a:

Het instellen van een hoge discontovoet heeft meestal tot gevolg dat andere rentetarieven in de economie stijgen, omdat dit de kosten vertegenwoordigt van het lenen van geld voor de meeste grote commerciële banken en andere bewaarders. Dit kan als een contrair monetair beleid worden beschouwd. Precies hoeveel een hoge discontovoet de economie als geheel beïnvloedt, hangt af van de relatie tussen de disconteringsvoet en de normale marktrente voor leningen aan banken.

Gedeeltelijk vertegenwoordigen de rentetarieven de kosten van het lenen van geld. Wanneer het voor banken goedkoper is om geld van de Federal Reserve te lenen, kunnen ze later minder rente in rekening brengen op hun eigen leningen. Dit heeft overal een rimpelingseffect op de vraag naar uitleenbare gelden, tenzij de marktrente even hoog is.

Rentetarieven coördineren ook besparingen in de economie. Wanneer te weinig acteurs geld willen besparen, verleiden banken hen met hogere rentetarieven. Tussen spaargelden en leningen helpen rentetarieven bij het coördineren van economische activiteiten tussen verschillende actoren en verschillende tijdstippen. Besparingen vertegenwoordigen een voorkeur voor toekomstige consumptie ten opzichte van de huidige consumptie, terwijl het tegenovergestelde het geval is bij het lenen. Als de discontovoet te hoog oploopt, kan dit coördinatiemechanisme uit balans raken.

Meer onmiddellijke effecten worden gevoeld door een hoge discontovoet. Leningen zijn duurder en kredietnemers moeten werken om leningen sneller af te lossen. Dit heeft tot gevolg dat geld uit de economie wordt verdreven, waardoor ook de prijzen kunnen dalen. Individuen worden aangemoedigd om meer te sparen. Dit leidt tot een toename van de kapitaalfinanciering. Of dit de economie helpt of schaadt, hangt van veel andere factoren af ​​en is erg moeilijk in te schatten.