a:

De budgetbeperking van een consument wordt naast de nutsfunctie gebruikt om de vraagfunctie af te leiden. De nutsfunctie beschrijft de hoeveelheid tevredenheid die een consument krijgt van een bepaalde goederenbundel. Stel dat er twee goederen zijn waaruit een consument kan kiezen, x en y. Uitgaande van geen lenen of sparen, is het budget van een consument voor x en y gelijk aan het inkomen. Om de bruikbaarheid te maximaliseren, wil de consument het volledige budget gebruiken - voor een bepaalde prijs koopt ze het meest x en y mogelijk.

Het eerste deel van het uitzoeken van de vraag is om het marginale nut te vinden dat elk goed biedt en de substitutietabel tussen de twee goederen - dat wil zeggen, hoeveel eenheden x de consument bereid is te geven zodat ze meer y kan krijgen.

De substitutiegraad is de helling van de indifferentiecurve van de consument, die alle combinaties van x en y laat zien die de consument even graag zou accepteren. Dit getal is een ratio die in dit voorbeeld voor elke 1 (2x / y) 2x kan worden weergegeven. Maar omdat de consument de ene combinatie boven de andere niet op een subjectief niveau prefereert, moet ze rekening houden met wat betaalbaar is.

Het punt waar de budgetlijn voldoet aan de indifferentiecurve is waar het nut van de consument wordt gemaximaliseerd. Dit gebeurt wanneer het budget volledig wordt besteed aan een combinatie van x en y zonder dat er geld over is, waardoor de combinatie optimaal is vanuit het oogpunt van de consument.

Het punt van nutsmaximalisatie is de sleutel tot het afleiden van de vraagfunctie. Omdat ze gelijk zijn waar nut wordt gemaximaliseerd, kan de marginale substitutietabel - de helling van de indifferentiecurve - worden gebruikt om de helling van de budgetcurve te vervangen. De helling van de budgetcurve is de verhouding tussen de prijs van x en de prijs van y. Als u deze vervangt door de marginale vervangingssnelheid, wordt de vergelijking eenvoudiger, zodat slechts één prijs overblijft. Dit maakt het mogelijk om de vraag naar het product te achterhalen in termen van zijn prijs en het totale beschikbare inkomen.

In termen van dit specifieke voorbeeld zou de vraagfunctie dus formeel de hoeveelheid x uitdrukken die een consument bereid is te kopen, gezien haar inkomen en de prijs van x.

Deze vraagfunctie kan vervolgens in de budgetvergelijking worden ingevoegd om de vraag naar y af te leiden. Dezelfde principes zijn van toepassing: in plaats van twee prijs- en productvariabelen zou de resulterende vergelijking kunnen worden vereenvoudigd, zodat deze alleen de prijs van y, het inkomen van de consument en de totale gevraagde hoeveelheid y omvat, gegeven beide factoren.