a:

Fiscale tekorten doen zich voor wanneer een overheid meer geld uitgeeft dan het tijdens het belastingjaar oplevert. Deze onbalans, ook wel het tekort op de lopende rekening of het begrotingstekort genoemd, is gebruikelijk bij hedendaagse regeringen over de hele wereld. Sinds 1970 heeft de Amerikaanse overheid meer uitgaven dan inkomsten voor alle behalve vier jaar. De vier grootste begrotingstekorten in de Amerikaanse geschiedenis vonden plaats tussen 2009 en 2012, elk jaar met een tekort van meer dan $ 1 biljoen.

Economen en beleidsanalisten zijn het oneens over de impact van begrotingstekorten op de economie. Sommigen, zoals Nobelprijswinnaar Paul Krugman, suggereren dat de regering niet genoeg geld uitgeeft en dat het trage herstel van de Grote Recessie van 2007-09 te wijten was aan de terughoudendheid van het Congres om grotere tekorten te genereren om de totale vraag te stimuleren. Anderen beweren dat begrotingstekorten de private financiering belemmeren, kapitaalstructuren en rentetarieven manipuleren, de netto-uitvoer verlagen en leiden tot hogere belastingen, hogere inflatie of beide.

Hoewel de macro-economische effecten van begrotingstekorten op de lange termijn onderwerp van discussie zijn, is er veel minder discussie over bepaalde directe, kortetermijngevolgen. Deze gevolgen zijn echter afhankelijk van de aard van het tekort. Als het tekort ontstaat doordat de overheid extra uitgaven heeft gedaan - bijvoorbeeld infrastructuuruitgaven of subsidies aan bedrijven - krijgen de sectoren die zijn gekozen om het geld te ontvangen een kortetermijnstoot in bedrijfsvoering en winstgevendheid. Als het tekort zich voordoet omdat de ontvangsten aan de overheid zijn gedaald, hetzij door belastingverlagingen of een daling van de bedrijfsactiviteit, dan vindt dergelijke stimulering niet plaats. Of stimulerende uitgaven wenselijk zijn, is ook een onderwerp van discussie, maar er kan geen twijfel over bestaan ​​dat bepaalde sectoren er op korte termijn van profiteren.

Alle overheidstekorten moeten worden gefinancierd. Dit gebeurt in eerste instantie door de verkoop van overheidseffecten, zoals staatsobligaties (T-obligaties). Individuen, bedrijven en andere overheden kopen deze obligaties en lenen geld aan de overheid met de belofte van toekomstige betaling. De duidelijke, aanvankelijke impact van overheidsleningen is dat het de pool met beschikbare fondsen vermindert om te worden uitgeleend aan of geïnvesteerd in andere bedrijven. Dit is noodzakelijkerwijs waar: een persoon die $ 5.000 aan de overheid leent, kan diezelfde $ 5.000 niet gebruiken om de aandelen of obligaties van een privébedrijf te kopen. Alle overheidstekorten hebben dus tot gevolg dat de potentiële kapitaalvoorraad in de economie afneemt. Dit zou anders zijn als de Federal Reserve de schuld volledig zou moeten betalen; het gevaar zou inflatie zijn in plaats van kapitaalvermindering.

Daarnaast heeft de verkoop van overheidseffecten die worden gebruikt om het tekort te financieren een directe invloed op de rentetarieven. Staatsobligaties worden beschouwd als uiterst veilige beleggingen, dus de rente betaald op leningen aan de overheid vertegenwoordigen risicovrije beleggingen waartegen bijna alle andere financiële instrumenten moeten concurreren. Als de staatsobligaties 2% rente betalen, moeten andere soorten financiële activa een voldoende hoog tarief betalen om kopers weg te lokken van overheidsobligaties. Deze functie wordt gebruikt door de Federal Reserve wanneer deze zich bezighoudt met openmarkttransacties om de rentetarieven aan te passen binnen de grenzen van het monetaire beleid.

Kortom, wanneer de overheid haar financiering in welke hoedanigheid dan ook verhoogt, maakt dit het voor bedrijven relatief moeilijker om in welke hoedanigheid ook kapitaal aan te trekken.