a:

Een centrale bank maakt gebruik van open-markttransacties om de kortetermijnrente te manipuleren door de geldhoeveelheid te verhogen of te verlagen. Een centrale bank verlaagt de geldhoeveelheid door kortlopende effecten van haar balans te verkopen. Om de geldhoeveelheid uit te breiden, kan een centrale bank kortlopend papier kopen en activa op de balans laden.

Vraag en aanbod dicteren dat de rente daalt wanneer de geldhoeveelheid groeit, omdat er meer geld is dat een vast bedrag aan kortlopende effecten nastreeft. Wanneer zich inflatoire druk voordoet, lijkt de centrale bank de economie te koelen door de rentetarieven te verhogen en de geldhoeveelheid aan te gaan. Door kortlopende effecten van de balans te verkopen, neemt de centrale bank overtollig geld op en haalt dit geld uit de omloop.

Deze activiteiten hebben aanzienlijke gevolgen voor de activaprijzen. Het uitbreiden van de balansen van de centrale bank valt samen met de stijgende activaprijzen. Door effecten te verzilveren, is er meer geld in de economie, en jaagt minder activa na die tot hogere prijzen leiden. Een voorbeeld is de periode na de Grote Recessie waarin de Federal Reserve $ 3 opnam. 6 biljoen op de balans. De periode van balansuitbreiding was van 2009 tot 2014. Gedurende deze tijd verdrievoudigde de aandelenmarkt en kwamen ook de obligaties tot een rally.

Na de crisis van 2008-2009 zijn centrale banken assertiever geworden in het gebruik van open-markttransacties om hun beoogde doelstellingen in termen van rentetarieven te bereiken, met name met rentetarieven in de buurt van de nulgrens. Op het nultarief nemen centrale banken deel aan kwantitatieve versoepeling, wat een poging is om deflatie te voorkomen en de financiële omstandigheden te verbeteren voor een economie die te kampen heeft met onvoldoende vraag.