a:

Quantitative easing is nog steeds een relatief nieuw instrument van monetair beleid en de impact ervan is niet goed begrepen. Sommige gevolgen van kwantitatieve versoepeling zijn bekend: ondersteuning van bepaalde favoriete financiële instellingen, vergroting van het geldaanbod in de economie, verlaging van de rentetarieven en beïnvloeding van het beleggersvertrouwen. Het valt nog te bezien hoe consumenten uiteindelijk worden beïnvloed en of het meer invloed heeft op bepaalde consumentensegmenten dan anderen.

Wat is kwantitatieve versoepeling?

Centrale banken streven naar kwantitatieve verruiming als een vorm van expansief economisch beleid. Het doel is om leningen en consumentenbestedingen te stimuleren in de hoop de totale vraag te vergroten. Het wordt op vergelijkbare wijze uitgevoerd als de meer traditionele staatsobligatieaankoopprogramma's, behalve dat de centrale bank financiële activa koopt van commerciële banken en andere particuliere instellingen. Deze strategie wordt geïmplementeerd wanneer de kortetermijnrente bijna nul is en het standaard monetair beleid minder effectief zou zijn.

Wanneer de Federal Reserve financiële activa van een andere bank koopt, creëert deze nieuw geld voor de aankopen. Theoretisch kunnen de banken vervolgens het nieuwe geld uitlenen om economische groei te genereren. Dit beleid heeft ook als bijkomend effect dat de rentetarieven in de economie dalen, omdat het aanbod van beschikbare middelen is toegenomen.

Economische gevolgen van kwantitatieve versoepeling

Economen en beleidsanalisten zijn het oneens over de gevolgen en effectiviteit van kwantitatieve versoepeling. Bepaalde financiële instellingen moeten echter worden gekozen om activa aan te kopen, waardoor ze een concurrentievoordeel krijgen ten opzichte van niet-gekozen bedrijven, hoewel dit waarschijnlijk alleen indirecte en vluchtige gevolgen voor consumenten heeft.

De verlaging van de rentetarieven in de economie moedigt consumenten aan meer te lenen, meer uit te geven en minder te sparen. Traditionele spaarvormen en pensioenplanning (zoals bankdeposito's en staatsobligaties) worden minder aantrekkelijk, waardoor sommige spaarders moeten op zoek gaan naar risicovollere beleggingen om voldoende rendement te genereren.

Volgens de kwantiteitstheorie van geld, kunnen grote injecties van liquiditeit via het banksysteem tot grote niveaus van inflatie leiden. De snelheid en het niveau van de inflatie zou afhangen van de snelheid van het geld. Als grote commerciële banken besluiten geld op hun centrale bank te zetten in plaats van uit te lenen, zou nieuw geld veel langzamer circuleren in de economie. Als de prijzen stegen, zouden consumenten relatief slechter af zijn.

Als de kwantitatieve verruiming van de centrale bank echter leidt tot een lagere werkloosheid, een groter beleggersvertrouwen en meer bedrijfsactiviteit, dan zijn consumenten beter af.Aan de andere kant kan een economie die niet reageert op kwantitatieve versoepeling beleggers betreffen en de groei nog verder onder druk zetten.

Macro-economisch beleid - door regulering, stimulering, handel of belastingen - is notoir moeilijk te evalueren. Economie is geen gemakkelijk te testen en verifieerbare wetenschap, zoals natuurkunde of scheikunde; er kunnen geen gecontroleerde experimenten worden uitgevoerd. Zelfs als de Federal Reserve correct de juiste combinatie van variabelen heeft geselecteerd om aan te passen, zou het nog steeds het probleem hebben te moeten wachten tot de economie zou reageren. Zelfs dan is het even controversieel om te bepalen welke statistieken moeten worden gebruikt voor beoordeling. Zelfs in brede, relatieve termen, is het moeilijk om voor te stellen of kwantitatieve versoepeling consumenten beter of slechter maakt.