a:

De Federal Reserve en andere centrale banken zien kwantitatieve verruiming als een laatste redmiddel wanneer de kortetermijnrente bijna nul is. Het doel van kwantitatieve versoepeling is om liquiditeit in de markten te injecteren en de totale vraag te stimuleren. De beroemdste voorbeelden van kwantitatieve verruiming vonden in 2009 en 2010 plaats in de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en de Europese Unie (EU) als reactie op de Grote Recessie.

Om kwantitatieve versoepeling te realiseren, doen centrale banken grootschalige aankopen van financiële activa bij commerciële banken of andere particuliere instellingen. De centrale bank creëert nieuwe geldvoorraad om deze aankopen te doen, terwijl ze hun balansen onderweg verhoogt. De hoop is dat het nieuwe geld zal worden uitgeleend aan andere particulieren en bedrijven om de economische groei te stimuleren, de werkloosheid te verminderen of deflatie te voorkomen.

Centrale bankiers en economen probeerden kwantitatieve versoepeling te bewerkstelligen nadat traditionele vormen van expansief monetair beleid ineffectief bleken te zijn. Traditioneel monetair beleid omvat het verlagen van de interbancaire rentetarieven en het kopen van staatsobligaties. Deze strategieën hebben echter een geringer effect naarmate de koersen dichterbij komen.

De exacte definitie van kwantitatieve versoepeling is niet overeengekomen. Veel economische of financiële publicaties verwijzen naar kwantitatieve versoepeling als een poging om de geldhoeveelheid te vergroten door effecten van de overheid of de markt te kopen. In die zin valt kwantitatieve verruiming in dezelfde categorie als standaard obligatieaankoopprogramma's. Voormalig hoofd van de Fed, Ben Bernanke, brak kwantitatieve versoepeling af en onderscheidde deze van zowel obligatieaankopen als andere soorten kredietverruimingsplannen door de Federal Reserve, waarbij hij stelde dat kwantitatieve versoepeling geen betrekking had op de samenstelling van obligaties en leningen - alleen de hoeveelheid.