingsrendementen.

Secunditization voor vroegtijdige schulden

De eerste mercantilistische bedrijven dienden als vehikels voor securitisatie van overheidsschuld voor het Britse Rijk tijdens de late 17e en vroege 18e eeuw. Onderzoek van de Texas Christian University (TCU) liet zien hoe Groot-Brittannië zijn schuld heeft geherstructureerd door het te schenken aan bedrijven met politieke steun, die op hun beurt aandelen hebben verkocht die door die activa werden gesteund.

Dit proces was zo doordringend dat de South Sea Company en de East India Company tegen 1720 bijna 80% van de staatsschuld van de kroon in handen hadden. Deze bedrijven werden in wezen special purpose vehicles (SPV's) voor de Britse schatkist. Zorgen over de broosheid van die bedrijfsaandelen hebben de Britten echter doen stoppen met securitiseren en zich richten op een meer conventionele obligatiemarkt.

Consolidatie van schuld in de jaren negentig

De schuldbewakingsmarkt was tussen 1750 en 1970 vrijwel afwezig. In 1970 begon de secundaire hypotheekmarkt de eerste mortgage-backed securities (MBS) in de Verenigde Staten te zien. Dit proces zou ondenkbaar zijn geweest zonder de Government National Mortgage Association (GNMA of Ginnie Mae), die de eerste hypotheek doorgevende effecten garandeerde.

Vóór Ginnie Mae wisselden beleggers hele leningen uit op de secundaire markt.Omdat deze hypotheken niet waren gesecuritiseerd, waren maar heel weinig beleggers bereid het risico van wanbetaling of renteschommelingen te accepteren. De markt was illiquide.

Door de overheid gesteunde pass-throughs waren een openbaring voor secundaire hypotheekhandelaren. Ginnie Mae werd snel gevolgd door twee andere door de overheid gesponsorde bedrijven, Fannie Mae en Freddie Mac. Tegen 2000 was de MBS-markt $ 6 biljoen sterk.

Fannie Mae voedde het vuur toen het in 1983 de eerste collateralized mortgage obligations (CMO's) uitvaardigde. Het congres verdubbelde op CMO's toen het de Real Estate Mortgage Investment Conduit (REMIC) creëerde om de uitgifte van CMO's te vergemakkelijken.

Andere schuldpapieren

De meeste schuldinstrumenten zijn leningen die normaal de papieren activa van de meeste banken vormen. Eventuele op vorderingen gebaseerde financiële activa kunnen echter een schuldzekerheid ondersteunen. Andere vormen van onderliggende activa omvatten handelsvorderingen, creditcardvorderingen of leases.