a:

Privaatrechtelijke eigendommen staan ​​centraal in een kapitalistische economie, de uitvoering en de juridische verdediging ervan. Het kapitalisme is gebaseerd op de vrije uitwisseling van goederen en diensten tussen verschillende partijen, en niemand kan rechtmatig goederen verhandelen die ze niet bezitten. Omgekeerd bieden eigendomsrechten een wettelijk kader voor het vervolgen van agressie tegen niet-vrijwillige middelen om middelen te verwerven; er is geen behoefte aan kapitalistische handel in een maatschappij waar mensen eenvoudig van anderen kunnen nemen wat ze willen met geweld of de dreiging van geweld.

Eigendom, eigendom en huisvesting

Hedendaagse noties van privébezit komen voort uit de theorie van homesteading van John Locke. In deze theorie verwerven mensen eigendom van een natuurlijke hulpbron door een daad van originele cultivatie of toe-eigening; Locke gebruikte de uitdrukking "mengen van arbeid." Als een man bijvoorbeeld een onbekend eiland heeft ontdekt en het land heeft willen opruimen en een schuilplaats wil bouwen, wordt hij beschouwd als de rechtmatige eigenaar van dat land. Omdat de meeste bronnen al op een bepaald moment in de geschiedenis zijn geclaimd, vindt de moderne verwerving van onroerend goed plaats via vrijwillige handel, erfenis, geschenken of als onderpand bij een lening of gokspel.

Privébezit bevordert economische efficiëntie

De meeste politieke theoretici en bijna alle economen beweren dat het kapitalisme het meest efficiënte en productieve ruilsysteem is. Privé-eigendom bevordert de efficiëntie door de eigenaar van middelen een stimulans te geven om de waarde ervan te maximaliseren. Hoe waardevoller een resource, hoe meer handelskracht het de eigenaar van de resource biedt. Dit komt omdat in een kapitalistisch systeem iemand die eigenaar is van onroerend goed recht heeft op elke waarde die aan het eigendom is verbonden.

Wanneer eigendom niet particulier eigendom is, maar veeleer gedeeld door het publiek, treedt er een marktfalen op dat bekend staat als de Tragedy of the Commons. De vrucht van arbeid verricht met een publieke troef behoort niet toe aan de arbeider, maar is verspreid onder veel mensen. Er is een scheiding tussen arbeid en waarde, waardoor een ontmoediging ontstaat om de waarde of productie te verhogen. Mensen worden gestimuleerd om op iemand anders te wachten om het harde werk te doen en duiken dan op om de voordelen te plukken zonder veel persoonlijke kosten.

De eigenaren van privé-eigendom hebben het recht om het eigendom naar eigen goeddunken over te dragen. Dit cultiveert van nature handel tussen mensen met verschillende bronnen en verschillende behoeften. Omdat de meeste mensen de waarde van hun handel willen maximaliseren, worden concurrerende biedingen geaccepteerd om de hoogste wisselkoers te krijgen. Eigenaren van een vergelijkbaar soort middel concurreren met elkaar voor ruilwaarde. Dit systeem van concurrentie creëert vraag en aanbod.

Overweeg dit simplistische voorbeeld: iemand bezit een geit en heeft liever kippen. Hij besluit zijn geit te verkopen om kippen te kopen. Alle verkopers van kippen strijden om zijn geld, waardoor de prijzen dalen. Hij moet op dezelfde manier concurreren met alle andere geitenverkopers wanneer hij zijn geit verhandelt.

Privé-eigendom en -wet

De reden waarom mensen bereid zijn om met elkaar te concurreren in vrijwillige handel is juist omdat er wetten zijn die privé-eigendom beschermen. Als iemand bezit wil ontvangen waarvan hij gelooft dat het waardevol is, moet hij een dienst aanbieden waarvan iemand anders denkt dat die waardevol is. Iedereen wint ex-ante.