a:

Alle bedrijven die op krediet verkopen, moeten overboekingen voor hun handelsvorderingen hebben, vooral als het bedrijf ook optreedt als een eerste-partij incassobureau op achterstallige rekeningen. Zonder dit te doen, is het beheer van debiteuren moeilijker en minder efficiënt.

In de boekhouding, het dochterboek of subverslagen of subaccounts specifieke details bevatten ter ondersteuning van een grootboek. Voor debiteuren betekent dit dat informatie voor elke credit-verkoop aan klanten afzonderlijk kan worden vastgelegd en gepresenteerd. Wanneer gesommeerd, zou het totaal van de dochterondernemingrekening gelijk moeten zijn aan de debiteuren op de balans. Het primaire doel van deze subprogramma's is om financiële informatie op een productieve manier te beheren. Bedrijven kunnen ook de debiteurensubdeliners gebruiken om verkoopinformatie over het krediet te verspreiden zonder informatie over andere accounts openbaar te maken.

In de praktijk fungeert de grootboek debiteurenadministratie als een lijst van debiteuren aan een bedrijf. Het bedrijf kan klantbetalingen bijhouden, op delinquentie letten, overbetaling voorkomen en eventuele andere boekhoudkundige fouten verzoenen. Het grootboek kan ook worden gebruikt om interne fraude of verduistering te detecteren.

Net zoals elke leverancier zijn eigen crediteurenaddverwerker moet hebben, moet elke klant of klant met kredietaankopen afzonderlijk worden gevolgd via sublicenties met betrekking tot debiteuren. Het bedrijf kan de inbaarheid van schulden monitoren en sorteren via de meest effectieve ARM-praktijken. Accountants kunnen de gegevens van de subadministrators verder gebruiken om hun voorziening voor dubieuze debiteuren in te schatten. Bedrijven kunnen zelfs gebruikmaken van subadministrators om de concentratie van debiteuren door klanten te achterhalen om te zien of het bedrijf te afhankelijk is van één klant.

De gebruikelijke debiteurenratio's, zoals de omzetomzetratio of de uitstaande dagen van de dag, of de DSO, kunnen worden berekend zonder toegang tot de subaccounts. Een verdere analyse van deze ratio's is echter zeer moeilijk zonder een nauwkeurige specificatie van specifieke klantaccounts. Individuele kredietvoorwaarden en verouderingsrapporten vereisen bijvoorbeeld inputs voor subaccountgegevens.

Subladderanalyse kan helpen om hypothetische "inkomsten" om te zetten in werkelijke cashflow. De meeste bedrijven gebruiken accrual accounting om opbrengsten en matchkosten te erkennen, maar een bedrijf kan niet werken op de inkomsten die nog niet geïnd worden. Een effectieve reële kasstroom vereist dat kredietverkopen tijdig worden verzameld. Als uit verouderingsanalyses blijkt dat vorderingen te traag worden geïncasseerd, kan dit een teken zijn dat het bedrijf te veel aan kredietrisico's is blootgesteld en mogelijk moeite heeft om zijn eigen kostenverplichtingen onderweg na te komen.

Effectief gebruik van secundaire grootboeken kan een concurrentievoordeel opleveren ten opzichte van bedrijven die minder proactief en gedetailleerd zijn met hun vorderingen.Het biedt ook een manier om de juistheid van het grootboek te bevestigen en visa versa. Hoewel het eenvoudigweg bijhouden van informatie in gedetailleerde subaccounts niet voldoende is om betere collecties te garanderen, wordt het eenvoudiger om strategisch te richten op hoe ARM-resources moeten worden ingezet om de kosten van het achterhalen van delinquent geld te minimaliseren.