a:

Hoewel federale tekorten lijken toe te nemen en de totale schuldverplichtingen in het federale grootboek zijn gestegen tot astronomische proporties, zijn er praktische, juridische, theoretische en politieke beperkingen voor hoe ver in het rood van de balans van de overheid kan lopen, ook al zijn die limieten lang niet zo laag als velen zouden willen.

Federale tekorten ontstaan ​​wanneer de totale inkomsten van de overheid worden overschreden met het totale bedrag van de uitgaven. Van 1970 tot 2014 liepen de Verenigde Staten op vier jaar tijd begrotingstekorten op federaal niveau. Om geld te lenen om het verschil tussen inkomsten en uitgaven te dekken, moet de Schatkist toestemming hebben van het Congres. Deze machtiging wordt wettelijk begrensd door een wettelijke schuldlimiet, wat een kunstmatig aangewezen leendrempel is waarboven de overheid geen toestemming heeft om geld te lenen. In de praktijk is de schuldlimiet echter nooit een effectief middel gebleken om het lenen te beperken. Van 1960 tot 2014 werd de schuldlimiet 78 keer verhoogd of opnieuw gedefinieerd om rekening te houden met toegenomen tekortuitgaven.

AD:

In de praktijk kan de regering van de VS de tekorten niet financieren zonder kredietnemers aan te trekken. Alleen ondersteund door het volledige vertrouwen en krediet van de federale overheid, worden Amerikaanse obligaties en schatkistpapier (T-biljetten) gekocht door particulieren, bedrijven en andere overheden op de markt, die allemaal instemmen met het lenen van geld aan de overheid. De Federal Reserve koopt ook obligaties in het kader van haar monetaire-beleidsprocedures. Mocht de overheid ooit opraken van bereidwillige kredietnemers, dan is er een zeer reëel gevoel dat tekorten beperkt zouden zijn en dat wanbetaling een mogelijkheid zou worden.

AD:

Overheidsstoornissen worden grotendeels negatief beoordeeld. Terwijl macro-economische voorstellen onder de Keynesiaanse school beweren dat tekorten soms nodig zijn om de totale vraag te stimuleren nadat het monetaire beleid niet effectief is gebleken, beweren andere economen dat overheidstekorten private leningen verdringen en de markt verstoren. Weer anderen suggereren dat het lenen van geld vandaag hogere belastingen in de toekomst vereist, wat toekomstige generaties van belastingbetalers onterecht straft om te voldoen aan de behoeften van (of de aankoop van de stemmen van) huidige begunstigden. Als het politiek onrendabel wordt om hogere tekorten te genereren, is er een gevoel dat het democratische proces een beperking van de tekorten op de lopende rekening kan afdwingen.

AD:

De totale overheidsschuld heeft reële en negatieve langetermijngevolgen. Als rentebetalingen op de schuld ooit onhoudbaar worden door normale inkomstenstromen van belasting en lenen, heeft de overheid te maken met drie opties: bezuinigen op uitgaven en verkopen van activa om betalingen te verrichten; geld afdrukken om het tekort te dekken; of wanbetaling op leningen.Een al te agressieve expansie van de geldhoeveelheid kan leiden tot hoge inflatie, effectief (hoewel onnauwkeurig) het gebruik van de tweede strategie beperken.

Hogere rentetarieven zouden ook overheidsleningen kunnen beperken. De effecten die door de Schatkist worden verkocht om de schuld te financieren, dragen allemaal vooraf vastgestelde rentetarieven. Wanneer de rente stijgt, stijgen ook de totale kosten van het lenen. Een van de voordelen van het lage rentebeleid van de Fed is dat het het voor de overheid gemakkelijker maakt om haar schuld te blijven financieren.