a:

De term 'hoogrenderende obligatie' is een beetje een verkeerde benaming. Het is niet zo dat hoogrentende obligaties doorgaans lager gewaardeerd zijn; in plaats daarvan worden hoogrentende obligaties gedefinieerd als lager gewaardeerd. Om te vragen waarom hoogrenderende obligaties doorgaans een lagere rating hebben, lijkt het alsof er gevraagd wordt waarom water de neiging heeft om één zuurstof en twee waterstofatomen te bevatten. De meeste publicaties definiëren high-yield als alle obligaties onder BBB of Baa3, hoewel sommige de drempel zo laag instellen als BB-.

Het is heel goed mogelijk om een ​​obligatie te hebben met hoger dan gemiddelde rendementen die geen hoogrentende obligatie is, net zoals het mogelijk is, hoewel het onwaarschijnlijk is, om een ​​hoogrentende obligatie te hebben met relatief lage opbrengsten. De meer verhelderende vraag is: waarom hebben obligaties met een lagere rating vaak een relatief hoog rendement?

Obligaties en tegenpartijrisico

Obligaties worden geëvalueerd door ratingbureaus, zoals Moody's en Standard & Poor's of S & P. Deze ratings zijn gebaseerd op het vermogen van de uitgevende entiteit om rente en hoofdsom op haar schuldinstrumenten te betalen. De ratingbureaus kennen lagere ratings toe aan degenen die worden beschouwd als een groter risico van wanbetaling op hun contractuele betalingen.

Om mogelijke kopers te compenseren voor het aannemen van een groter risico, worden hoogrentende obligaties vaak gedwongen om hogere rentebetalingen aan te bieden dan hun concurrenten met betere kredietratings. Dit wordt ook wel de 'risicopremie' genoemd.

Hoogrentende obligaties hebben doorgaans ook minder consistente vraag op de secundaire markt, vooral als de tijden zwaar zijn. Dit betekent dat de prijzen vaak relatief laag zijn. Combineer hoge rentebetalingen met lage inkoopprijzen en u krijgt hoge opbrengsten.