Het publieke debat over het genereren van schulden en schulden is net zo oud als de Republiek. James Madison noemde schuld een vloek op het publiek, en eerste minister van Financiën Alexander Hamilton noemde het een zegen, op voorwaarde dat de schuld niet buitensporig groot was. De hedendaagse schuldsaneringsperiode vloeide voort uit de kosten van de Schatkist om de schuld van de Tweede Wereldoorlog te financieren door middel van verhoogde obligatie-uitgiften.

Historisch gezien heeft het ministerie van Financiën de hoeveelheid uitgegeven schuld en vervaldatum bepaald. In deze hoedanigheid heeft het volledige controle over het monetaire beleid, gedefinieerd als de geld- en kredietvoorziening. De Federal Reserve was de distributeur van alle schulden aan het publiek en ondersteunde schuldprijzen door de verkoop van obligaties, bankbiljetten en wissels. Er ontstond een botsing tussen de twee agentschappen doordat de oorlogsschuld niet tijdig kon worden gefinancierd.

AD:

In het Treasury-Fed Accord van 1951 werd de vraag geregeld wie de balans van de Fed controleert door rollen om te keren. De Fed zou het monetaire beleid beheersen door schuldprijzen te ondersteunen zonder controle over enige schuld die het aanhoudt, en zou kopen wat het publiek niet wil, terwijl de Schatkist zich zou concentreren op het bedrag van uitgifte en categorische looptijden. (Lees over de instrumenten die de Fed gebruikt om de rentetarieven en algemene economische omstandigheden te beïnvloeden, lees Monetair beleid formuleren .)

AD:

Monetair beleid
Sinds 1951 wordt het monetaire beleid beheerst door de open-markttransacties van de Fed met een beleid van 'Treasuries-only'. Dit scheidde de Fed van fiscaal beleid en krediettoewijzing, en stond echte onafhankelijkheid toe. Het bevrijdde de Fed ook van het monetariseren van schulden voor fiscale beleidsdoeleinden en het voorkomen van collusie, zoals overeenkomsten om rentetarieven rechtstreeks aan Treasury-kwesties te koppelen. Het kredietbeleid was ook gescheiden en beperkt tot de schatkist, gedefinieerd als het redden van instellingen, het steriliseren van valutatransacties en het overdragen van de activa van de Fed aan de schatkist voor tekortvermindering. De minister van Financiën en de controleur van de valuta werden verwijderd uit de Federal Reserve Board zodat beleidsbeslissingen los stonden van het begrotingsbeleid. Vandaag vormen 12 Federal Reserve Bank Governors en de voorzitter van de Fed de Federal Open Market Committee die het rentebeleid en het geldaanbodbeleid bepaalt.

AD:

Effecten van monetizing debt
Het monetiseren van schulden leidt tot een toename van de geldgroei in relatie tot de rentetarieven, maar niet noodzakelijk tot de geldgroei in relatie tot overheidsaankopen of openmarkttransacties. Monetariserende schuld treedt op wanneer veranderingen in schulden leiden tot veranderingen in de rentetarieven. Maar geldgroei alleen is geen monetarisering van de schuld omdat de geldgroei wegebt en door contractie- en expansiecycli stroomt in de loop van de jaren zonder een verandering in de rentetarieven.

Stel dat er een wasverkoop plaatsvond waarbij alle uitgegeven schuld werd verkocht zonder inkomsten te genereren. Dit zijn de doelstellingen van het begrotingsbeleid voltooid. Fiscaal beleid is het belasting- en uitgavenbeleid van de huidige presidentiële administratie. Wat als de geldgroei gelijk was aan de schuld zonder inkomsten te genereren? Geldgroei is te vinden in M1, M2 en M3. M1 is geld in omloop, M2 is M1 plus besparingen en termijndeposito's onder $ 100, 000 en M3 is M2 plus grote termijndeposito's meer dan $ 100, 000. Open-markttransacties zijn dus de uitgifte van schulden die worden vervangen door geld. (Om te lezen over de verschillende geldcategorieën, refereer je naar What Is Money? )

Het monetariseren van de schuld kan ook worden gekarakteriseerd als geldgroei boven de federale schuld of geen geldgroei ten opzichte van schuld. Dit laatste voorbeeld wordt het liquiditeitseffect genoemd, waarbij lage geldgroei leidt tot lage rentetarieven. Ofwel zal de snelheid van geld veranderen, gedefinieerd als hoe snel geld circuleert. Meestal is het doelwit een schuldgroei gelijk aan de snelheid. Hierdoor kan het systeem gesynchroniseerd worden.

Waarom incasseert de Fed schulden?
Een betere manier om deze relatie te begrijpen is om te vragen: wat zijn de doelen van de Fed? Richten zij zich op groei tot snelheid, geldgroei op werkgelegenheid, zoals voorheen, was de geldgroei gelijk aan het huidige aanbod van geld, rentetargets of inflatie? Targets voor inflatie zijn niet alleen rampzalig gebleken, maar studies tonen ook negatieve statistische relaties aan die een niet-synchrone groei-schuldenrelatie afdwingen. Er zijn vele wegen beproefd sinds de Federal Reserve Act van 1913 werd aangenomen die het Federal Reserve System creëerde.

De kwestie van het genereren van inkomsten en groei-schulden moet worden begrepen in termen van het multiplicatoreffect, hoeveel de geldhoeveelheid toeneemt als reactie op veranderingen in de monetaire basis. Dit is een betere methode om Fed-holdings te begrijpen. Stel dat de Fed de reserveverplichtingen van banken heeft gewijzigd, dan moeten de kaskredieten tegenover klantendeposito's worden aangehouden. Dit zou de snelheid van de geldgroei in de multiplier, de monetaire basis veranderen en mogelijk een rentewijziging veroorzaken. Zolang de schuld synchroon loopt met deze geldgroei, gebeurt er geen monetarisering omdat alles wat werd verhoogd, de monetaire basis was of het aanbod van geld en krediet. Eerdere studies over de jaren laten zonder twijfel een statistisch effect zien tussen geldgroei en schuldveranderingen.

Andere vormen van monetarisering
Monetarisering vindt op andere manieren plaats, bijvoorbeeld wanneer de geldgroei op hogere rentetarieven is gericht. Dit is geldgroei met gewenste groeidoelstellingen. De enige manier waarop dit kan gebeuren is het reduceren van volwassenheidsniveaus om de vastrentende liquiditeit te verhogen. Een toename van de liquiditeit met dienovereenkomstige verlagingen van de schulduitgifte zou leiden tot een hogere geldhoeveelheid en onevenwicht in groei tot schulden. De rentevoeten zouden moeten stijgen om het evenwicht weer in het systeem te brengen. Het probleem doet zich voor als de rente stijgt, de waarde van uitstaande schulden daalt. De langetermijnschuld daalt meer dan de kortetermijnschuld, dus tekorten ontstaan ​​als gevolg van een vertraging van de economische activiteit en een toename van de schuld / inkomensverhoudingen.Deze methode zou de groei van het bbp op korte termijn stimuleren, maar zou een economie op de langere termijn vertragen.

Tijdens contra-cyclische cycli en lage renteomgevingen nemen de geldgroei en de schuld gewoonlijk gelijktijdig af. Dit betekent dat overheden de vervallende obligaties, bankbiljetten en wissels op de markt moeten betalen. Nieuwe schulden en belastingen zijn nodig om oude schulden af ​​te lossen en de nieuwe schuld te betalen. Als de obligatiekoersen niet stijgen en overheden alleen rendementen betalen, zorgt dit voor verdere contracties en een verlenging van de cyclus. De schuld verdrievoudigde tussen 1943 en 1946 omdat beleggers geen obligaties wilden kopen met dalende prijzen. Maar zolang geldgroei gelijk is aan schulden, gebeurt er geen geld.

Conclusie: geld verdienen?
Het is belangrijk om te kijken naar het bedrag aan schulden en duur van de door de Schatkist aangeboden looptijden. Over het algemeen werden gelijke looptijden traditioneel aangeboden in de 2, 10 en 30-jaars obligaties en 13-weekse T-bills. Let op eventuele wijzigingen in deze dynamiek, aangezien de groei van geld naar schuld zal veranderen. Bekijk ook de prijzen van deze verschillende instrumenten. U wilt niet dat kortlopende schulden meer dan langlopende schulden betalen. Dit voorspelt een groothandelsverandering in de groei / schuldratio.

Wees vooral voorzichtig met het vergroten van de vraag naar schulden op kortere termijn, omdat dit het kapitaal op langere termijn kan verdringen. Dit wordt schuldneutraliteit of de Ricardiaanse gelijkwaardigheid genoemd, genoemd naar David Ricardo, de beroemde econoom uit de 18e eeuw. Schuldneutraliteit kan worden gezien als het geval is wanneer de Schatkist meer schuld op kortere termijn uitgeeft dan looptijden op langere termijn. Het doel is tweeledig: om tekorten te verbergen of, zoals in het verleden, de inflatie en werkloosheid laag te houden. Hoewel de uitgegeven netto-schuld gelijk kan zijn geweest, kunnen de langetermijneffecten verwoestend zijn voor een economie. Let ten slotte op Fed-verklaringen, aangezien het monetaire beleid zich alleen op de geldhoeveelheid of rentetarieven kan richten. (Voor een algemeen overzicht van macro-economische factoren, bekijk Macro-economische analyse .)