a:

Het kopen van effecten op marge kan voordelig zijn voor een belegger. Winst wordt vergroot als er een winst is, en verliezen zijn ook goed als er een verlies is. Marge lijkt veel op het lenen van aandelen. Een belegger leent geld van een beursvennootschap om aandelen te kopen en betaalt rente over de lening. De aandelen zelf worden als onderpand aangehouden door de beursvennootschap.

Er zijn veel vaste regels die de makelaarskantoor en de belegger moeten volgen. De Federal Reserve Board bepaalt de regels voor margevereisten. Er is een initiële marginvereiste en een vereiste voor onderhoudsmarge.

In de Federal Reserve Regulation T staat dat een initiële marge minimaal 50% moet zijn, hoewel veel beursvennootschappen hun eisen op 70% stellen. Dit betekent dat een belegger 50% of meer moet betalen als de makelaarskantoor dit vereist, van de aanschafprijs van het effect op voorhand. De makelaarskantoor moet de rest van het geld verstrekken.

Na de eerste aankoop wordt een onderhoudsmarge ingesteld. Verordening T stelt deze eis op 25%, hoewel veel makelaarsbedrijven meer eisen, zoals 30 tot 40%. Een onderhoudsmarge van 25% betekent dat er een minimumbedrag aan aandelen moet zijn dat gewaardeerd wordt op 25% of meer van de totale waarde van de marginrekening.

Als een of meer effecten op de rekening onder een bepaalde prijs vallen en niet aan deze vereisten wordt voldaan, ontvangt de belegger een margestorting, ook wel een "fed call" genoemd. In deze situatie vraagt ​​een makelaarskantoor de belegger om geld te storten om de account weer op de minimale onderhoudsbehoefte te krijgen.