a:

Tijdens de Europese schuldencrisis werden verschillende landen in de eurozone geconfronteerd met hoge structurele tekorten, een vertragende economie en dure reddingsoperaties die leidden tot stijgende rentevoeten, die de zwakke posities van deze regeringen verergerden. Als reactie daarop startten de Europese Unie (EU), de Europese Centrale Bank en het Internationaal Monetair Fonds (IMF) een reeks reddingsoperaties in ruil voor hervormingen die uiteindelijk een succes werden bij het verlagen van de rentetarieven.

Het probleem ontstond doordat veel van de perifere landen activa-bubbels hadden in de tijd die leidde tot de Grote Recessie, met kapitaal dat stroomde van sterkere economieën naar zwakkere economieën. Deze economische groei leidde beleidsmakers ertoe om de overheidsuitgaven te verhogen. Toen deze asset bubbels uitkwamen, resulteerde dit in enorme bankverliezen die bailouts veroorzaakten. De reddingsoperaties verergerden de tekorten die al groot waren door lagere belastinginkomsten en hoge bestedingsniveaus.

Er waren zorgen over het in gebreke blijven van de overheid omdat stijgende rentetarieven leidden tot nog grotere tekorten; de rentelasten namen toe, waarbij beleggers geen vertrouwen meer hadden in het vermogen van deze landen om de schuld te betalen en te betalen. Op dit moment was er een grote politieke strijd gaande binnen de EU. Sommigen voerden aan dat de landen moesten worden gered, terwijl anderen erop aandrongen dat reddingsoperaties alleen zouden kunnen komen als de landen begonnen aan ernstige belastinghervormingen.

Dit werd de eerste grote test voor de EU, en er was onzekerheid of het zou kunnen overleven. Het debat ging meer over politiek in plaats van over economie. Uiteindelijk zijn beide kanten gecompromitteerd. Er werden aanzienlijke hervormingen doorgevoerd in ruil voor reddingsoperaties. Vanaf 2015 zijn de soevereine opbrengsten in alle landen, behalve in Griekenland, weer normaal geworden.