Vanaf juni 2016 waren Amerikaanse studenten aan de haak voor ongeveer $ 1. 3 biljoen studieleningen. De gemiddelde kredietnemer verschuldigd tussen $ 25, 000 en $ 35, 000, aanzienlijk hoger dan de afgelopen decennia. Met zoveel geld op de lijn, is het redelijk om nieuwsgierig te zijn naar wie uiteindelijk al die hoofdsom- en rentebetalingen zou kunnen ontvangen. Terwijl $ 1. 3 biljoen kan een belangrijke verplichting zijn voor de lener, het kan een nog grotere troef zijn voor schuldeisers.

Het doolhof van de verwerking van studentenleningen

Het is mogelijk dat uw studielening is ontstaan ​​door een instelling, eigendom is van een andere, gegarandeerd door een andere instelling en mogelijk wordt onderhouden door een vierde of zelfs vijfde agentschap. Dit kan het heel moeilijk maken om te achterhalen wie de eigenaar van uw schuld is en hoe. Veel hangt ook af van het soort lening dat u hebt afgesloten, hoewel het veilig is om te zeggen dat de federale overheid er op een of andere manier bij betrokken was.

De meeste kredietverstrekkers zijn grote instellingen, zoals internationale banken of de overheid. Nadat een lening is ontstaan, vertegenwoordigt deze echter een actief dat op de markt kan worden gekocht en verkocht. Banken worden vaak gestimuleerd om leningen uit de boeken te halen en ze aan een andere tussenpersoon te verkopen, omdat dit hun kapitaalratio direct verbetert en hen in staat stelt nog meer leningen te verstrekken. Aangezien bijna alle leningen volledig worden gegarandeerd door de overheid, kunnen banken ze voor een hogere prijs verkopen, omdat het defaultrisico niet met het actief wordt overgedragen.

Niet-gouvernementele eigenaren

Buiten de overheid zijn de meeste leningen voor studenten in het bezit van de kredietverstrekker of een bedrijf dat een lening verstrekt aan een derde partij. Originators en derden kunnen intern incassoservices uitvoeren of deze plichten uitbesteden aan een incassobureau. Enkele van de grootste particuliere studentenleningbedrijven zijn Navient Corp. (NASDAQ: NAVI NAVINavient Corp12. 09-2. 34% Created with Highstock 4. 2. 6 ), Wells Fargo & Co. ( NYSE: WFC WFCWells Fargo & Co55. 05-2. 01% Created with Highstock 4. 2. 6 ) en Discover Financial Services (NYSE: DFS DFSDiscover Financial Services66. 44-0 87% Created with Highstock 4. 2. 6 ).

Veel studieleningen zijn ook in handen van pseudo-overheidsinstanties of particuliere bedrijven met gunstige relaties met het ministerie van Onderwijs, zoals NelNet Inc. (NNI NNINelnet Inc56. 72-1. 55% Created with Highstock 4. 2. 6 ) en Sallie Mae (NYSE: SLM SLMSLM Corp10, 20-1, 83% Created with Highstock 4. 2. 6 ). Sallie Mae heeft veel van de leningen die zijn verstrekt in het kader van het Federal Family Education Loan Program (FFELP), dat werd vervangen door de federale overheid.

De federale overheid als crediteur

Vanaf 8 juli 2016 bezat de federale overheid ongeveer $ 1 biljoen aan uitstaande consumentenschuld, per gegevens samengesteld door de Federal Reserve Bank of St.Louis. Dat aantal was minder dan $ 150 miljard in januari 2009, wat een stijging van bijna 600% betekent in die periode. De belangrijkste boosdoener zijn studieleningen, die de federale overheid in feite monopoliseerde in 2010, toen de Wet op betaalbare gezondheidszorg wettelijk werd ondertekend.

Voorafgaand aan de Affordable Care Act, kwam een ​​meerderheid van de studieleningen voort uit een particuliere geldverstrekker, maar deze werd gegarandeerd door de overheid, wat betekent dat belastingbetalers de rekening betalen als studentenleners in gebreke blijven. In 2010 schatte het Congressional Budget Office (CBO) dat 55% van de leningen in deze categorie viel. Tussen 2011 en 2016 daalde het aandeel van privé-studentenleningen met bijna 90%.

Vóór de regering van Bill Clinton bezat de federale overheid nul studieleningen, hoewel ze al sinds 1965 leningen had gegarandeerd. Tussen het eerste jaar van het Clinton-voorzitterschap en het laatste jaar van George W. Bush's regering, de regering verzamelde langzaam ongeveer $ 140 miljard aan studentenschuld. Die cijfers zijn sinds 2009 ontploft. In februari 2016 heeft het Amerikaanse ministerie van Financiën in zijn jaarverslag onthuld dat studieleningen goed zijn voor 31% van alle Amerikaanse overheidsactiva.

De kosten van federale studieleningenprogramma's worden breed besproken. De CBO biedt twee verschillende schattingen op basis van lage discontovoeten en kortingspercentages voor "reële waarde". Als u op de schatting van de reële waarde vertrouwt, verliest de overheid ongeveer $ 100 miljard tot $ 250 miljard per jaar, inclusief $ 40 + miljard aan administratieve kosten. Met andere woorden, de overheid neemt de waarde van de leningen niet terug, waardoor de huidige en toekomstige belastingbetalers in de positie van garant staan.