Gesteund door de vooruitgang op het gebied van transport en communicatie en een steeds mobieler personeelsbestand, draagt ​​globalisering bij tot de opkomst van onderling verbonden samenlevingen en economieën. Dientengevolge kunnen ontwikkelingslanden die financiering nodig hebben expats in rijke landen uitkiezen voor steun. Dit is het idee achter de uitgifte van diaspora-obligaties, waarbij migranten kortingen krijgen op overheidsschuld uit hun eigen land. India en Israël hebben succesvolle emissies van obligaties uit de diaspora gehad, waarbij emigranten uit elk land miljarden dollars investeerden.

Naast deze successen zijn er echter ook mislukte pogingen geweest om diaspora-obligaties uit te geven. Van emigranten die landen met onderdrukkende regeringen zijn ontvlucht, kan niet worden verwacht dat ze in corruptie zullen investeren. Dit bleek het geval te zijn met de mislukte diaspora-obligatie in Ethiopië in 2008. Als een beleggingsvehikel hebben diaspora-obligaties een veelbelovend potentieel voor economische groei in ontwikkelingslanden. De meest recente poging om via diaspora-obligaties fondsen te werven, is afkomstig uit Nigeria, dat onlangs overwoog de oorspronkelijke uitgifte van $ 100 miljoen te verdubbelen.

Diaspora obligaties

Ontwikkelingslanden zijn sterk afhankelijk van geldovermakingen en buitenlandse directe investeringen als financieringsbronnen. De migratie- en ontwikkelingsmemorandum van de Wereldbank meldt dat remittances van 232 miljoen internationale migranten naar verwachting in 2016 516 miljard dollar zullen bedragen. Steeds meer geldovermakingen helpen vrienden en gezinnen in tijden van nood en helpen niet-ingezetenen om activa thuis te verwerven. Voor deze ontwikkelingslanden is toegang tot internationale markten en buitenlandse schuldmarkten niet altijd een gegeven. Ontwikkelingslanden zijn afhankelijk van hulp voor rampenbestrijding en infrastructuuropbouw, naast vele andere redenen.

Door gebrek aan geloofwaardigheid, onvermogen om activa te ondersteunen en / of politieke instabiliteit, kunnen ontwikkelingslanden echter niet altijd het kapitaal verkrijgen dat nodig is om door te gaan met vitale projecten. Een belangrijk aspect van diaspora-obligaties is het vermogen van een land om via patriottisme kapitaal tegen lage kosten op te bouwen. Expatriots kunnen veel tekortkomingen van de financiële stabiliteit van een land over het hoofd zien wanneer ze de economische groei van hun land helpen. Deze obligaties worden meestal aangeboden aan expats met lange looptijden en lage rendementen. Op voorwaarde dat expatriates wat patriottisme en kennis van hun thuiseconomieën bezitten, zullen ze bereid zijn om een ​​investering van minder dan gemiddeld te accepteren in vergelijking met een Amerikaanse staatsobligatie met een laag risico.

India's Take

In het geval van India heeft het bereiken van zijn diaspora in tijden van nood aanzienlijke voordelen opgeleverd. India geeft alleen obligaties uit aan niet-residentiële indianen (NRI). Het uitgeven van deze obligaties exclusief aan Indiërs geeft hen prikkels om te investeren in een instrument dat exclusief voor hen beschikbaar is.Exclusiviteit kan met name worden toegeschreven aan het feit dat deze obligaties terugbetalen in de nationale valuta in plaats van in een harde valuta zoals de Amerikaanse dollar. Er wordt aangenomen dat de Indiërs meer geneigd zijn om lokale valuta te houden, omdat ze nog steeds activa in het land bezitten.

Deze overtuiging wordt ondersteund door het hoge niveau van overmakingen die nog steeds in India binnenstromen. Met ingang van 2014 kwam een ​​instroom van geldschulden van $ 71 miljard India binnen. Overmakingen suggereren dat expats een duurzame band hebben met personen in hun eigen land. Bij drie verschillende gelegenheden heeft India obligaties uitgegeven aan zijn emigranten om de betalingsbalanstekorten te verzoenen. De staatsbank van de staat Bank of India hield toezicht op deze transacties en gaf bij elke obligatie een looptijd van 5 jaar en verschillende rendementen.

Hoewel migranten profiteren van patriottische kortingen op diaspora-obligaties, bieden deze financiële instrumenten doorgaans lage rendementen. In beide gevallen lagen de rendementen op obligaties echter hoger dan die van de 10-jarige Britse schatkist. In plaats van op zoek te gaan naar financiering via buitenlandse schuldmarkten, heeft India de beperkingen en druk voor maatschappelijke en structurele hervormingen vermeden.

De aanpak van Israël

In 1951 voerde de Development Corporation of Israel een programma uit om hulp te zoeken bij zijn diaspora met als doel buitenlandse valuta voor de staat te werven. De jaarlijkse emissies van deze obligaties worden gezien als een stabiele bron van lenen door de rest van de wereld, terwijl Israël ook banden met zijn emigranten kan onderhouden. Hoewel Israël tijdens de financiële crisis hulp zocht als middel om infrastructuur te bouwen in plaats van hulp, zijn investeringen in tijden van nood sterk gestegen. De jaarlijkse verkoop van DCI-obligaties steeg met ongeveer $ 150 miljoen tijdens de Yom Kippur-oorlog in 1973 van het voorgaande jaar en met $ 500 miljoen tijdens de terroristische aanslagen van 9/11 in 2001. In tegenstelling tot India's diaspora-obligaties stemden DCI-obligaties nooit overeen met of overtroffen de rentetarieven van Amerikaanse schatkistobligaties.

Toekomstperspectieven in Nigeria

Het succes van India en Israël met diaspora-obligaties is niet bewezen als een blauwdruk voor andere landen. Het aantrekken van investeerders is moeilijk zonder een goede basis. De Millenium Corporate Bond van Ethiopië kan gedeeltelijk worden toegeschreven aan politieke instabiliteit, gebrek aan activa met financiële ondersteuning, betalingen in lokale valuta en premies met een laag risico. In 2013 gaf Nigeria $ 100 miljoen uit aan obligaties met diaspora. Nigeria krijgt te maken met obstakels die vergelijkbaar zijn met Ethiopië bij het aantrekken van investeringen, maar Nigeria heeft zijn uitgifte op een meer geloofwaardige manier benaderd.

Net als Israël zal Nigeria zijn obligaties registreren bij de Amerikaanse Securities and Exchange Commission (SEC), wat betekent dat aan veel regelgeving moet worden voldaan. Het registreren van schuldinstrumenten bij de SEC vereist dat de registratiekosten worden gedekt, evenals een strikte openbaarmaking en transparantie van de activa. Dit geeft de Nigeriaanse obligaties open toegang tot Amerikaanse particuliere beleggers, die de Ethiopian Millennium Bond vermeed. Samen met SEC-registratie en internationale ondersteuning heeft Nigeria geprobeerd om $ 100 miljoen op te halen - een relatief klein bedrag vergeleken met de $ 20 miljard aan remittances die Nigeria in 2014 ontving.Als gevolg daarvan is de eerste uitgifte van Nigeria succesvol gebleken, aangezien het land een tweede verkoop van tussen $ 200 en $ 250 miljoen aan obligaties heeft overwogen.

The Bottom Line

Diaspora-obligaties kunnen zeer nuttig zijn bij de financiering van opkomende en ontwikkelende economieën. Kijkend naar het succes dat India had met het uitgeven van de India Development Bond, Resurgent India Bond en de India Millennium Depositos in betalingsbalanscrises, kan de patriottische devotie die de diaspora heeft voor zijn land erg belangrijk blijken te zijn. Israël daarentegen gaf zijn obligaties uit voor ontwikkelingsdoeleinden en heeft ze sinds 1951 jaarlijks opnieuw uitgegeven. Door het patriottische karakter van expats aan te boren, kunnen landen efficiënt kapitaal ophalen voor noodzakelijke projecten zoals infrastructuur of crisisverlichting om er maar een paar te noemen.

Er zijn echter veel factoren waar te nemen dat deze obligaties succesvol zijn, waaronder financiële stabiliteit, internationale steun, algemeen erkende ratings, de structuur van de obligatie zelf en het succes van de individuele migranten. Een combinatie van de bovengenoemde factoren speelt een grote rol bij het vertrouwen van investeerders in het eigen land. In een tijd waarin ontwikkelende economieën het moeilijk kunnen vinden om middelen buiten humanitaire hulp veilig te stellen, kunnen diaspora-obligaties als schuldinstrument een belangrijke introductie op de buitenlandse schuldmarkt blijken te zijn.