In de Grote Recessie van 2008-2009 verloren veel beleggers enorme hoeveelheden geld. De gemiddelde pensioenportefeuille kostte meer dan 30% en de moderne portefeuilletheorie (MPT) viel zijn reputatie mis, schijnbaar ontkracht door een periode van twee jaar waarin buy-and-hold-investeerders een decennium aan winsten wegvagen in een figuratief onmiddellijke. De massale uitverkoop in 2008-2009 leek de regels van het spel te schenden; het was immers niet de bedoeling dat passief beleggen verliezen van die omvang absorbeerde.

AD:

De realiteit is dat buy-and-hold nog steeds werkt, zelfs voor degenen die passieve portefeuilles in de Grote Recessie hadden. Er is een statistisch bewijs dat een buy-and-hold-strategie een goede langetermijnweddenschap is, en de gegevens hiervoor blijven zo lang bestaan ​​als beleggers beleggingsfondsen hebben gehad.

De logica van kopen en houden beleggen

'In de wacht zetten' heeft geen vaste definitie, maar de onderliggende logica van een buy-and-hold-aandelenstrategie is redelijk eenvoudig. Aandelen zijn risicovollere beleggingen, maar over langere aanhoudingsperioden is het waarschijnlijker dat een belegger consistent hogere rendementen realiseert in vergelijking met andere beleggingen. Met andere woorden, de markt stijgt vaker dan hij daalt, en het samenstellen van het rendement tijdens goede tijden levert een hoger algemeen rendement op zolang de investering voldoende tijd krijgt om te rijpen.

AD:

Raymond James publiceerde een 85-jarige geschiedenis van de effectenmarkten om de hypothetische groei van een investering van $ 1 tussen 1926 en 2010 te bestuderen. Hij merkte op dat de inflatie, gemeten aan de controversiële consumentenprijsindex (CPI), ), geërodeerd meer dan 90% van de waarde van de dollar, dus het kostte $ 12 in 2010 voor dezelfde koopkracht als $ 1 in 1926. Niettemin, $ 1 toegepast op large-cap aandelen in 1926 had een marktwaarde van $ 2, 982 in 2010; het cijfer was $ 16, 055 voor small-cap aandelen. Dezelfde $ 1 geïnvesteerd in staatsobligaties zou in 2010 slechts $ 93 waard zijn; Schatkistbiljetten (T-bills) waren nog slechter voor een schamele $ 21.

AD:

De periode tussen 1926 en 2010 omvat de recessie van 1926-1927; de grote Depressie; latere recessies in 1949, 1953, 1958, 1960, 1973-75, 1981 en 1990; de dotcom-crisis; en de grote recessie. Ondanks een waslijst van perioden van onrust, keerde de markt een samengestelde jaarlijkse groei van 9,9% voor large-caps en 12,1% voor small-caps.

Volatiliteit en verkopen in dalende markten

Het is net zo belangrijk voor een langetermijnbelegger om bear markets te overleven als om te profiteren van bull markets. Neem het geval van IBM, dat tussen mei 2008 en mei 2009 bijna een vijfde van 19% van zijn marktwaarde verloor. Maar bedenk dat de Dow in dezelfde periode met meer dan een derde is gedaald, namelijk met 36%, wat betekent dat de aandeelhouders van IBM niet bijna evenveel hoefden te herstellen om precrash-waarde te zien.Verminderde volatiliteit is een belangrijke bron van kracht in de loop van de tijd.

Het principe is duidelijk als u de Dow en IBM vergelijkt tussen mei 2008 en september 2011, toen de markten weer begonnen op te stijgen. IBM steeg met 38% en de Dow daalde nog steeds met 12%. Compound dit soort rendement over meerdere decennia en het verschil zou exponentieel kunnen zijn. Dit is de reden waarom de meeste buy-and-hold-voorstanders massaal naar blue-chipaandelen trekken.

IBM-aandeelhouders zouden een fout hebben gemaakt door in 2008 of 2009 te verkopen. Veel bedrijven zagen de marktwaarden verdwijnen tijdens de Grote Recessie en zijn nooit hersteld, maar IBM is om een ​​reden een blauwe chip; het bedrijf heeft tientallen jaren van sterk management en winstgevendheid. Stel dat een investeerder $ 500 aan IBM-aandelen kocht in januari 2007, toen de aandelenprijzen ongeveer $ 100 per aandeel waren. Als hij in paniek raakte en verkocht in de diepte van de marktongeval in november 2008, zou hij slechts $ 374 hebben ontvangen. 40, een kapitaalverlies van meer dan 25%. Stel nu dat hij gedurende de crash vasthield; IBM bereikte begin maart 2012 slechts vijf jaar later de drempel van $ 200 per aandeel, en hij zou zijn investering verdubbeld hebben.

Lage volatiliteit vs. Hoge volatiliteit

In een 2012 studie van Harvard Business School werd gekeken naar het rendement dat een hypothetische investeerder in 1968 zou hebben gerealiseerd door $ 1 te investeren in 20% van de Amerikaanse aandelen met de laagste volatiliteit. In het onderzoek werden deze resultaten vergeleken met een andere hypothetische investeerder in 1968, die $ 1 in 20% van de Amerikaanse aandelen met de hoogste volatiliteit investeerde. De belegger met een lage volatiliteit zag zijn $ 1 groeien naar $ 81. 66 terwijl de belegger met hoge volatiliteit zijn $ 1 tot $ 9 zag groeien. 76. Dit resultaat werd de "anomalie met een laag risico" genoemd omdat het zogenaamd de alom geciteerde risico-opslagpremie zou weerleggen.

De resultaten mogen echter niet zo verrassend zijn. Zeer volatiele aandelen keren vaker om dan aandelen met een lage volatiliteit, en zeer volatiele aandelen volgen minder snel de algemene trend van de brede markt, met meer bull-jaren dan berenjaren. Dus hoewel het waar kan zijn dat een risicovolle belegging op elk moment een hoger rendement zal opleveren dan een aandelen met een laag risico, is het veel waarschijnlijker dat een risicovoorraad een periode van 20 jaar niet overleeft vergeleken met een laag-risicovoorraad.

Daarom zijn blauwe fiches favoriet bij buy-and-hold-beleggers. Blue-chipaandelen zullen zeer waarschijnlijk lang genoeg overleven om de wet van gemiddelden in hun voordeel uit te spelen. Er is bijvoorbeeld heel weinig reden om aan te nemen dat The Coca-Cola Company of Johnson & Johnson, Inc. in 2030 failliet zal gaan. Dit soort bedrijven overleeft meestal grote neergangen en ziet hun aandelenkoersen weer aantrekken.

Stel dat een investeerder het Coca-Cola-aandeel in januari 1990 kocht en het tot januari 2015 hield. Gedurende deze periode van 26 jaar zou zij de recessie van 1990-91 hebben meegemaakt en een volledige vier jaar durende dia in Coca-Cola-aandelen van 1998 tot 2002. Ze zou ook de Grote Recessie hebben meegemaakt. Toch zou haar totale investering aan het einde van die periode 221 zijn geworden.68%.

Als ze in dezelfde periode in aandelen Johnson & Johnson had geïnvesteerd, zou haar investering 619 zijn gestegen. 62%. Vergelijkbare voorbeelden kunnen worden getoond met andere favoriete buy-and-hold aandelen, zoals Google, Inc., Apple, Inc., JPMorgan Chase & Co., Nike, Inc., Bank of America Corp, Visa, Inc. en Sherwin- Williams Company. Elk van deze investeringen heeft moeilijke tijden doorgemaakt, maar dat zijn slechts hoofdstukken in het buy-and-hold-boek. De echte les is dat een buy-and-hold-strategie de langetermijnwet van gemiddelden weerspiegelt; het is een statistische gok op de historische trend van markten.