De schuldencrisis van Puerto Rico is rampzalig en zal niet snel verdwijnen. Vanaf 2015 heeft het kleine Caribische eiland, officieel geclassificeerd als een Amerikaans gemenebest, een schuld van meer dan $ 73 miljard. De gouverneur van het grondgebied heeft publiekelijk verklaard dat de schuld niet betaalbaar is. De schuld van het eiland is vooral duizelingwekkend als deze wordt vermeld als een percentage van het bruto binnenlands product (bbp). De gemiddelde staat in de Verenigde Staten heeft een schuldquote van ongeveer 17%. Voor Puerto Rico bedraagt ​​de schuld bijna 70% van het bbp. Volgens economen zal de schuldquote van Puerto Rico in de komende jaren verslechteren; naast de snel oplopende schulden daalt het BBP van het grondgebied sterk, te midden van hoge emigratiecijfers, ernstig verhoogde werkloosheid en een vergrijzende bevolking.

Hoewel de schuldencrisis ernstige gevolgen heeft voor het territorium zelf, bestaan ​​er onder economen verschillende meningen over de mate waarin de financiële problemen van Puerto Rico de hele Amerikaanse regio kunnen treffen. De meest pessimistische onder hen vrezen massabevuiling met verstrekkende gevolgen voor investeerders en financiële instellingen. Ze citeren statistieken waaruit blijkt dat honderden beleggingsfondsen in de VS zwaar geïnvesteerd zijn in gemeentelijke obligaties van Puerto Rican; met andere woorden, miljoenen Amerikaanse investeerders hebben effectief geld geleend aan de Puerto Ricaanse overheid, geld dat de regering zegt dat het niet in staat is om terug te betalen.

Andere economen zijn optimistischer en voorspellen dat de gevolgen van de crisis grotendeels beperkt blijven tot Puerto Rico. Ze geven toe dat investeerders en financiële instellingen, met name verzekeraars die de gemeenteschuld van Puerto Rican hebben gegarandeerd, te kampen hebben met een zekere terugval van de obligatiesituatie. Ze wijzen er echter ook op dat de Puerto Ricaanse overheid decennialang gekenmerkt is door financiële ontreddering zonder dat dit verreikende gevolgen heeft.

Oorsprong van de Puerto Ricaanse schuldcrisis

Verschillende gecombineerde factoren, die al jaren en zelfs decennia aan het brouwen zijn, hebben de schuldencrisis in Puerto Ricaanse veroorzaakt. Obligaties spelen een grote rol. Toen de Jones-Shafroth Act van 1917 U. S. citizenship verleende aan inwoners van Puerto Ricaanse, bepaalde het ook een aantal unieke bepalingen over hoe de federale overheid het kleine gemenebest zou behandelen. Met name gaf de wetgeving een zeer gunstige fiscale behandeling voor Puerto Ricaanse obligaties in vergelijking met die welke door andere staten werden uitgegeven.

Het inkomen op de meeste staatsobligaties is onderworpen aan drie belastingniveaus. Beleggers moeten meestal een combinatie betalen van federale, staats- en lokale belastingen op het geld dat ze verdienen met obligatierente. Een opmerkelijke uitzondering is er voor beleggers die obligaties kopen van de overheid van hun eigen land, zoals een Texaan die investeert in een gemeentelijke lening van de staat Texas.In deze situatie zijn de rentebaten op die obligatie grotendeels vrijgesteld van belasting.

Jones-Shafroth verleende een soortgelijke belastingvrijstelling voor rente op Puerto Ricaanse obligaties. In tegenstelling tot staatsobligaties is die vrijstelling echter universeel en niet alleen van toepassing op Puerto Ricanen. Inwoners van alle 50 staten van de VS kunnen in Puerto Ricaanse obligaties beleggen en geen belasting betalen op de rente die ze verdienen. Als gevolg hiervan werd Puerto Rico een populaire favoriet onder obligatiebeleggers en begon het eiland met het uitgeven van obligaties een enorme schuld op te nemen.

De Amerikaanse regering heeft in de loop van de jaren andere belastingvoordelen verleend aan Puerto Rico. Een van de grootste was een belastingvrijstelling op bedrijfsinkomsten verdiend op het eiland. Veel grote bedrijven, aangetrokken door dit voordeel, vestigden zich in Puerto Rico. Helaas voor het gebied was de belastingterving nooit bedoeld om permanent te zijn en verliep in 2005. In de daaropvolgende jaren zagen veel van de bedrijven die in Puerto Rico waren gevestigd voor een gunstige fiscale behandeling het eiland net zo snel verlaten, terwijl het proces erodeerde Het BBP en de belastinggrondslag van Puerto Rico.

De vertrek van Puerto Ricaanse ondernemingen na de wijzigingen in de belastingwetgeving in 2005 leidde, niet verwonderlijk, tot wijdverbreid banenverlies en een sterke werkloosheid. Dit leidde op zijn beurt tot grootschalige emigratie van het grondgebied. De bevolking van Puerto Rico piekte in 2005 en is sindsdien gestaag afgenomen. De bevolking van het eiland gaat niet alleen achteruit, maar ook ouder. Met minder inwoners, en minder van hen in de werkende leeftijd, is de belastinggrondslag van Puerto Rico opgedroogd. Dalende belastinginkomsten hebben bijgedragen tot jaarlijkse begrotingstekorten en opstapelende schulden.

Dreigingen voor de VS

De grootste bedreiging van de schuldcrisis in Puerto Ricaanse voor de US houdt blootstelling door investeerders en financiële instellingen van de gemeentelijke obligaties van het grondgebied in. Economen verschillen sterk in mening over de mate waarin de obligaties van Puerto Rico een bedreiging vormen voor het bredere Amerikaanse financiële stelsel. Deze obligaties omvatten een groot deel van de schuld van Puerto Rico, waarvan de overheid zegt dat deze niet kan betalen. Meer dan 180 beleggingsfondsen hebben 5% of meer van hun portefeuilles belegd in Puerto Ricaanse obligaties. Dit betekent dat miljoenen Amerikanen een aanzienlijk deel van hun spaargeld vasthouden aan staatsschuld die mogelijk niet wordt terugbetaald.

Financiële adviseurs hebben geprobeerd investeerders gerust te stellen dat zelfs als Puerto Rico niet in staat is obligatie-rentebetalingen te doen, gemeentelijke obligaties zijn verzekerd, wat betekent dat beleggers nog steeds het vaste rendement ontvangen dat ze beloofd hadden toen ze de obligaties kochten. Economen, met name die met een meer pessimistisch einde van het gamma, hebben gewezen op verschillende obligatie-verzekeraars wier blootstelling aan Puerto Ricaanse schuld hun totale vermogen feitelijk overtreft. Deze bedrijven, zo stellen economen, kunnen worden weggevaagd als er een totale wanbetaling op obligaties van Puerto Rican optreedt.

Deze zienswijze wordt echter tegengegaan door economen die erop staan ​​dat de hemel niet daalt, en de schuldencrisis in Puerto Ricaanse regio nergens in de buurt komt van het dreigingsniveau voor het Amerikaanse financiële stelsel, zoals de hypotheekcrisis van de subprime die de natie bracht op zijn knieën in 2008.

Deze economen beweren dat, hoewel belastingvoordelen ertoe hebben geleid dat Puerto Rico onevenredige niveaus van obligatieschuld heeft aangenomen voor zijn bevolking, het bedrag van deze schuld nog steeds onvoldoende is om een ​​grootschalige financiële crisis aan te pakken. Staten zoals New York en Californië geven, ondanks belastingvrijstelling, nog steeds meer gemeentelijke obligaties uit dan Puerto Rico.

Bovendien is de financiële situatie van het gebied al tientallen jaren onzeker, beginnend in de vroege jaren zeventig. Van alle factoren die hebben geleid tot de ups en downs van de Amerikaanse economie in de late 20e en vroege 21e eeuw, zoals zeepbellen, terreuraanvallen, bedrijfsschandalen en globalisering, registeren de problemen van Puerto Rico zich niet eens op de schaal. Er is geen reden om bang te zijn voor deze verandering in de nabije toekomst.