Inhoudsopgave:
Overheidstekorten verdringen particuliere investeringen, hoewel het mechanisme waardoor dit gebeurt min of meer direct kan zijn. Het verdringen is relatief, niet absoluut. Zoals elk ander economisch goed, is investeringskapitaal schaars. Eventuele staatsobligaties uitgegeven om te betalen voor een tekort worden gekocht met beleggingsfondsen die anders misschien in de richting van particuliere investeringen zijn gegaan.
Als de regering besluit de belastingen te verhogen om een tekort te financieren, zullen deze aanvullende belastingen particuliere investeringen verder ontmoedigen. Mocht de overheid besluiten om de schuld te gelde te maken, dan zullen de stijgende kosten van levensonderhoud ook eten voor sparen en beleggen.
Crowding out speelt zich ook af op de markt voor leenfondsen in het algemeen. Staatsobligaties zijn een vorm van schuld die minder tegenpartijrisico heeft dan zelfs de veiligste staatsobligaties. Wanneer nieuwe staatsobligaties worden geïntroduceerd, worden risicomijdende investeerders weggehaald van andere vormen van veilige inko- menswaarderingen. Dit verhoogt ook de rentevoet die concurrerende obligaties te bieden hebben. Net als bij de totale particuliere investeringen zijn deze veranderingen relatief in plaats van absoluut.
Crowding Out, rentetarieven en kleine bedrijven
Een van de meer controversiële vermeende effecten van uitgaven aan het overheidstekort heeft betrekking op de verstrekking van kleine bedrijven. Critici van het expansieve begrotingsbeleid stellen dat de reële rente (niet de marktrente) kunstmatig wordt opgeblazen door grote tekorten. Dit, zo beweren zij, treft onevenredig kleine bedrijven kredietverstrekkers. De overvloed aan goedkope leningen maakt het gemakkelijk voor de overheid om te lenen, maar moeilijk voor individuen en kleine bedrijven om marginale stijgingen van de reële rente te overleven.
Veel academici en beleidsanalisten beweren dat tekorten onevenredig kleine ondernemingen raken. Anderen beweren dat het theoretisch mogelijk is dat de reële rente sommige kredietverstrekkers wegjaagt, maar dat een soepel monetair beleid kan helpen om eventuele negatieve gevolgen te compenseren.
De rentetarieven hoeven niet noodzakelijk te stijgen om dit soort opportuniteitskosten van de begrotingstekorten voor te stellen. De nieuwe reële rentevoet hoeft alleen maar hoger te zijn dan anders het geval zou zijn geweest zonder dat de overheid het effect verduisterde.
The Fallacy of Crowding in
Sommige voorstanders van begrotingstekorten wijzen erop dat verdringing op de financiële markten mogelijk is, maar er is ook een tegenovergesteld effect. Deze theorie, die bekend staat als 'crowding in', stelt dat overheidsuitgaven een dergelijke toename van de totale vraag zullen creëren die de particuliere sector nodig heeft om de productie op te voeren. Deze extra productie vereist dat extra kapitaal wordt geïnvesteerd.
Dit argument is een uitbreiding van het traditionele multiplicatoreffect, waarbij een dollar uitgegeven door de overheid meer dan een dollar waardevermeerdering van het bruto binnenlands product (bbp) oplevert.Degenen die het niet eens zijn met dit argument zien verschillende statistische tekortkomingen. Ze stellen dat het meest voor de hand liggende is dat bedrijven geen investeringskapitaal kunnen oproepen alleen omdat de totale vraag sterker is. In plaats daarvan geloven ze dat het waarschijnlijker is dat de kosten van kapitaal zullen stijgen en dat bepaalde bedrijven zullen profiteren ten koste van anderen.
Hoe beïnvloeden schuldproblemen de mogelijkheden van overheden om hun begrotingstekorten te beheersen?
Lezen of schuldkwesties van invloed zijn op het vermogen van de federale overheid om begrotingstekorten te lopen en te achterhalen wat die gevolgen zijn.
Is er een limiet op de begrotingstekorten op federaal niveau?
Ontdek de juridische, theoretische, praktische en politieke beperkingen die worden opgelegd aan de begrotingstekorten die door de Amerikaanse overheid zijn opgebouwd.
Welke Amerikaanse presidenten hebben de grootste begrotingstekorten?
Bekijken welke presidenten in functie waren voor de grootste begrotingstekorten in de geschiedenis van de Verenigde Staten en hoe de verantwoordelijkheid voor de uitgaven wordt bepaald.