Als u naar het nieuws kijkt, hoort u ongetwijfeld van tijd tot tijd dat de Federal Reserve heeft besloten de belangrijkste rentevoet te verhogen of verlagen. Wanneer dit het geval is, kunt u waarschijnlijk raden dat de centrale bank de economische groei tracht te vertragen of het land een financiële lift geeft.

Misschien is het minder duidelijk of een wijziging in deze rentevoet, de federal funds rate, van invloed is op uw persoonlijke niveau. Als u een creditcard, een verstelbare rente of een particuliere studielening heeft, is dat waarschijnlijk het geval. Veel financiële producten met variabele rentevoet zijn gekoppeld aan een van de twee benchmarktarieven - prime of LIBOR. En hoewel de Fed deze tarieven niet rechtstreeks beheert, hebben ze de neiging zich in dezelfde richting te bewegen als de federal funds rate.

Een overzicht van de fondsentarieven

Om te begrijpen hoe de besluitvorming door de Fed - en meer specifiek zijn Federal Open Market Committee - van invloed is op leningen voor consumenten en bedrijven, is het belangrijk om te begrijpen hoe de federale fondsenrente werkt.

Volgens de Amerikaanse regelgeving moeten kredietinstellingen elke nacht een percentage van hun deposito's aanhouden bij de Federal Reserve. Het eisen van een minimaal niveau aan reserves helpt de financiële sector te stabiliseren door een run op banken te voorkomen in tijden van economische nood. Wat gebeurt er wanneer een Amerikaanse bank op een bepaald moment tekort is in contanten? Het moet het van andere geldschieters lenen. Het fondstarief is simpelweg het tarief dat een bank in rekening brengt aan een andere instelling voor deze ongedekte, kortlopende leningen.

Hoe beïnvloedt de Fed dit percentage precies? Het heeft twee belangrijke mechanismen die het kan gebruiken om de beoogde streefwaarde te bereiken: overheidsobligaties kopen en verkopen op de open markt en het vereiste reservepercentage wijzigen.

Wanneer de Fed overheidsobligaties op de open markt koopt of verkoopt, wordt het bedrag aan contanten in omloop toegevoegd of verlaagd. Op deze manier kan de Fed de prijs van leningen bij commerciële banken dicteren. Laten we zeggen dat de commissie het ermee eens is dat de economie een impuls nodig heeft en besluit haar streefpercentage met een kwart procentpunt te verlagen. Om dit te doen, koopt het een specifiek bedrag van overheidseffecten op de open markt, waarbij het financiële systeem contant wordt geïnjecteerd. Volgens de wetten van vraag en aanbod, betekent deze toevloed van contanten dat particuliere banken niet in staat zijn om elkaar zoveel aan te rekenen voor leningen. Daarom daalt het tarief voor overnight-leningen tussen commerciële banken. Als de Fed het tarief wil verhogen, kan het het tegenovergestelde doen door naar de open markt te gaan en overheidseffecten te verkopen.Dit vermindert de hoeveelheid geld in het financiële systeem en beïnvloedt banken om elkaar een hoger tarief in rekening te brengen.

Het wijzigen van het vereiste reservepercentage heeft een soortgelijk effect maar wordt zelden gebruikt. Het verminderen van het vereiste reservepercentage verhoogt de overtollige reserves en contanten in het systeem. Het tegenovergestelde is waar bij het verhogen van het vereiste reservepercentage. De reden dat het niet een heel gebruikelijke benadering van de Fed is, is dat het wordt beschouwd als het krachtigste instrument om de economische groei te beïnvloeden. Gezien de omvang van het Amerikaanse financiële systeem zijn de bewegingen wereldwijd voelbaar en zou een minimale verandering in het vereiste reservepercentage een grotere impact kunnen hebben dan gewenst.

Relatie tot Prime

Hoewel de meeste bankleningen met variabele rente niet rechtstreeks aan de federal funds rate zijn gekoppeld, verplaatsen ze zich meestal in dezelfde richting. Dat komt omdat de prime- en LIBOR-rente, twee belangrijke benchmarktarieven waaraan deze leningen vaak gekoppeld zijn, een nauwe relatie hebben met federale fondsen.

In het geval van de prime rate is de link bijzonder dichtbij. Prime wordt meestal beschouwd als het tarief dat een commerciële bank biedt aan zijn minst riskante klanten. The Wall Street Journal vraagt ​​aan 10 grote banken in de VS wat zij hun meest kredietwaardige zakelijke klanten vragen. Het publiceert het gemiddelde dagelijks, hoewel het alleen het tarief wijzigt wanneer 70% van de respondenten hun tarief aanpast.

Terwijl elke bank zijn eigen prime rate vaststelt, blijft het gemiddelde consistent drie procentpunten boven de fondsrente. Bijgevolg bewegen de twee figuren elkaar virtueel met elkaar.

Als u een persoon bent met een gemiddeld tegoed, kan uw creditcard prime plus, zeg, zes procentpunten in rekening brengen. Als de fondsrente op 1,5% staat, betekent dit dat Prime waarschijnlijk 4% is. Onze hypothetische klant betaalt dus 10,5% van zijn / haar doorlopende kredietlimiet. Als het Federal Open Market Committee het tarief verlaagt, zal hij / zij bijna onmiddellijk kunnen genieten van lagere financieringskosten.

De LIBOR-verbinding

Terwijl de meeste kleine en middelgrote banken federale fondsen lenen om aan hun reserveverplichtingen te voldoen - of hun overtollige contanten te lenen - is de centrale bank niet de enige plaats waar ze tegen een concurrerende prijs op korte termijn kunnen gaan. leningen. Ze kunnen ook eurodollars verhandelen, die door Amerikaanse dollars gedeponeerde deposito's zijn bij buitenlandse banken. Vanwege de omvang van hun transacties zijn veel grotere banken bereid om naar het buitenland te gaan als dit een iets beter tarief betekent. LIBOR, misschien wel de meest invloedrijke benchmarkrente ter wereld, is het bedrag dat banken elkaar in rekening brengen voor eurodollars op de interbancaire markt in Londen. De IntercontinentalExchange (ICE) groep vraagt ​​verschillende grote banken hoeveel het hen zou kosten om elke dag te lenen bij een andere kredietinstelling. Het gefilterde gemiddelde van de antwoorden staat voor LIBOR. Eurodollars hebben verschillende looptijden, dus er zijn feitelijk meerdere benchmarktarieven: een LIBOR van een maand, een LIBOR van drie maanden enzovoort.

Omdat eurodollars een substituut voor federale fondsen zijn, heeft LIBOR de neiging om de belangrijkste rentevoet van de Fed van dichtbij te volgen.In tegenstelling tot de prime rate waren er echter aanzienlijke verschillen tussen de twee tijdens de financiële crisis van 2007-2009.

Figuur 1

De volgende grafiek toont de fondshorizon, prime rate en één maand LIBOR over een periode van 10 jaar. De financiële onrust van 2008 leidde tot een ongebruikelijke divergentie tussen LIBOR en de fondsprijs.

(Gegevens van de Federal Reserve Bank van St. Louis)

Een deel hiervan heeft te maken met het internationale karakter van LIBOR. Veel buitenlandse banken over de hele wereld hebben ook eurodollars. Terwijl de crisis zich voordeed aarzelden velen om te lenen of te vrezen dat andere banken hun verplichtingen niet zouden kunnen betalen. Ondertussen was de Federal Reserve bezig met het kopen van effecten in een poging om het geldrendement voor binnenlandse kredietverstrekkers te verlagen. Het resultaat was een significante opsplitsing tussen de twee koersen voordat ze opnieuw convergeerden.

Als je toevallig een lening had die was geïndexeerd met LIBOR, was het effect aanzienlijk. Bijvoorbeeld, een huiseigenaar met een verstelbare rente hypotheek die reset eind 2008 kan hebben gezien zijn / haar effectieve rente sprong meer dan een vol procentpunt 's nachts.

De bottom line

Twee van de meest prominente benchmarktarieven, prime en LIBOR, hebben beide de neiging om de federal funds rate van tijd tot tijd nauwlettend te volgen. Tijdens periodes van economische onrust lijkt LIBOR echter meer af te wijken van de beleidsrente van de centrale bank. Voor degenen met een LIBOR-gekoppelde lening, kunnen de gevolgen aanzienlijk zijn.