Morningstar, Inc. (NASDAQ: MORN MORN Morningstar Inc87. 58 + 0 55% Created with Highstock 4. 2. 6 ), het onderlinge fonds en de uitwisseling (ETF) rating agency, is een belangrijke instelling in de effectenhandel. De meeste beleggers zijn geen experts, dus zij vertrouwen op beoordelingen door derden om mogelijke beleggingen voor hun pensioenportefeuilles te vergelijken en te contrasteren, niets meer dan Morningstar. Zelfs de Financial Fund Foundation Regulatory Authority (FINRA) beleggingsfondsanalysator vertrouwt op Morningstar. Maar het systeem is niet onfeilbaar en beleggers kunnen zich laten meeslepen door het eenvoudige, intuïtieve vijfsterren Morningstar-ratingsysteem.

Het ratingbedrijf is een echte kingmaker onder fondsen. Uit onderzoek van Strategic Insight blijkt dat fondsen met een hoge rating van Morningstar, vier sterren en vijf sterren, elk jaar tussen 1998 en 2010 een positieve netto-investeringsstroom vertoonden. Omgekeerd toonden fondsen gemiddeld of slecht, tussen één en drie sterren, door Morningstar. netto negatieve investeringsstroom elk jaar over dezelfde periode. Dit is een duidelijk bewijs dat fondsen geld verliezen tenzij Morningstar ze leuk vindt.

Er is echter een groot verschil tussen de netto onderlinge fondsstromen en de fondsprestaties. Het is zeer goed mogelijk, zelfs alledaags, dat een fonds enkele jaren goed presteert, een grote instroom van beleggersdollars ontvangt en vervolgens niet aan de verwachtingen voldoet. Zelfs Morningstar waarschuwt beleggers niet te sterk te vertrouwen op de sterbeoordelingen van het bedrijf, die gebaseerd zijn op prestaties uit het verleden in vergelijking met vergelijkbare fondsen.

Deze waarschuwingen zijn goed onthouden. Het blijkt dat een grote meerderheid van de hoog gewaardeerde fondsen in 2004 niet zo hoog scoorden in 2014. Veel beleggers in beleggingsfondsen hebben een horizon tot ver na 10 jaar, dus uithoudingsvermogen is van belang. Nog intrigerender is dat de fondsen met de laagste rating het grootste overschot kunnen opleveren in vergelijking met hun stijlbenchmarks.

Hoe het systeem werkt

Conceptueel zijn er genoeg gaten in de Morningstar-methode. Kook het allemaal op en het sterrenstelsel van Morningstar is volledig afhankelijk van het gemiddelde rendement uit het verleden. Dit betekent dat het systeem geen rekening kan houden met uitbijters, bijvoorbeeld wanneer fondsbeheerders één abnormaal goed of slecht jaar hebben om hun trailing average-prestaties te fudgeeren. Erger nog, het sterrenstelsel kan u niet vertellen of het fonds een consistent leiderschap heeft of dat er elke twee jaar nieuwe managers arriveren.

Morningstar kent een rangorde van één tot vijf sterren toe aan elk beleggingsfonds of ETF op een peer-gecorrigeerde basis. Elke statistiek is relatief en aan het risico aangepast. Peer-aanpassing wordt bereikt door fondsen met vergelijkbare activa samen te groeperen en hun prestaties te vergelijken.Met "aangepast risico" betekent dit dat alle prestaties worden gemeten in verhouding tot het risiconiveau dat een beheerder veronderstelde om fondsrendementen te genereren.

De top 10% van fondsen in een bepaalde categorie krijgt vijf sterren. De volgende 22. 5% ontvangt vier sterren, de middelste 35% krijgt drie sterren, de volgende 22. 5% krijgt twee sterren en de laatste 10% krijgt een ster. Elk beleggingsfonds wil een hogere rating ontvangen en er trots op zijn en Morningstar rekent vaak een vergoeding voor het recht om zijn scores te adverteren.

Investeerders geven er natuurlijk de voorkeur aan hun geld in vijfsterrenfondsen te hebben en niet in fondsen met één of twee sterren. Het is om deze reden dat veel mensen sterk afhankelijk zijn van de evaluaties van Morningstar bij het nemen van investeringsbeslissingen. Er is een flagrante tekortkoming in deze benadering; tegen de tijd dat het fonds een vijfsterrenwaardering krijgt voor eerdere uitvoeringen, kan het te laat zijn om deel te nemen. In feite komen Morningstar en zijn toegewijde volgers vaak te laat op het feest.

Wat zeggen de gegevens?

In 2014 verzocht The Wall Street Journal Morningstar om een ​​uitgebreide lijst van vijfsterrensfondsen op te stellen over een periode van tien jaar vanaf 2004. Uit de publicatie bleek dat 37% van de fondsen één ster verloor, 31% twee sterren verloor, 14% verloor drie sterren en 3% zakte helemaal naar beneden naar één ster. Slechts 14%, of 58 van de 403, behielden hun premieratings.

Om het op een andere manier uit te drukken, investeren beleggers geld in een beleggingsfonds met vijf sterren in de hoop vijfsterrenresultaten te behalen, terwijl slechts 14% van dergelijke fondsen die hoop waard bleek te zijn. Als een belegger bereid was een vier- of vijfsterrenprestatie te accepteren, waren de resultaten beter verteerbaar, aangezien 51% van de vijfsterrenfondsen van Morningstar in 2004 een beoordeling van vier sterren of meer ontving in 2014. Morningstar's John Rekenthaler heeft dit uitgebreid notie in een rapport dat hij uitgebracht heeft naar aanleiding van de analyse van The Wall Street Journal, terwijl het Morningstar-perspectief op de zaak heeft opgeleverd. Toch kwam 49% van het vijfsterrenfonds gemiddeld of onder het gemiddelde uit.

Gezien de onrust van 2007-2009 is het mogelijk dat er door het recessie gecreëerde vertekeningen zijn in het tien jaar durende prestatierapport van The Wall Street Journal. Recessies zijn echter vaker dan eens in de 10 jaar (1. 6 per decennium sinds de jaren 1960), dus het is eigenlijk zeldzaam dat een decennium zonder downturn de prestaties van beleggingsfondsen onderbreekt.

Vanguard, leverancier van risicokosten, voerde in 2013 een analyse uit om te zien hoe fondsen met Morningstar-rating gedurende een periode van drie jaar presteerden ten opzichte van een stijlbenchmark. Het doel was om overtollige rendementen te identificeren in vergelijking met de benchmark en die rendementen te groeperen op basis van sterbeoordeling.

De Vanguard-studie leverde twee kritische bevindingen op, de eerste was "een belegger had minder dan een 50-50 kans om een ​​fonds te kiezen dat beter zou presteren ongeacht de rating op het moment van selectie." Dit is iets anders dan zeggen dat vijfsterrenfondsen de neiging hebben om beter te presteren dan één-sterfondsen in elke categorie, wat in het algemeen waar is; wat het eigenlijk betekent, is dat sterrenbeoordelingen geen goede voorspeller van prestaties zijn wanneer ze worden gemeten aan de hand van een benchmark.

De andere, meer verrassende bevinding was dat one-star fondsen het grootste excessieve rendement hadden. Vanguard ontdekte dat fondsen in de vijf-, vier-, drie- en twee-sterren ratinggroepen 37-39% beter presteerden dan hun benchmarks, maar one-star fondsen produceerden een excess return van 46%.

Uitgavenratio's hebben betere trackrecords

Russel Kinnel, directeur van onderzoek naar beleggingsfondsen bij Morningstar, publiceerde in 2010 een studie waarin de voorspellende nauwkeurigheid van sterbeoordelingen vergeleken werd met eenvoudige kostenratio's voor elk fonds. Hij stelde drie mogelijke prestatiemetingen op, die hij als een succesratio, totaal rendement en daaropvolgende sterbeoordelingen beoordeelde. De resultaten spraken voor zichzelf.

Zoals Kinnel opmerkte: "in elke activaklasse over elke tijdsperiode produceerde het goedkoopste kwintiel hogere totale returns dan het duurste kwintiel." Hij voegde eraan toe dat voor elk "getest datapunt, low-cost-fondsen dure fondsen verslaan." De trend was onveranderd voor de succesratio en de daaropvolgende sterbeoordelingen.

Sterbeoordelingen presteerden minder goed dan de kostenratio's. Kinnel merkte op: "5-sterren beleggingsfondsen verslaan 1-sterrenfondsen op onze drie maatregelen, hoewel er uitzonderingen waren." Zijn gegevens suggereren dat een fonds met een hogere ster in 84% van de gevallen een lagerstarieffonds verslaat.