De historische Smithsonian-overeenkomst van 1971 kan worden gecrediteerd met het einde van de vaste wisselkoersen, het einde van de goudstandaard en een heroriëntatie van het nominale waardesysteem met 4. 5% handelsbanden. De overeenkomst was echter rampzalig voor de Verenigde Staten en kwam vooral ten goede aan Europese en Japanse economieën vanwege de overeengekomen bepaling dat de US haar valuta zou devalueren. Hoewel de Smithsonian-overeenkomst misschien geen gedenkwaardige historische aandacht trekt, heeft het feit dat een natie moedwillig een overeenkomst kan ondertekenen om zijn valuta te devalueren, blijvende gevolgen voor een economie omdat een devaluatie garant staat voor deflatie en enorme begrotingstekorten en handelstekorten.

De US-dollar daalde in de jaren na de overeenkomst met ongeveer 8%, waardoor de goudprijs eind jaren '70 een hoogtepunt bereikte van $ 800 per ounce vanwege de schuldreductie met de dollar en een grondstoffenboom die zou ook tot ver in de late jaren 70 duren. Beide zijn moderne vertakkingen van een dalende dollar. Om de Smithsonian-overeenkomst en de implicaties ervan volledig te begrijpen, kan een korte wandeling door Bretton Woods helpen.

Bretton Woods In de jaren dertig van de vorige eeuw was er een laissez-faire, vrij zwevende valutamarkt die niet alleen destabilisatie en economische oorlogvoering voor kleinere landen bedreigde, maar ook wisselkoersen die handel en investeringen op oneerlijke wijze ontmoedigden. Langs kwam Bretton Woods, in 1944, en stabiliseerde het systeem door een nieuwe monetaire orde die wisselkoersen zou verbinden die bij een nominale waarde met een gouduitwisseling worden geplaatst. Overheidsinterventie was toegestaan ​​als 1% van de betalingsbalans van een land in onevenwichtigheid verviel. Converteerbare valuta's werden gekoppeld aan $ 35, waarbij het Amerikaanse goud goud aan- en verkocht om de prijs te behouden.
Omdat de Amerikaanse dollar de enige stabiele valuta was, hebben de staten het systeem beheerd via het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en zijn de belangrijkste financier geworden. Dit leidde tot grote uitstromen van dollars in de financiering van wereldeconomieën, wat enorme tekorten in de US veroorzaakte. De reden hiervoor was dat de VS in de jaren veertig een meerderheid van officiële goudreserves bezaten. Hoeveel kan een dollar waard zijn met enorme tekorten ondersteund door goud en een wereld die afhankelijk is van de Verenigde Staten voor zijn groei? Wat een hachelijke situatie.

De Smithsonian Solution
Om tekorten te verhelpen zouden dollars kunnen worden beperkt en zouden toenemende tekorten dollar kunnen uithollen, en beide gevallen zouden zeer nadelig zijn voor de Europese en Japanse groei. Het vertrouwen in de dollar nam dus af en veroorzaakte valutaspeculatie in de jaren dertig, met uitzondering van de US, wiens valuta werd ondersteund door goud. Aanpassingen waren nodig omdat de VS de tekorten niet konden stoppen, terwijl de Europese en Japanse economieën werden bedreigd door massale overschotten.Het antwoord op deze problemen was de Smithsonian-overeenkomst.

Naties hebben het valutasysteem opnieuw gealigneerd, overeenstemming bereikt over een gedevalueerde dollar, een nieuwe nominale waarde en trading-banden van 4. 5%, met 2. 25% aan de boven- en onderkant van de handel. Een jaar na de ondertekening van de overeenkomst verwijderde Nixon de US van de goudstandaard vanwege verdere dollardepreciatie en betalingsbalanserosie. De U. S. startte dus met interventies via de swapmarkt en vervolgens via Europa om zijn valuta's te ondersteunen. Dit was de eerste keer dat interventies werden gebruikt na de uitsplitsing van de Smithsonian Agreement. Bijna twee jaar na het Smithsonian-akkoord zweefden de koeriers gratis omdat de Amerikaanse overheid weigerde de overeenkomsten na te leven, na tweemaal de gouden vaste prijs binnen deze periode van twee jaar te hebben verhoogd.

Gratis drijvende valuta Vrij zweven is een verkeerde benaming omdat handelsbanden ervoor zorgden dat de wisselkoersen van een land niet buiten het afgesproken bereik vielen. Naties hadden geen goud of een hoeveelheid valuta die ze alleen aan het IMF konden verpanden, en de goud- en dollarvoorraad van de VS moest worden geïmplementeerd om het systeem te financieren. Hierdoor kon de Amerikaanse dollar de reservemunteenheid van de wereld worden, een permanente financieringsvaluta. Maar de VS hadden slechts zoveel goud en dollars, dus met de economische groei van na de Tweede Wereldoorlog aan de horizon was het onvermijdelijk dat Bretton Woods zou instorten. Zo niet, dan zouden de Verenigde Staten hun eigen economie vernietigd hebben omwille van de groei in Europa en Japan.

Bretton Woods en de Smithsonian-overeenkomst waren geen monetaire systemen om valuta's te laten handelen als een fiat-valuta op basis van vraag en aanbod via een open markt. In plaats daarvan was Bretton Woods - en later de Smithsonian Agreement - een monetair systeem dat was ontworpen voor handel en investeringen beheerd door het IMF, maar gefinancierd door de VS

Toen de VS haar goud en dollars beloofden, kreeg het speciale handel in tekenrechten kredieten en het gebruik van die kredieten tegen valuta's van andere landen om de handel te financieren. In dit opzicht moest de VS haar valutaprijs aanpassen, zodat andere landen een koppeling met de dollar zouden hebben en toegang tot credits zouden krijgen. Voor grotere groeistaten was dit perfect, maar nadelig voor kleinere staten omdat ze niet genoeg goud of dollars hadden om handelskredieten te krijgen. Er bestond dus al jaren een valuta-onevenwichtige balans door economische groei na de Tweede Wereldoorlog. De tijd voor echte verhandelbare, marktgestuurde wisselkoersen voor detailhandelaren zou nog vele jaren weg zijn. Wat later zou komen om armere landen te helpen die geen toegang hadden tot het handelssysteem van de wereld, was handelsgewogen dollars om voor de handel te gebruiken. Maar dit zou veel meer overeenkomsten vereisen voor de daadwerkelijke implementatie.

Het IMF
De behoefte aan het IMF in deze vergelijking was aanzienlijk. Het IMF zorgde ervoor dat de centrale bankiers van de wereld de wisselkoersmarkt niet alleen of samen met andere landen domineerden; het voorkwam tegen economische oorlogsvoering. Het pariteitenstelsel liet toe dat de handel gelijk werd door het gebruik van handelskredieten.Deze egalisatie betekende het baseren van de prijs van een valuta op zijn betalingsbalans. Als de betalingsbalans in evenwicht raakte, kon het IMF de huidige prijs van een land naar boven of naar beneden bijstellen.

De bottom line Hoewel de Smithsonian-overeenkomst niet perfect was en de Amerikaanse overheid op korte termijn pijn deed, was het een instrument dat nodig was om onze weg naar echte marktgestuurde wisselkoersen te verbeteren.

ZIE: Wereldhandel en de valutamarkt