Spanje en Portugal, twee probleemkinderen in de eurozone, zijn de afgelopen jaren economisch verbeterd. Italië daarentegen blijft werken met structurele onevenwichtigheden. Een veelzeggende statistiek is dat sinds de creatie van de euro 16 jaar geleden, het in totaal maar 4% is gegroeid.

De drie grootste problemen waarmee Italië wordt geconfronteerd, zijn lage groei en werkloosheid, buitensporige schulden en ziekenbanken. Iedereen bloedt in de ander, waardoor het heel moeilijk is om Italië uit zijn zwarte gat terug te halen.

Lage groei en hoge werkloosheid

Hoewel Italië begin 2015 een lange recessie verliet, ligt het reële bruto binnenlands product (bbp) nog steeds 9% onder het niveau van 2008. De kerngroei van het probleem in de richting van 2016 is klaar om door te gaan, zelfs als er een bescheiden verbetering is.

Zo voorspelt de Europese Unie bijvoorbeeld een bbp-groei van 1,5% in 2016 in vergelijking met minder dan 1% in 2015. Het reële bbp komt voor het laatst voor in 2000. Het reële bbp voor de eurozone als geheel is 10% hoger dan in 2000, dus Italië blijft opnieuw achter.

Ernstige werkloosheid blijft een enorm probleem. Van 8. 4% in 2010, bereikte de werkloosheid in 2015 ongeveer 12% en zal naar verwachting dicht bij dat niveau blijven in 2016 en 2017. De jeugdwerkloosheid is erg hoog, en veel mensen geven de baanjacht op. Italië heeft ook een van de laagste alfabetiseringspercentages in Europa en sinds 2008 is het aantal burgers dat in armoede leeft explosief toegenomen.

Excessieve schuld

De bruto overheidsschuld als percentage van het bbp wordt voorspeld op 132% in 2016, nauwelijks veranderde van 133% in 2015. Het is een onbeheersbare last die nog wordt verergerd door verschillende problemen.

Hoewel Italië vele jaren hoge inflatie heeft ervaren, is de lage inflatie nu het probleem, gezien de buitensporige schuldgraad van het land. Lage inflatie verhoogt de reële kosten van schulden. Dit wordt extreem gezien als de inflatie onder nul daalt, wat leidt tot deflatie en een schuldenspiraal. De inflatie bedroeg in 2015 ongeveer 0. 2% en zal naar verwachting stijgen tot 1% in 2016.

De Italiaanse overheidsschuld is bijzonder zwaar, omdat het land worstelt met een opgeblazen verzorgingssysteem dat vele decennia geleden door politici werd gecreëerd. De overheidsschuld is in 2015 gestegen naar 2. 3 biljoen euro; alleen Griekenland heeft een hoger aantal.

Er zijn veel nadelen aan een buitensporige overheidsschuld. De groei is beperkt op basis van het hogere belastingniveau dat vereist is om de schuldrente te betalen. Economen hebben een consistente relatie gevonden tussen lage economische groei en hoge staatsschulden.

Ziekenbanken

De non-performing bedrijfsleningsquote in Italië is meer dan 25%, wat overeenkomt met $ 370 miljard of 21% van het bbp. De regering heeft het over het laden van deze onproductieve activa in een slechte bank, ze uit de balansen van banken te wissen en ze in theorie een nieuwe start te geven.

Begin december hebben de autoriteiten een stap in die richting gezet met de redding van vier kleine spartelende banken, een beweging die protesten opwierp van particuliere beleggers die geld verloren in de reddingsoperatie. UniCredit en andere grote Italiaanse banken zetten het grootste deel van het geld voor de redding op, maar het probleem is veel groter dan wat de private sector aankan.

In vergelijking met andere Europese banken zijn Italiaanse banken meer blootgesteld aan zakelijke bankleningen. Deze Italiaanse zakelijke klanten hebben ook de neiging om meer leveraged en minder kredietwaardig te zijn. De beschikbaarheid van kapitaal voor deze bedrijven wordt nu beperkt door de omvang van niet-renderende leningen, en er is weinig hoop op een aanhoudende groei van het bbp totdat een werkbaar plan is geïmplementeerd om van deze leningen af ​​te komen.

Er is een sprankje hoop voor de slechte bankoplossing. Het concept werkte goed genoeg in Ierland en Spanje en het werkte vooral goed tijdens de spaar- en leencrisis in de Verenigde Staten.

Economische uitdagingen van Italië in 2016

Italië staat opnieuw een jaar van economische problemen te wachten, omdat zijn problemen zo ingesleten en systematisch zijn geworden. De monetaire autoriteiten in de Verenigde Staten en Europa hebben het gemakkelijke geldgaspedaal sinds 2009 op de grond gedrukt en het heeft achterblijvers zoals Italië niet geholpen. Het vinden van een manier om de bankencrisis op te lossen, zou een zinvolle eerste stap zijn op de weg van Italië naar herstel.