a:

In de omgangstaal spreken 'booms' en 'busts' over de belangrijkste pieken en dalen van de bedrijfscyclus. Een hausse is een periode van onhoudbare economische expansie die wordt gekenmerkt door overinvesteringen in bepaalde sectoren. Tijdens de hausseperiode hebben ondernemers, bedrijven en investeerders de neiging om een ​​cluster van soortgelijke fouten in de economische prognoses te maken. De bustermijn begint wanneer die actoren hun fouten herkennen en investeringen en productie terugschalen, wat vaak een recessie creëert.

Gelijktijdige bedrijfsproblemen

Tijdens een hausse ervaart een economie normaal gesproken een toenemend bruto binnenlands product (bbp), hogere productie en lagere werkloosheid. Dit is echter een sluier voor echte problemen in de economie. Wat een "boom" van een gezonde economische groei onderscheidt, is dat er een hausse optreedt wanneer slechte investeringen de waarde van bepaalde activa te hoog opdrijven. Om welke reden dan ook, een groot aantal gelijktijdige zakelijke fouten worden gemaakt.

De buste is echt een periode van reiniging. Middelen, waaronder arbeid, moeten overschakelen van onhoudbare economische inspanningen naar productievere inspanningen. Dit resulteert normaal gesproken in tijdelijke werkloosheid en afnemende productiviteit tijdens de aanpassingsfase.

Oorzaken van de Boom-Bust Cycle

Er zijn verschillende concurrerende verklaringen van economen en financiële analisten aangeboden over de oorzaken van cycli van boom-busting. De Britse econoom John Maynard Keynes beschuldigde famously willekeurige veranderingen in investeerderspsychologie. Ten eerste, zei Keynes, investeerders 'over-optimisme leidt tot dwaze speculatie. Vervolgens stelde hij dat investeerders en consumenten tijdens de bustes te voorzichtig zijn, waardoor de totale vraag afneemt en de recessie verergert.

Veel economen geven de schuld aan de financiële en kredietmarkten die verantwoordelijk zijn voor de cycli van boycots. Verschillende versies van deze door krediet geïnduceerde verklaringen bestaan. Oostenrijkse economen geven bijvoorbeeld de schuld aan de manipulatie door de overheid en de centrale bank van de rente- en kredietmarkten om malinvesteringen aan te moedigen. Andere Amerikaanse economen, zoals Irving Fisher, wijten schuld reële deflatie aan schuld voor het verstoren van prikkels op de kredietmarkt.

Milton Friedman stelde dat conjunctuurcycli echt economische fluctuaties waren die werden veroorzaakt door veranderingen in de reële waarde van geld. Hij plaatste de schuld grotendeels bij fouten in het monetaire beleid of bankuitgiften. De enige uitzondering was, volgens Friedman, in het geval van massale bevoorradingsschokken.