a:

Begin 1950 begon senator McCarthy communisten in elke schaduw te zien, wat ertoe leidde dat hij de Truman-regering ervan beschuldigde zacht te zijn over het ongebreidelde communisme dat zich over de wereld verspreidde. Toen Noord-Korea Zuid-Korea binnenviel, zag Truman zijn kans om het communisme in het buitenland te verslaan en leidde het land de Koreaanse Oorlog in. In de vijf jaar durende pauze tussen WO II en de Koreaanse oorlog had de Amerikaanse economie een herstel ingezet en begon het terug te keren naar het vrije marktkapitalisme. Het begin van een nieuwe oorlog bracht echter prijs- en looncontroles met zich mee die nodig waren om te voorkomen dat de regering tijdens oorlogstijd failliet zou gaan.

De staalindustrie was bijzonder kwetsbaar voor overheidscontroles, omdat metaal van vitaal belang was voor het bouwen van de tanks, bommen en kanonnen die werden bestuurd, gegooid, geworpen en over het Koreaanse schiereiland werden geschoten. De regering stelde quota tegen lage prijzen vast, samen met mandaten dat staalfabrieken aan de quota moeten voldoen voordat de fabrieken overtollige productie op de lucratievere particuliere markt zouden kunnen verkopen. Eigenaren van staalfabrieken zouden het echter niet eens zijn, tenzij de lonen die zij moesten betalen op een vergelijkbare manier werden beheerst.

De staalindustrie voelde geen wens om de operaties uit te breiden om meer overheidsquota's met verlies te vullen, en de algemene inflatie betekende dat het drukken van de lonen de enige manier was om eventuele winsten op te heffen. De staalvakbond zag begrijpelijkerwijs dat de koopkracht van de magere lonen van arbeiders afneemt naarmate de inflatie vordert. Zo ging de vakbond verder met voorbereidingen om toe te slaan. De overheid probeerde het midden te spelen en gaf aan beide kanten halve maten om de molens staal te laten blijven rooien. Maar de truc is mislukt. De vakbond besloot om toe te slaan en net voordat de staking op het punt stond te beginnen, kondigde Truman aan dat hij de controle over de hele industrie overnam. Truman verklaarde dat de ononderbroken productie van staal noodzakelijk was voor de nationale veiligheid en daarom maatregelen uitvoerde om de industrie te nationaliseren.

De advocaten voor de staalindustrie kwamen onmiddellijk na de aankondiging in actie. De media waren gewekt en veel journalisten legden de connectie aan tussen nationalisatie in fascistisch Duitsland en Truman's acties. De publieke opinie van de president was al negatief, omdat het tekort aan binnenlands staal tal van staalafhankelijke industrieën had verstikt, wat tot ontslagen en stilstanden had geleid. Het juridische team van de staalindustrie voerde aan dat de ongebreidelde presidentiële macht geen deel uitmaakte van een constitutionele democratie en het Supreme Court ermee instemde.

De overheid gaf de controle over de staalfabrieken aan hun eigenaars en de staalwerkersbond van Amerika ging onmiddellijk in staking. De stilstand van de fabrieken en het staaltekort werden acuut. Worstelende industrieën zo gevarieerd als autofabrikanten tot conservenfabrieken waren niet in staat om zelfs overgebleven staal te verkrijgen nadat de quota waren nagekomen. Er kwam geen nieuw staal op de markt, dus toen de militairen zonder granaten en kogels begonnen te raken, stapte de regering weer in.

De overheid dreigde de industrie opnieuw te betreden met nieuwe juridische gronden en begon rechtstreeks staal te bestellen bij de fabrieken om naar de wapenfabrikanten te verzenden. Dit maakte de zaak voor inbeslagname sterker en bracht de eigenaars van de molenaar naar de onderhandelingstafel. De prijsbeheersing verliep soepel en de lonen stegen totdat de twee partijen overeenstemming bereikten. Uiteindelijk werden de ovens opnieuw opgestart en opnieuw begonnen auto's, blikjes, bommen en kogels van fabriekslijnen te rollen.

Lees voor meer informatie over dit onderwerp The Whens And Whys Of Federal Intervention .

Deze vraag werd beantwoord door Andrew Beattie.