LIBOR is een van de meest gebruikte benchmarks voor het bepalen van kortetermijnrente in de hele wereld. Beheerd door de ICE Benchmark Administration (IBA), staat het voor Intercontinental Exchange London Interbank Offered Rate. Het geeft de gemiddelde snelheid aan waarmee grote banken in Londen ongedekte kortetermijnleningen van andere banken kunnen lenen. De koers wordt gegeven in vijf belangrijke valuta voor zeven verschillende looptijden, waarbij de dollarkoers van drie maanden de meest voorkomende is. (Meer informatie vindt u op Hoe wordt LIBOR bepaald en Interbancaire rente in Londen aangeboden)

AD:

Gebruik van LIBOR

Lenders, inclusief banken en andere financiële instellingen, gebruiken LIBOR als referentiewaarde voor het bepalen van de rente voor verschillende schuldinstrumenten. Het wordt ook gebruikt als een referentierentevoet voor hypotheken, zakelijke leningen, staatsobligaties, creditcards, studieleningen in verschillende landen. Afgezien van schuldinstrumenten, wordt LIBOR ook gebruikt voor andere financiële producten zoals derivaten, waaronder renteswaps of valutaswaps.

AD:

Een bedrijfsobligatie in US dollar, met driemaandelijkse couponbetaling, kan bijvoorbeeld een variabele rente hebben als LIBOR plus een marge van dertig basispunten (1% = 100 basispunten). De rentevoet zou dus drie maanden luiden in Amerikaanse dollar LIBOR plus de vooraf bepaalde spreiding van dertig basispunten, i. e. indien de LIBOR met een looptijd van 3 maanden aan het begin van de periode 4% bedraagt, bedraagt ​​de te betalen rente aan het einde van het kwartaal 4. 30% (4% plus spread van 30 basispunten). Dit tarief zou elk kwartaal worden gereset om overeen te komen met de bestaande LIBOR op dat moment plus de vaste spread. De spread is doorgaans de functie van de kredietwaardigheid van de uitgevende bank of instelling. (Zie voor meer informatie Wat is IJSLIBOR en waar wordt het voor gebruikt?)

AD:

Waarom LIBOR?

Het concept van de uitgifte van schuldpapier met variabele rente is om zich af te dekken tegen het rentepercentage. Als het een obligatie met vaste rentevoet is, zal de kredietnemer profiteren als de marktrente stijgt en de kredietverstrekker ervan profiteert als de marktrente daalt. Om zichzelf tegen deze schommeling van de marktrente te beschermen, hanteren de partijen bij het schuldinstrument een variabele rente die wordt bepaald door een referentiebasisrente plus een vaste spread. Deze benchmark kan in elk tempo zijn; LIBOR is echter een van de meest gebruikte.

Het is logisch dat een grote bank in Londen leent met een variabele rente gekoppeld aan LIBOR, omdat het grootste deel van de lening van andere banken in Londen zou zijn, dat wil zeggen. matching van het risico van het actief (verstrekte leningen) met het risico van zijn verplichtingen (dat wil zeggen leningen van andere banken). In werkelijkheid is de belangrijkste bron van inkomsten voor een bank echter de deposito's die zij van haar klant ontvangt en niet van leningen van andere banken.Het koppelen ervan aan LIBOR is echter een manier om het risico over te dragen aan de kredietnemers.

In simplistische termen verdienen banken geld door deposito's in één tempo te accepteren en tegen een hoger tarief te lenen. Als de financieringskosten voor de bank stijgen, bijvoorbeeld vanwege een wijziging in de overheidsvoorschriften, liquiditeitsvereisten, enz., Waarbij de marktrente constant blijft, zal de LIBOR stijgen. Met de stijging van LIBOR zal ook de rente ontvangen van de LIBOR-gekoppelde leningen met variabele rente stijgen i. e. de bank kan geld blijven verdienen ondanks stijgende kosten.

Maar dat geeft nog steeds geen antwoord op de vraag waarom LIBOR zou worden gebruikt in andere contexten zoals creditcardleningen in de VS. Er zijn meerdere redenen voor hetzelfde; een van de belangrijkste redenen is echter de wereldwijde aanvaardbaarheid van LIBOR.

De oorsprong van de LIBOR is specifiek geworteld in de explosie van de Eurodollar-markt (bankdeposito's in US dollars die bij buitenlandse banken of buitenlandse filialen van Amerikaanse banken worden aangehouden) in de jaren zeventig. Amerikaanse banken hebben hun toevlucht gezocht tot Eurodollar-markten (voornamelijk in Londen) om hun inkomsten te beschermen door op dat moment de restrictieve kapitaalcontroles in de VS te vermijden. LIBOR is in de jaren tachtig ontwikkeld om gesyndiceerde schuldtransacties mogelijk te maken. De groei van nieuwe financiële instrumenten waarvoor ook gestandaardiseerde benchmarks voor rentetarieven vereist zijn, heeft geleid tot de verdere ontwikkeling van LIBOR.

Bepaling van LIBOR wordt algemeen gezien als een eenvoudig, objectief en transparant proces dat heeft bijgedragen aan het verkrijgen van wereldwijde aanvaardbaarheid en betekenis. Voortzetting van de redenering van bescherming tegen rentevoetrisico, LIBOR wordt beschouwd als een uniforme en eerlijke benchmark die een gevoel van zekerheid creëert. Met de LIBOR-manipulatiegevallen die de afgelopen tijd zijn gemeld, kan echter worden gesteld dat de zekerheid meer een kwestie van perceptie is dan de harde realiteit. (Zie 'Het LIBOR-schandaal' voor meer informatie)

Het verdrag is een andere primaire reden voor het uitgebreide gebruik van LIBOR als referentierentevoet.

De Bottom Line

LIBOR wordt gerefereerd door naar schatting $ 350 biljoen aan uitstaande activiteiten in verschillende looptijden. (ref - // www.theice. com / publicdocs / ICE_LIBOR_Position_Paper. pdf) Het wordt ook vaak gebruikt bij het opstellen van verwachtingen over de toekomstige centrale-banktarieven en voor het peilen naar de gezondheid van het banksysteem in de wereld. Vanwege zijn wereldwijde betekenis en bereik, kan een neerwaartse druk op LIBOR tijdens een financiële crisis, omdat banken proberen gezonder te lijken, het hele financiële systeem mogelijk in gevaar brengen.