a:

Er zijn veel redenen waarom een ​​bedrijf kan besluiten om te liquideren. Een kleinere onderneming kan besluiten om te liquideren als een van de hoofdbezitters is overleden of een algemene afbouw van haar activiteiten nastreeft. Een grote beursgenoteerde onderneming kan besluiten om te liquideren als het met haar bedrijf niet goed gaat en de bedrijfsschuld veel groter is dan het vermogen of het inkomen van het bedrijf. Bedrijven die faillissementen van Hoofdstuk 7 faillissementen, in tegenstelling tot Hoofdstuk 11 faillissement, waar een bedrijf probeert te reorganiseren en activiteiten voort te zetten. Bedrijven die in Hoofdstuk 7 faillissementsprocedures indienen, staken hun activiteiten en gingen failliet.

In een hoofdstuk 7 procedure wordt een trustee aangesteld om de activa van het bedrijf te liquideren en crediteuren af ​​te betalen. Middelen ontvangen uit de liquidatie van activa worden verdeeld volgens een prioriteit van belangen uiteengezet in federale regelgeving. Administratieve en juridische kosten in verband met het faillissement worden afbetaald voordat geld wordt uitgekeerd aan schuldeisers. De schuld aan beveiligde schuldeisers wordt eerst betaald, omdat hun belangen worden gedekt door het onderpand van de onderneming. De mate waarin ze worden betaald, is afhankelijk van de liquidatiewaarde van het onderpand dat hun beveiligde belangen ondersteunt.

Ongedekte crediteuren, waaronder obligatiehouders, zijn de volgende in de rij voor betalingen. Obligatiehouders kunnen centen krijgen op de dollar. Dan worden preferente aandeelhouders beloond voor zover er nog geld over is. Aandeelhouders worden als laatste betaald omdat ze een deel van het bedrijf bezitten. Er zijn echter meestal zeer beperkte activa over om aandeelhouders te betalen, en de aandelen hebben over het algemeen weinig waarde. Aandeelhouders hebben geen recht op kennisgeving in een procedure van hoofdstuk 7 tenzij crediteuren volledig worden betaald, wat zeldzaam is.