De Dow overtrof de 10.000 punten in oktober, na een dieptepunt van 6, 547 in 2009 - een stijging van meer dan 50% in iets meer dan zes maanden. Deze omwentelingen hebben veel gepensioneerden die het stoppen met aandelen.

Grote fout. Met wereldleiders en market experts die waarschuwen voor een op hol geslagen inflatie, die zou kunnen optreden als gevolg van overheidsuitgaven, is dit misschien een ongelegen moment om aandelen uit uw pensioenplannen te laten. Maar hoe kunt u genieten van de langetermijn, inflatiebestrijdende aandelenmacht zonder een maagzweer te krijgen? Probeer uw portefeuille in emmers te verdelen: risicovolle activa en veilige activa. Lees verder om te leren hoe deze strategie uw spaargeld - en uw gezond verstand - intact kan houden.

De bucketbenadering
Dit concept is niet nieuw. In 1957 publiceerde James Tobin een paper getiteld "Liquiditeitsvoorkeur als gedrag naar risico". Frank Armstrong, oprichter van Investor Solutions, schreef in 1997 voor de beleggersreeks van Morningstar en vat de bevindingen van Tobin samen:

"Beleggers hebben een volledig assortiment liquiditeitsvoorkeuren en moeten daarom hun beleggingskeuzes verbreden naar activa met een lager risico. beleggers moeten eerst hun risicobereidheid bepalen. Met dat niveau van risicotolerantie in gedachten, kunnen beleggers de meest efficiënte portefeuille kiezen die naar verwachting het hoogste verwachte rendement voor een bepaald risiconiveau zou opleveren. Beleggers zouden dan hun liquiditeit en veiligheid moeten waarborgen behoeften met een andere portefeuille, de zero-risk portfolio genaamd. "

Tobin was iets aan het doen en won in 1981 de Nobelprijs Memorial Economie. Beleggingsadviseurs hebben de kern van Tobin's bevindingen overgenomen en variaties ontwikkeld, die zij de "bucket-aanpak" noemen voor pensioensparen. De eenvoudigste versie heeft twee emmers: één voor risicovolle activa zoals aandelen en grondstoffen en de andere voor veilige activa zoals kortlopende, hoogwaardige obligaties, depositocertificaten (Cd's) en geldmiddelen of kasequivalenten. Laten we de oplossing met twee emmers eens nader bekijken.

De Risicoemmer
De eerste bak is de "risicovolle bak". Voor deze emmer dienen beleggers de portefeuille aan te houden die het hoogste rendement per eenheid van risico biedt. Uit onderzoek blijkt dat een dergelijke portefeuille vaak een wereldwijde aandelenportefeuille is. Dit is een portefeuille die alle verhandelde effecten van de wereld bezit. Meer dan ooit kunnen aandelenbeleggers een goedkope, eenvoudig te implementeren blootstelling aan de wereldwijde aandelenmarkten realiseren door middel van op de beurs verhandelde fondsen en beleggingsfondsen met een zeer lage kostenindex.

Misschien vraag je je af: "Waarom kan ik niet gewoon het geld in dat populaire technologiefonds stoppen?" Dat kan, maar u zou de afweging tussen risico en beloning niet optimaliseren als u een andere portefeuille kiest dan de wereldwijde aandelenportefeuille.

De veilige emmer De tweede emmer is de "veilige emmer".Deze emmer kan schatkistobligaties en cd's omvatten, maar kan ook zeer korte-termijn obligaties of obligatiefondsen van hoge kwaliteit omvatten.

Hoe bepaal je welk percentage in de risicovolle emmer zit en hoeveel gaat er in de veilige emmer? Vragenlijsten en andere hulpmiddelen zijn nuttig voor het bepalen van de risicobereidheid en -tolerantie, hoewel ze slechts een startpunt zijn. Daarnaast zult u ervoor willen zorgen dat er altijd genoeg geld in de veilige activa zit om de jaarlijkse terugtrekking voor minstens 10 jaar te dekken. Waarom 10 jaar? Omdat de geschiedenis zegt dat er bijna geen bestendige marktdalingen zijn van meer dan 10 jaar. Dus, als je $ 1 miljoen dollar aan pensioensparen hebt en verwacht om $ 40.000 per jaar terug te trekken tijdens je pensioen, moet je een minimum van $ 400.000 hebben in de veilige emmer. Dat zou een activaspreiding van 60% wereldwijde aandelen en 40% vastrentende waarden suggereren.

Omdat de activa in de veilige bucket doorgaans niet veel rente betalen, zullen de in deze bucket beschikbare items na verloop van tijd dalen. Ervan uitgaande dat de wereldeconomieën blijven groeien en hun aandelenmarkten hetzelfde doen, zal de totale portefeuille periodiek opnieuw moeten worden geherbalanceerd om het risicovolle tot veilige activabalans te handhaven.

Een voorbeeld
Laten we aannemen dat de resultaten van een risicotolerantvragenlijst voor de bovengenoemde belegger suggereren dat hij of zij comfortabel zou zijn met een wereldwijde aandelen- en 20% vastrentende portefeuille van 80%. Het kan nog meer zin hebben om te gaan met de 60% wereldwijde aandelenportefeuille en 40% vastrentende portefeuille.

Waarom? De geschiedenis suggereert dat u met een 80/20-portefeuille niet goed gecompenseerd wordt voor het extra risico. De 80/20-portefeuille (40% S & P 500, 40% MSCI EAFE, 20% Barclays Aggregate) had een gemiddeld jaarlijks rendement van 10. 39% en 13. 69% standaardafwijking van 1979 tot eind september 2009. De 60 / 40 portefeuille (30% S & P 500, 30% MSCI EAFE, 40% Barclay's Aggregate) had een gemiddeld jaarlijks rendement van 10. 06% per jaar en 11. 99% standaardafwijking van 1979 tot 30 september 2009. Het rendement voor de 60 / 40 portefeuille was in wezen vlak terwijl de standaardafwijking met bijna twee procentpunten daalde. Wanneer u zich terugtrekt uit uw portefeuille, kan het verminderen van de volatiliteit zelfs belangrijker zijn dan het behalen van een hoger rendement.

De bottom line Er zijn veel varianten op deze strategie. Sommige adviseurs promoten strategieën met maximaal vijf buckets! De realiteit is dat die vijf emmers ook in twee emmers kunnen worden samengevouwen - riskant en veilig. Door het eenvoudig te houden, vergroot u uw kansen op succes en voorkomt u dat u zich niet meer onder controle kunt houden, wat vooral belangrijk is wanneer de markten precies dat zijn.