a:

Obligatiebeleggers, met name degenen die beleggen in langlopende vastrentende obligaties, zijn meer direct vatbaar voor renterisico. Dit komt door de nauwe relatie tussen rentetarieven en obligatiekoersen. Wanneer de rente stijgt, dalen de obligatiekoersen en vice versa. In een stijgende renteklimaat creëert dit bijvoorbeeld risico. Het volgende is een illustratie van hoe dit werkt:

Stel dat een persoon een 3% 30-jaars obligatie met een vast tarief koopt voor $ 10, 000. Deze obligatie betaalt $ 300 per jaar tot de vervaldag. Als gedurende deze periode de rentevoeten stijgen tot 3,5%, betalen nieuwe uitgegeven obligaties $ 350 per jaar tot de vervaldag, uitgaande van een investering van $ 10.000. Als de 3% obligatiehouder zijn obligatie blijft houden tot het einde van de looptijd, verliest hij de kans om een ​​hogere rente te verdienen. Als alternatief zou hij zijn 3% -obligatie op de markt kunnen verkopen en de obligatie kunnen kopen met de hogere rente. Als u dit wel doet, krijgt de belegger een lagere prijs op zijn verkoop van 3% -obligaties, omdat deze niet langer aantrekkelijk zijn voor beleggers, omdat de nieuw uitgegeven 3,5% -obligaties ook beschikbaar zijn.

Daarentegen hebben veranderingen in rentetarieven ook invloed op aandelenbeleggers maar minder rechtstreeks dan obligatiebeleggers. Dit komt doordat, bijvoorbeeld, wanneer de rente stijgt, de kosten van het lenen van geld ook toenemen. Dit kan ertoe leiden dat het bedrijf het lenen uitstelt, wat kan resulteren in minder uitgaven. Deze daling van de bestedingen kan de groei van bedrijven vertragen en resulteren in een lagere winst en uiteindelijk lagere aandelenkoersen voor beleggers.