a:

Economen en statistici gebruiken verschillende methoden om economische groei bij te houden. De meest bekende en frequent gemeten metriek is het bruto binnenlands product of het bbp. In de loop van de tijd hebben sommige economen beperkingen en bias in de berekening van het BBP naar voren gebracht. Organisaties, zoals het Bureau of Labor Statistics of BLS, en de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, of de OESO, houden ook relatieve productiviteitsmetingen bij om het economisch potentieel te meten. Sommigen suggereren de economische groei te meten door een verhoging van de levensstandaard, hoewel dit lastig kan zijn om te kwantificeren.

AD:

Bruto binnenlands product

Bruto binnenlands product is de logische uitbreiding van het meten van economische groei in termen van monetaire uitgaven. Als een statisticus bijvoorbeeld de productieve output van de staalindustrie wil begrijpen, hoeft hij alleen de dollarwaarde bij te houden van al het staal dat op de markt is gekomen gedurende een specifieke periode.

Combineer de output van alle industrieën, gemeten in dollars uitgegeven of geïnvesteerd, en u krijgt de totale productie. Dat was tenminste de theorie. Helaas meet de tautologie dat de uitgaven gelijk aan de verkochte productie niet de relatieve productiviteit meten. De productiecapaciteit van een economie groeit niet omdat er meer dollars rondgaan; een economie wordt productiever omdat hulpbronnen efficiënter worden gebruikt. Met andere woorden, economische groei moet op de een of andere manier de relatie meten tussen de totale input van hulpbronnen en de totale economische output.

AD:

De OESO zelf beschreef het BBP als "lijdend aan een aantal statistische problemen". De oplossing was om het bbp te gebruiken om geaggregeerde uitgaven te meten, die theoretisch de bijdragen van arbeid en productie benaderen, en om multifactorproductiviteit, of MFP, te gebruiken om de bijdrage van technische en organisatorische innovatie te tonen.

Productiviteit versus Uitgaven

De relatie tussen productie en uitgaven is een typisch "kip en ei" -debat in de economie. De meeste economen zijn het erover eens dat de totale uitgaven, gecorrigeerd voor inflatie, een bijproduct zijn van de productieve productie. Ze zijn het er echter niet mee eens dat hogere uitgaven op zich een indicatie zijn voor groei.

AD:

Overweeg het volgende scenario: in 2017 werkt de gemiddelde Amerikaan 44 uur per week productief. Stel dat het aantal werknemers of de gemiddelde productiviteit in 2018 niet wordt gewijzigd. Het Congres neemt echter een wet aan die vereist dat alle werknemers in plaats daarvan 50 uur per week werken. Het bbp zal in 2018 vrijwel zeker groter zijn dan het bbp in 2017. Is dit een echte economische groei?

Sommigen zouden zeker ja zeggen. Immers, de totale output is wat belangrijk is voor degenen die zich richten op uitgaven.Voor degenen die geven om productieve efficiëntie en de levensstandaard, heeft deze vraag geen duidelijk antwoord. Om het terug te brengen naar het OESO-model zou het bbp hoger zijn, maar de MFP zou ongewijzigd blijven.

Het doel van economische groei

Stel dat de wereld in 2018 verwikkeld raakte in een derde wereldoorlog. De meeste hulpbronnen van de natie zijn toegewijd aan de oorlogsinspanning, zoals het produceren van tanks, schepen, munitie en transport, en allemaal van de werklozen zijn opgeroepen tot oorlogsdienst. Met een onbeperkte vraag naar oorlogsvoorraden en overheidsfinanciering zou de standaard metriek van economische gezondheid vooruitgang laten zien. Het bbp zou stijgen en de werkloosheid zou kelderen. Maar zou iemand beter af zijn? Alle geproduceerde goederen zouden snel daarna worden vernietigd en de lage werkloosheid is erger dan de lage sterftecijfers. Er zouden geen duurzame "voordelen" zijn van dat soort economische groei.