De financiële dienstverlening is een complexe onderneming met veel bewegende delen. Financieringsmaatschappijen zijn vaak veelzijdige organisaties die zich bezighouden met overlappende activiteiten die kansen bieden voor belangenconflicten. Om dergelijke conflicten te voorkomen, hebben toezichthouders een zogenoemde Chinese muur nodig. "Net als de Grote Muur van China, die was ontworpen om twee partijen te scheiden, dient de Chinese muur in de effectensector een soortgelijk doel. Voor de Chinezen was de muur ontworpen als een barrière tussen de Ming-dynastie en de nomadische indringers die bekend staan ​​als de Hunnen. Voor de financiële-dienstensector is de muur ontworpen om verzekeraars en analisten te scheiden. Het moet de overdracht van informatie tussen deze partijen elimineren, maar werkt het ook echt?

Theorie

Underwriters en analisten hebben afzonderlijke en verschillende rollen en worden verondersteld onafhankelijk te werken. Underwriters evalueren bedrijven om informatie te verkrijgen of een beeld te krijgen van de financiële gezondheid van elk bedrijf. De informatie wordt gebruikt voor een verscheidenheid aan taken, bijvoorbeeld om de kredietwaardigheid te bepalen wanneer een bedrijf een lening aanvraagt, en om de waarde te bepalen wanneer een bedrijf zichzelf te koop aanbiedt. Het inzicht en de gegevens die underwriters verkrijgen bij het beoordelen van bedrijven kunnen details bevatten over financiële gezondheid, bedrijfsontwikkelingen of in afwachting van personeelswijzigingen, die niet konden worden verkregen zonder directe toegang tot informatie die niet beschikbaar is voor het grote publiek of aan effectenanalisten.

Analisten evalueren ook bedrijven. Ze doen dit om informatie te verkrijgen die hen helpt investeringsbeslissingen te nemen. Dergelijke beslissingen kunnen het aanbevelen omvatten dat portefeuillemanagers of beleggers effecten kopen die zijn uitgegeven door de bedrijven die zijn geanalyseerd. Om een ​​level playing field te creëren, hebben analisten de taak om hun aanbevelingen te doen op basis van dezelfde informatie die beschikbaar is voor hun concurrenten. Met andere woorden, ze worden verbannen van het gebruik van "voorwetenschap", wat een niet-openbaar feit inhoudt met betrekking tot de plannen of toestand van een beursgenoteerd bedrijf dat een financieel voordeel zou kunnen bieden wanneer het wordt gebruikt om aandelen van de aandelen van het bedrijf te kopen of te verkopen. Het gebruik van deze informatie is een misdaad die bestraft kan worden met boetes, gevangenisstraf en een mogelijk verbod om te werken in een rol die veiligheidsaanbevelingen doet.

Omdat underwriters aan de ene kant van de Chinese muur werken en analisten aan de andere kant werken, is het niet de bedoeling dat de door de underwriters verzamelde informatie wordt gedeeld met analisten. Om informatieoverdracht te voorkomen, hebben financiële dienstverleningsbedrijven (waaronder banken, beursvennootschappen en soortgelijke entiteiten) opleidingsprogramma's, geschreven beleidslijnen en procedures, risicobeheerprocessen, nalevingsbeoordelingsprocedures en toezichthoudend personeel.

Realiteit

In werkelijkheid is de Chinese muur poreus. Zoals eerder opgemerkt, is de financiële dienstverlening een complexe onderneming met veel bewegende delen. Er zijn verschillende manieren om het systeem te bedriegen. Deze variëren van door bedrijven gesponsorde procedures voor het delen van informatie tussen verzekeraars en analisten tot slordige interne controles, opzettelijk gebruik van informatie die op het werk is verkregen om te gebruiken bij persoonlijke handel en oplichting waarbij complexe retrocessieovereenkomsten zijn gesloten die maar weinig beleggers begrijpen. Al deze criminele activiteiten en meer zijn ontdekt sinds het Chinese mandaat aan de muur werd uitgevoerd in 2003 in de nasleep van de massale Wall Street-schandalen. Deze activiteiten werden het best gekenmerkt door de beroemdheid die Charles Schwab in 2002 runde, waarin een groep makelaars werd aangemoedigd om een ​​fundamenteel ongezonde voorraad aan nietsvermoedende investeerders te verkopen met de bemoedigende aanbeveling om "wat lippenstift op dit varken te leggen. "Een verscheidenheid aan studies, waaronder" Hebben Bank-Gelieerde Analisten baat bij Lending Relationships? "(Ting Chen, Xiumin Martin 2011) en" Zijn Chinese Walls de beste oplossing voor de problemen met handelen met voorkennis en belangenconflicten bij effectenmakelaars? "(Christopher M. Gorman 2004), komen tot dezelfde conclusie. Chinese muren zijn geen bijzonder effectieve barrière.

Scandals and Legislation

Hoewel het falen van de Chinese muur een opmerkelijk hoofdstuk is in de door het schandaal geplaagde geschiedenis van Wall Street, zijn belangenconflicten geen nieuw probleem. Regelgevers hebben een lange geschiedenis van het invoeren van een aantal nieuwe regels om het probleem op te lossen nadat investeerders zijn opgelicht door belangenconflicten in de financiële-dienstensector:

• Glass-Steagall Act van 1933

De Grote Depressie, een economische recessie die begon op 29 oktober 1929 na de crash van de Amerikaanse aandelenmarkt, resulteerde op wereldwijde schaal in armoede, honger, werkloosheid en politieke onrust. Hebzucht, was natuurlijk de schuldige. Ongepaste bankactiviteit, of wat werd beschouwd als 'overijverige commerciële bankbetrokkenheid bij aandelenmarktinvesteringen', werd als de hoofdschuldige van de Grote Depressie beschouwd. De Glass-Steagall Act werd doorgegeven aan gescheiden commerciële en investeringsbanken door handelsbanken te verbieden om effectenmakelaarskantoren te bezitten.

• Gramm-Leach-Bliley-wet van 1999

Glass-Steagall werd ingetrokken door de Gramm-Leach-Bliley-wet van 1999. Dit resulteerde in de dotcom-tijdperk schandalen met grote naamanalisten publiekelijk het bevorderen van effecten aan beleggers, ondanks de negatieve negatieve onderzoeksresultaten van deze effecten. De analisten waren onder druk gezet om goede beoordelingen te geven (ondanks persoonlijke meningen en onderzoek die aangaven dat de aandelen geen goede koop waren) om de winst op de investment-bankingkant van het bedrijf te ondersteunen.

• Sarbanes-Oxley-wet van 2002

Het Congres heeft de Sarbanes-Oxley-wet in 2002 aangenomen na boekhoudschandalen bij Enron, WorldCom en Tyco. Bedrijfsrevisoren en analisten van investeringsbanken hadden gezonde rekeningen afgegeven aan insolvabele bedrijven om relaties op te bouwen voor investeringsbankiers.Het resultaat was een reeks van de grootste faillissementen in de geschiedenis van de Verenigde Staten.

• Spitzer Settlement / April 2003

In de nasleep van de dotcom-crash, 10 grote namen, waaronder Bear Stearns & Co., Credit Suisse First Boston (NYSE: CS CSCS Group 16. 16-0. 06% Created with Highstock 4. 2. 6 ), Goldman Sachs & Co. (NYSE: GS GSGoldman Sachs Group Inc243. 49-0.37% Created with Highstock 4. 2 6 ), Lehman Brothers, JP Morgan Securities (NYSE: JPM JPMJPMorgan Chase & Co100. 78-0. 62% Created with Highstock 4. 2. 6 ), Merrill Lynch, Pierce, Fenner & Smith, Morgan Stanley & Co. (MSMorgan Stanley50. 14 + 0 24% Created with Highstock 4. 2. 6 ) en Citigroup Global Markets, werden gedwongen "Drastisch hervormen van hun toekomstige praktijken, inclusief het scheiden van de afdelingen onderzoek en investeringsbankieren bij de bedrijven" als een rechtstreeks gevolg van belangenconflicten. Deze hervormingsinspanningen vloeiden voort uit een schikking met zowel federale als staatsregelgevers. Het leidde tot de oprichting van de Chinese muur tussen analisten en underwriters, evenals een hervorming van de vergoedingspraktijken, omdat eerdere praktijken analisten een financiële stimulans gaven om gunstige evaluaties van acceptanten te geven. De grote recessie

• De economische recessie van 20 maanden die in december 2007 begon, was opnieuw gekoppeld aan belangenconflicten. Wetgevers worstelen nog steeds met de nasleep vanaf 2013, en veel van de discussie draait om de mogelijke herinvoering van Glass-Steagall-type scheiding van makelaardij en bankactiviteiten.

De bottom line

De financiële dienstverlening kent een lange geschiedenis van belangenconflicten. Ondanks de inspanningen van de toezichthouders, heeft de Chinese muur bewezen niet effectief te zijn om opzettelijke informatie-uitwisseling tussen verschillende onderdelen van financiële dienstverlenende organisaties te dwarsbomen. Elke kleine niche die kan worden geëxploiteerd, wordt uitgebuit (veel ervan is te complex voor de gemiddelde belegger om het te begrijpen). Op het einde, hebzucht wint als de motivatie om geld te maken, verleidt werknemers en hun werkgevers om de regels te breken in het nastreven van winst. Niets anders dan de inspanningen om de industrie te reguleren met behulp van de Chinese muur heeft aangetoond dat, zolang bedrijven aan zakelijke activiteiten aan beide kanten van de muur mogen deelnemen, informatie van de ene naar de andere kant zal gaan.