Wanneer bedrijven financiering nodig hebben, hebben ze veel opties. Er zijn de traditionele opties zoals het aanvragen van een lening bij een bank, maar veel bedrijven wenden zich tot obligaties in plaats van aandelen of bankleningen, omdat obligaties veel voordelen bieden ten opzichte van andere vormen van financiering. Schulduitgifte (in dit geval een bedrijfsobligatie) boven een eigen vermogen kan verschillende voordelen met zich meebrengen, zoals het belastingschildeffect. Ook kunnen obligaties vanuit het eigendomsrechtpunt duidelijk voordelen bieden. Kortom, een obligatie is een IOU geschreven van een bedrijf aan iemand die hen geld leent. Obligaties worden op een vooraf vastgesteld tijdstip terugbetaald dat wordt aangeduid als de vervaldatum. Voor bedrijven met een lagere rang dan die op beleggingsniveau, bieden deze obligaties doorgaans een hoge rente die vaak potentiële beleggers in het universum met vastrentende waarden aantrekt.

Omdat de bedrijven die dergelijke hoogrenderende obligaties uitgeven een lagere kredietrating hebben, worden hun obligaties gewoonlijk "junk bonds" genoemd, maar dit is vaak een misleidende term die de huidige situatie niet beschrijft staat van hoogrentende bedrijfsobligaties nauwkeurig.

Het basisproces voor de uitgifte van hoogrentende bedrijfsobligaties

Volgens Standard & Poor's Financial Services, wanneer ondernemingen van plan zijn om financiering te verkrijgen via high-yieldobligaties, volgen ze doorgaans een eenvoudig driestappenplan:

1. Allereerst stellen ze een prospectus voor het aanbod op, of een voorstel dat zij gebruiken om met beleggers over tarieven en voorwaarden te onderhandelen.
2. Nadat alle voorwaarden van dit aanbod zijn voltooid, hebben obligatiehouders aan hen obligaties toegewezen of gesyndiceerd.
3. Ten slotte zijn deze hoogrentende obligaties beschikbaar voor aankoop op de secundaire of aftermarket, bij geautoriseerde dealers of makelaars.

Dit is een relatief soepel proces in vergelijking met andere vastrentende opties voor financiering. Dit komt omdat het hogere risico dat aan dergelijke hoogrentende obligaties verbonden is, een grotere impuls geeft aan het verhaal dat door de emittent moet worden verteld om potentiële beleggers ervan te overtuigen dat zij het risico wel degelijk waard zijn. Bovendien hebben de emittenten de mogelijkheid om de dealstructuur verschillende keren te herwerken.

Een opmerking over primaire vs. aftermarket

De eerste uitgifte van obligaties aan het publiek wordt beschouwd als de primaire markt (in tegenstelling tot de secundaire markt of aftermarket). Dit betekent dat de verkopen op deze primaire markt ertoe leiden dat fondsen rechtstreeks naar de emittent gaan. Op de secundaire of aftermarket kunnen beleggers obligaties doorverkopen. In dit geval gaat het geld van de verkoop naar de belegger en niet naar de emittent.

Hiermee kunnen banken die in hoogrenderende obligaties beleggen zichzelf een korting (bruto-spread) garanderen door dergelijke hoogrentende obligaties daadwerkelijk tegen een hoger bedrag te verkopen dan waarvoor zij hebben betaald.

Vóór de uitgifte: Registratie bij de SEC

Volgens de Securities Act van 1933 moeten alle openbaar aangeboden effecten eerst bij de SEC worden geregistreerd. Alle volgende informatie moet in deze registratie zijn opgenomen (Standard & Poor's Financial Services LLC, 2015):

• Het type of de aard van de onderneming
• Een compleet managementprofiel van de onderneming
• Een lijst met de belangrijkste beleggers
• Alle specifieke kenmerken van de aangeboden beveiliging
• Alle / alle beleggingsrisico's
• Financiële gegevens en verklaringen opgesteld door een CPA in overeenstemming met US GAAP.

Het daadwerkelijke proces van het registreren van de beveiliging met de SEC vindt plaats in twee delen. Ten eerste moet het bedrijf een openbaar verspreid prospectus en geselecteerde aanvullende informatie produceren die op verzoek openbaar beschikbaar kan worden gemaakt. Na goedkeuring van de registratie door de SEC kan een bedrijf vervolgens beginnen met het aanbieden van de goedgekeurde beveiliging voor verkoop aan het publiek.

Het Aanbiedingsvoorstel, of zogenaamd Prospectus

Zodra een effect bij de SEC is geregistreerd, is de volgende stap bij het uitgeven van de obligatie het opstellen van een biedingsvoorstel of prospectus. Dit houdt meestal een proces in van het uitbrengen van concurrerende biedingen van verschillende banken of arrangeurs. In een poging om het mandaat te krijgen, zal elke bank de emittent een schets van zijn strategie voor de obligatie aanbieden, inclusief syndicatie en prijsaanbiedingen. Banken zullen tijdens dit proces of van tevoren een biedingsprospectus / memorandum opstellen (soms rode haring genoemd) om de uitgever snel hun strategie te tonen.

Er zijn verschillende afzonderlijke delen van zo'n prospectus. Hoewel niet alle deze onderdelen allemaal bevatten zoals hier beschreven, hebben ze meestal de volgende secties:

1. Samenvatting: De meeste bevatten een sectie met een samenvatting die meestal zaken omvat als financiële sleutelwoorden, beschrijvingen van de uitgever, overzichten van het aanbod en de redenering erachter, en zelfs risicofactoren. Deze risicofactoren zijn vaak behoorlijk gedetailleerd, hoewel ze de neiging hebben om formeel of standaard te zijn, contracttaal.
2. Beleggingsoverwegingen: Er is meestal een gedeelte om de voorlopige voorwaarden te vermelden. Dit omvat zaken zoals structuur, onderpand, prijzen, convenanten of andere kredietvoorwaarden, enzovoort.
3. Overzicht van de branche: Dit is meestal een beschrijving van de bedrijfstak waarin het bedrijf zich bevindt, evenals kritieke informatie over hun positie in de markt in vergelijking met vergelijkbare bedrijven. Het overzicht helpt beleggers die niet zo bekend zijn met de industrie te onderwijzen over waarom ze de obligatie willen kopen.
4. Financieel model: Hoewel de feitelijke voorwaarden van de obligatie in dit stadium nog niet zijn vastgesteld, is het gebruikelijk dat prospectussen een pro forma couponrente opnemen als een vorm van financiële modellering. Dit omvat gedetailleerde rekeningen van de uitgiftegeschiedenis van het bedrijf, geplande financiële en nog veel meer. Hoewel in sommige gevallen bepaalde soorten openbare informatie mogelijk ontbreken in dit model.Dit model zal worden gebruikt om het rentegraadniveau van beleggers met betrekking tot de obligatie te meten, wat op termijn zal worden gebruikt om de marketing van de deal aan beleggers te informeren.

Het grootste deel van dit proces vindt intern plaats tijdens vergaderingen tussen bankiers die hun ideeën pitchen bij het verkoopteam. Discussies over het aanbod en het doel en de voorwaarden ervan vinden meestal plaats. Daarnaast zal bedrijfsmanagement een visie bieden voor het aanbieden, de transactie en de update. Er kan ook een beleggeraanroep plaatsvinden waarbij het management een toespraak geeft en een aantal vragen en antwoorden doet met potentiële investeerders.

Over het algemeen kan dit proces enkele dagen of slechts enkele uren duren. Het tijdsbestek wordt steeds korter met de komst van internet om roadshows, presentaties en Q & A's met investeerders mogelijk te maken.

De aftermarket, of de zogenaamde secundaire markt

nadat al dit proces is voltooid en de voorwaarden van de obligatie inderdaad zijn afgerond en toewijzingen zijn ontvangen, zal de kwestie beschikbaar worden op de secundaire of aftermarket.

Volgens (Standard & Poor's Financial Services LLC, 2015) is deze "aftermarket" een gevestigde en zeer actieve markt. In sommige gevallen zijn er zelfs 'grijze markt'-indicatoren van een deal voordat de voorwaarden definitief zijn. De grijze markt verwijst naar makelaars die deals sluiten voordat een obligatie wordt "bevrijd om te verhandelen. "Dit heeft geleid tot een impuls voor meer transparantie in de prijsvorming, resulterend in het rapportagesysteem voor de handel in obligaties van de Financial Reporting and Compliance Engine (TRACE) en Financial Sector Regulatory Authority (FINRA's) . FINRA:

FINRA werd gevormd toen de National Association of Securities Dealers (NASD) fuseerde met de handhavingstak van de NYSE - NYSE-verordening. De SEC keurde deze fusie in juli 2007 goed. FINRA bestaat als een particuliere, zelfregulerende onderneming of SRO (Standard & Poor's Financial Services LLC, 2015). De Trade Reporting and Compliance Engine (TRACE) is een "ontwikkeld vehikel dat de verplichte rapportage van niet-op-de-handelse secundaire markttransacties in in aanmerking komende vastrentende effecten vergemakkelijkt. Alle brokers / dealers die FINRA-lidfirma's zijn, zijn verplicht om transacties in bedrijfsobligaties aan TRACE te rapporteren onder een door SEC goedgekeurd aantal regels. "(FINRA, 2015) De rapportage verspreidt (1) datum en tijd, (2) volume, (3) prijzen, (4) rendement en zelfs gedetailleerdere informatie over transacties of verkopen met betrekking tot

FIPS 50 - 50 hoogrentende en liquide kredieten. De bottom line

Vanuit het perspectief van een handelaar was er veel weerstand tegen deze maatregelen om de transparantie te vergroten. Zij beweren dat deze maatregelen winstmarges uithollen wanneer effecten elkaar de handen uitwisselen. Over het algemeen geven beleggers er de voorkeur aan uitsluitend papier te verhandelen op niveaus waarop de meest recente executies hebben plaatsgevonden. Toezichthouders wijzen er daarentegen op dat de toegenomen informatie die beleggers ter beschikking staat van tools zoals de Trade Reporting en Compliance Engine op de lange termijn positief zijn. Ze benadrukken dat niet alleen institutionele beleggers een meer gedetailleerde en snellere informatiestroom moeten krijgen, maar dat ook retailbeleggers de cruciale informatiestroom moeten krijgen.