a:

Inflatie en rentetarieven zijn de beste economische indicatoren om te monitoren bij beleggingen in de verzekeringssector. In tegenstelling tot andere sectoren van de economie is de vraag naar verzekeringsproducten minder gevoelig voor economische schommelingen. Verder worden verzekeringsproducten gedurende een lange periode verkocht en bewaard, zodat de inkomstenstromen stabiel en consistent zijn.

Stijgende inflatie is een bedreiging voor verzekeringsmaatschappijen. Dit eet weg bij de geldstromen die binnenkomen die minder waard zijn dan verwacht. Op individuele basis is het effect nalatig. Op geaggregeerde basis kan het schadelijk zijn en de winstgevendheid beïnvloeden.

De rentevoeten houden verband met de inflatie. In theorie zouden de rentetarieven moeten stijgen wanneer er sprake is van aanzienlijke inflatoire druk. In werkelijkheid ontwikkelen zich verschillen. Het beste scenario voor de verzekeringssector is een lage inflatie, stijgende korte rente en dalende langetermijnrente. Natuurlijk is dit een ongebruikelijke combinatie.

Verzekeringsmaatschappijen lenen op lange termijn om te profiteren van hun balansen en om een ​​deel van het inflatierisico te compenseren. Dalende langetermijnrentes verlagen hun financieringskosten en duiden op een lage inflatieomgeving. De kortetermijnrente is minder afhankelijk van de inflatie en meer gebonden aan de economische groei.

Contante en kortlopende effecten die door verzekeringsmaatschappijen in aanzienlijke hoeveelheden worden aangehouden om uitbetalingen te doen genereren hogere opbrengsten als de kortetermijnrente stijgt. Door het mandaat zijn verzekeringsmaatschappijen verplicht een deel van de activa in kortlopende, veilige, liquide middelen te houden. Wanneer de kortetermijnrente stijgt, stroomt het geld rechtstreeks naar de onderste regel.

De korte rente stijgt wanneer er economische groei is, omdat er meer concurrentie is voor kapitaal. Deze groei is ook synoniem aan omgevingen waar de vraag naar verzekeringsproducten toeneemt. Mensen zijn meer geneigd om een ​​langetermijnplanning uit te voeren wanneer ze zich veilig voelen over hun directe vooruitzichten.