Je moet gewoon houden van Wall Street-analisten en hun favoriete indicatoren.

Vandaag heeft Bank of America / Merrill Lynch (BAML) een onderzoeksbrief gepubliceerd waarin het huidige sentiment van de aandelenmarkten wordt onderzocht. De notitie richt zich op wat BAML de Sell Side Indicator noemt, een maatstaf die wordt gebruikt om de bullishness of bearishness van aandelen te beoordelen, in grote lijnen. De theorie achter de indicator stelt dat wanneer het beleggerssentiment zeer bullish is, het een verkoopsignaal is en wanneer het sentiment erg bearish is, is het een koopsignaal.

Volgens de onderzoeksopmerking van vandaag is de Sell Side Indicator 52. 9, gestegen van 52. 8 meest recentelijk, markeert het hoogste niveau in 16 maanden. De notitie stelt dat wanneer de indicator zo laag of lager is gedaald, het totale rendement in de komende 12 maanden 94% van de tijd positief was. Het beweert ook dat het verbeteren van het sentiment een stap kan zijn in de richting van het soort euforie op de markt dat meestal aan het einde van een bullmarkt komt. De indicator van BAML volgt het sentiment sinds 1985. Ter referentie: de indicator sloeg 71 in 2000 en 44 in 2012.

Deze logica doet je hoofd pijn doen. Het beweerde signaal van de kaart op basis van bullishness of bearishness heeft geen enkele zin. Ja, er is zeker een verband tussen marktsentiment en marktpieken en dalen. Maar de nauwkeurigheid van de onderstaande grafiek met verkoopzijde-indicatoren lijkt op zijn minst verdacht.

Bron: Bank of America / Merrill Lynch Global Research US Equity & Quant Strategy Opmerking: Koop- en verkoopsignalen zijn gebaseerd op voortschrijdende 15-jaar +/- 1 standaardafwijking van het voortschrijdend 15-jaren gemiddelde . Een waarde boven de rode lijn geeft een verkoopsignaal aan en een waarde onder de groene lijn geeft een koopsignaal aan.

De timing van de grafiek, die begin 1998 een groot verkoopsignaal had moeten flitsen, heeft de volledige aanloop naar aandelenkoersen tot 2000 gemist. Achteraf gezien is het duidelijk dat het misschien beter was geweest om niet te beleggen na 1998, maar achteraf werkt het alleen met terugwerkende kracht.

Het verkoopsignaal bleef op zijn plaats tot 2004, wat ertoe zou hebben geleid dat een belegger de bodem van de markt in 2003 en de aanloop tot en met 2007 heeft gemist. Het signaal bleef het grootste deel van de tijd op de grens van neutraal en verkoopgebied tot 2008. Bovendien was het verkoopsignaal in de periode 2007-2008 lang niet zo sterk als dat in 2000.

Intussen was de index voor het grootste deel van 2008 tot 2012 in neutraal gebied, toen de aandelenmarkt stortte in 2008 en 2009 in en herstelde zich daarna van de effecten van kwantitatieve versoepeling. Toen was het koopsignaal het sterkst in 2012, lang nadat de markt al veel van haar financiële crisisverliezen had herwonnen. De indicator suggereert ook dat het beleggerssentiment sinds 2000 in een algemene terugval is.

Dit soort analyse is niets anders dan market timing. Er is een uitstekend alternatief: beleggen in de aandelenmarkt voor de lange termijn, of een bedrijf identificeren dat je leuk vindt en waarvan je denkt dat het in de loop van de tijd zal groeien. BAML merkt op dat de analyse van de sell-side-indicator deel uitmaakt van het model dat zij gebruiken om hun algemene streefcijfer voor S & P 500-prijzen te berekenen. Eerder vandaag heeft het bedrijf deze prijsdoelstelling op de S & P 500 verhoogd naar 2450 vanaf 2300, zelfs als de index zelf 2396 test. Yep, men moet ervan houden. (Zie ook: Zijn aandelenmarkten overgewaardeerd of zijn ze nog maar net begonnen? )