Het risicovrije rendement is een van de meest elementaire componenten van moderne financiering. Veel van de beroemdste theorieën in financiën - het Capital Asset Pricing Model (CAPM), moderne portefeuilletheorie (MPT) en het Black-Scholes-model - gebruiken de risicovrije rente als de primaire component waaruit andere waarderingen worden afgeleid. De risicovrije activa zijn alleen in theorie van toepassing, maar de feitelijke veiligheid ervan komt zelden in twijfel totdat gebeurtenissen ver voorbij de normale dagelijkse volatiele markten komen. Hoewel het gemakkelijk is om opnamen te maken bij theorieën die een risicovrij element als basis hebben, zijn er beperkte andere opties.

Dit artikel gaat in op de risicovrije beveiliging in theorie en in de realiteit (als een overheidsbeveiliging) en evalueert hoe echt risicovrij het is. Het model gaat ervan uit dat beleggers risicomijdend zijn en een bepaald rendement verwachten voor extra risico dat zich uitstrekt van het intercept, wat het risicovrije rendement is.

De T-Bill Base
De risicovrije rente is een belangrijke bouwsteen voor MPT. Zoals vermeld in figuur 1 is de risicovrije rente de basislijn waar het laagste rendement kan worden gevonden met de minste hoeveelheid risico.

Afbeelding 1

Auteursrecht Ó 2008 Investopedia. com

Risicovrije activa onder MPT, hoewel theoretisch, meestal vertegenwoordigd door schatkistpapier (T-bills), die de volgende kenmerken hebben:

• T-biljetten worden verondersteld geen standaardrisico te lopen omdat ze representatief zijn voor en gesteund worden door de goede trouw van de Amerikaanse overheid.
• T-bills worden verkocht op een veiling in een wekelijks concurrerend biedproces en worden verkocht tegen een korting van par.
• Ze betalen geen traditionele rentebetalingen zoals hun neven en nichten, schatkistbiljetten en staatsobligaties.
• Ze worden in verschillende looptijden verkocht in coupures van $ 1, 000.
• Ze kunnen door individuen rechtstreeks bij de overheid worden gekocht.

Omdat er beperkte opties zijn om te gebruiken in plaats van de Amerikaanse T-rekening, helpt het om andere risicogebieden te begrijpen die indirecte effecten kunnen hebben op risicovrije aannames.

Bronnen van risico
De term risico wordt vaak heel los gebruikt, vooral als het gaat om de risicovrije rente. Op het meest basale niveau is het risico de waarschijnlijkheid van gebeurtenissen of uitkomsten. Wanneer toegepast op beleggingen, kan het risico op verschillende manieren worden onderverdeeld:

• Absoluut risico zoals gedefinieerd door volatiliteit : Absoluut risico zoals gedefinieerd door de volatiliteit kan gemakkelijk worden gekwantificeerd door gemeenschappelijke maatregelen zoals standaardafwijking. Aangezien risicovrije activa doorgaans binnen drie maanden of minder vervallen, is de volatiliteitsmaatregel van zeer korte duur. Terwijl dagprijzen met betrekking tot opbrengst kunnen worden gebruikt om de volatiliteit te meten, worden ze niet vaak gebruikt.
• Relatief risico : het relatieve risico dat wordt toegepast op beleggingen wordt meestal weergegeven door de relatie tussen prijsfluctuatie van een activum en een index of basis.Een belangrijke differentiatie is dat relatief risico ons weinig vertelt over absoluut risico - het bepaalt alleen hoe riskant het activum wordt vergeleken met een basis. Nogmaals, omdat het risicovrije actief dat in de theorieën wordt gebruikt zo kortdurend is, is het relatieve risico niet altijd van toepassing.
• Standaardrisico : Welk risico wordt er verondersteld bij het beleggen in de driemaands T-factuur? Standaardrisico, wat in dit geval het risico is dat de Amerikaanse overheid haar schuldverplichtingen niet nakomt. Kredietrisicobeoordelingsmaatregelen die worden toegepast door effectenanalisten en kredietverstrekkers kunnen helpen bij het definiëren van het uiteindelijke risico van wanbetaling.

Hoewel de Amerikaanse overheid nooit een van haar schuldverplichtingen heeft nagelaten, is het risico van wanbetaling toegenomen tijdens extreme economische gebeurtenissen. De Amerikaanse regering kan de ultieme veiligheid van haar schuld op onbeperkte manieren beloven, maar de realiteit is dat de US-dollar niet langer wordt gesteund door goud, dus de enige echte zekerheid voor zijn schuld is het vermogen van de overheid om de betalingen te doen vanuit huidige saldi of belastinginkomsten.

Dit roept veel vragen op over de realiteit van een risicovrij actief. Stel bijvoorbeeld dat de economische omgeving zodanig is dat er een groot tekort wordt gefinancierd met schulden, en de huidige regering is van plan om de belastingen te verlagen en belastingvoordelen te bieden aan zowel individuen als bedrijven om de economische groei aan te moedigen. Als dit plan zou worden gebruikt door een beursgenoteerd bedrijf, hoe zou het bedrijf dan zijn kredietkwaliteit kunnen rechtvaardigen als het plan in wezen de inkomsten zou verlagen en de uitgaven zou verhogen? Dat is op zich het probleem: er is echt geen rechtvaardiging of alternatief voor de risicovrije activa. Er zijn pogingen gedaan om andere opties te gebruiken, maar de Amerikaanse T-rekening blijft de beste optie, omdat het de dichtste investering is - in theorie en realiteit - voor een kortlopende risicovolle beveiliging.

Conclusie
De risicovrije rente wordt zelden in twijfel getrokken totdat de economische omgeving in wanorde raakt. Catastrofale gebeurtenissen, zoals instorting van de kredietmarkt, oorlog, instortingen van aandelenmarkten en dramatische valutadevaluaties, kunnen er allemaal toe leiden dat mensen de veiligheid en zekerheid van de Amerikaanse overheid in twijfel trekken als geldschieter. De beste manier om de risicovolle beveiliging te evalueren, zou zijn om standaard kredietevaluatietechnieken te gebruiken, zoals die welke een analist zou gebruiken om de kredietwaardigheid van een bedrijf te evalueren. Helaas, wanneer het rubber de weg raakt, houden de metrieken die worden toegepast op de Amerikaanse overheid zelden vol dat de overheid van nature altijd bestaat en onbeperkte bevoegdheden hebben om op korte en lange termijn geld te werven voor uitgaven en financiering.