a:

Wijzigingen in rentetarieven hebben een direct effect op M2. Het uitbreiden of contracteren van de M2-geldhoeveelheid is een van de gewenste effecten van centrale banken wanneer zij besluiten de rentetarieven aan te passen. In modern centraal bankieren wordt het richten op geldhoeveelheden beschouwd als het meest effectieve instrument om werkgelegenheid en inflatie te optimaliseren. Rentevoeten zijn de hefbomen die door centrale bankiers worden gebruikt om de geldhoeveelheid te veranderen.

M2 omvat M1 en minder liquide activa die gemakkelijk in contanten kunnen worden omgezet, zoals geldmarktrekeningen of andere kortlopende effecten. De rentetarieven nemen doorgaans toe als reactie op inflatiedruk, een aantrekkende economie of een combinatie van beide. Wanneer deze druk toeneemt, neemt het geldaanbod van M2 af omdat mensen worden aangemoedigd om hun geld te parkeren in minder liquide en langerlopende effecten die aantrekkelijker worden vanwege hogere tarieven.

Dit resulteert in lagere inflatie en activaprijzen, omdat er minder geld is om een ​​vast bedrag aan activa na te jagen. Deze stappen worden genomen wanneer een centrale bank een oververhitte economie wil afkoelen. Door de risicovrije rentabiliteit te verhogen, worden beleggers ertoe aangezet om hun geld in langlopende effecten te beleggen, waardoor M2 direct wordt gedefleerd.

Sinds de grote recessie is de geldhoeveelheid aanzienlijk toegenomen doordat centrale banken innovatieve maatregelen hebben genomen om de financiële omstandigheden, de werkgelegenheid en de economische groei te verbeteren, zoals kwantitatieve verruiming, of QE, een monetair instrument wanneer de rentevoeten op het nultarief zijn .

Van maart 2009 tot maart 2015 groeide M2 ​​van $ 8 biljoen naar $ 12 biljoen in de Verenigde Staten. De groei in M2 benaderde de $ 3. 6 biljoen van de Federal Reserve geïnjecteerd in de economie via QE. Nul procent rente en QE waren stimulerend voor M2, de economie en de activaprijzen.