a:

Overheidsregulering heeft op veel manieren gevolgen voor de financiële-dienstensector, maar de specifieke impact hangt af van de aard van de verordening. Verhoogde regelgeving betekent doorgaans een hogere werkdruk voor mensen in financiële dienstverlening, omdat het tijd en moeite kost om bedrijfspraktijken aan te passen om ervoor te zorgen dat de nieuwe regels correct worden gevolgd.

Hoewel de toegenomen tijd en werklast als gevolg van overheidsregulering op korte termijn nadelig kan zijn voor individuele financiële of kredietdienstenbedrijven, kunnen overheidsvoorschriften op lange termijn ook de financiële-dienstensector als geheel ten goede komen. De Sarbanes-Oxley-wet werd in 2002 door het Congres aangenomen als reactie op meerdere financiële schandalen waarbij grote conglomeraten betrokken waren, zoals Enron en WorldCom. De wet hield het senior management van bedrijven aansprakelijk voor de juistheid van hun financiële overzichten, en vereiste tevens dat interne controles bij deze bedrijven werden ingesteld om toekomstige fraude en misbruik te voorkomen. Het implementeren van deze voorschriften was duur, maar de wet gaf meer bescherming aan mensen die investeerden in financiële diensten, wat het vertrouwen van beleggers kan vergroten en de totale bedrijfsinvesteringen kan verbeteren.

De Securities and Exchange Commission (SEC) reguleert de effectenmarkten en moet beleggers beschermen tegen wanbeheer en fraude. Idealiter moedigen dit soort voorschriften ook meer investeringen aan en helpen ze de stabiliteit van financiële dienstverleners te beschermen. Dit werkt niet altijd, zoals de financiële crisis van 2007 aantoonde. De SEC had het netto kapitaalvereiste voor grote investeringsbanken versoepeld, waardoor ze aanzienlijk meer schulden konden dragen dan wat ze in het eigen vermogen hadden. Toen de huizenbubbel implodeerde, werd de overmatige schuld giftig en banken begonnen te falen.

Andere soorten regelgeving komen helemaal niet ten goede aan financiële diensten of vermogensbeheer, maar zijn bedoeld om andere belangen buiten de bedrijfswereld te beschermen. Milieuregels zijn hiervan een bekend voorbeeld. Het Environmental Protection Agency (EPA) vereist vaak dat een bedrijf of industrie apparatuur upgradet en duurdere processen gebruikt om de impact op het milieu te verminderen. Dit soort regelgeving heeft vaak een rimpeleffect, veroorzaakt tumult op de aandelenmarkt en algemene instabiliteit in de financiële sector naarmate de regelgeving van kracht wordt. Bedrijven proberen hun verhoogde kosten vaak te verplaatsen naar hun klanten of klanten, wat een andere reden is waarom milieuregels vaak controversieel zijn.

Overheidsregulering is in het verleden ook gebruikt om bedrijven te redden die anders niet zouden overleven.Het Troubled Asset Relief Programme werd geleid door de Amerikaanse schatkist en gaf het de autoriteit om miljarden dollars in het Amerikaanse financiële systeem te injecteren om het te stabiliseren in de nasleep van de financiële crisis van 2007 en 2008. Dit type overheidsinterventie wordt typisch afgekeurd in de VS, maar de extreme aard van de crisis vereiste snelle en krachtige actie om een ​​volledige financiële ineenstorting te voorkomen.

De overheid speelt de rol van moderator tussen makelaarsbedrijven en consumenten. Te veel regelgeving kan innovatie onderdrukken en de kosten doen stijgen, terwijl te weinig regelgeving kan leiden tot wanbeheer, corruptie en instorting. Dit maakt het moeilijk om de precieze impact te bepalen die een overheidsverordening zal hebben in de sector financiële dienstverlening, maar die impact is doorgaans ingrijpend en langdurig.