a:

De eerste stap naar het bepalen van het verschil tussen autonome en geïnduceerde consumptie is kijken naar wat elk van deze termen betekent. Het belangrijkste verschil tussen autonome consumptie en geïnduceerde consumptie ligt in de factor inkomen.

Autonome consumptie

Autonome consumptie wordt gedefinieerd als uitgaven die plaatsvinden wanneer de beschikbare inkomensniveau's nul zijn. Dit verbruik wordt meestal gebruikt om de consumentenbehoeften te financieren, maar zorgt ervoor dat consumenten geld lenen of sparen.

Autonome consumptie komt het vaakst voor als mensen in moeilijkheden verkeren en geen inkomen hebben, maar toch kosten hebben. Zelfs als een persoon failliet is, heeft hij nog steeds basisbehoeften zoals eten, huur, nutsvoorzieningen, ziektekosten en autobetalingen. Wanneer een consument zich in deze situatie bevindt, moet hij meer geld uitgeven dan hij verdient, wat leidt tot onenigheid. Hoewel hun inkomen niet noodzakelijkerwijs nul is, zijn deze consumenten gedwongen al hun inkomens te besteden, evenals geld dat ze niet alleen voor hun benodigdheden hebben. Als gevolg hiervan hebben ze geen besteedbaar inkomen.

Geïnduceerde consumptie

Geïnduceerde consumptie verschilt echter in die zin dat de hoeveelheid consumptie varieert op basis van het inkomen. Naarmate het besteedbaar inkomen stijgt, neemt ook het tempo van de geïnduceerde consumptie toe. Dit proces is van toepassing op alle normale goederen en diensten. Voor geïnduceerde consumptie is het beschikbare inkomen nul wanneer het geïnduceerde verbruik nul is. Naarmate de waarde van het beschikbaar inkomen stijgt, leidt dit tot een vergelijkbare stijging van het verbruik. Geïnduceerde consumptie laat zien hoe mensen van een rijkere levensstijl gaan genieten en meer geld uitgeven naarmate hun vermogen toeneemt.