a:

Er zijn twee soorten kapitaal die een bedrijf kan gebruiken om operaties te financieren: schulden en eigen vermogen. Voorzichtige bedrijfsfinanciënpraktijken zijn het bepalen van de mix van schulden en eigen vermogen die het meest kosteneffectief is.

De meest voorkomende soorten vreemd vermogen zijn bankleningen, persoonlijke leningen, obligaties en creditcardschulden. Bij uitbreiding kan een bedrijf extra kapitaal aantrekken door een nieuwe lening aan te vragen of een kredietlijn te openen. Dit type financiering wordt aangeduid als vreemd vermogen, omdat het gaat om het lenen van geld op basis van een contractuele overeenkomst om de fondsen op een later tijdstip terug te betalen. Met de mogelijke uitzondering van persoonlijke leningen van zeer genereuze vrienden of familieleden, draagt ​​schuldkapitaal de extra last van rente met zich mee. Deze kosten, die alleen zijn gemaakt voor het privilege om toegang te hebben tot fondsen, worden de kosten van vreemd vermogen genoemd. Stel dat een bedrijf een zakelijke lening van $ 100.000 ontvangt van een bank die een jaarlijkse rente van 6% draagt. Als de lening een jaar later wordt terugbetaald, is het totale terugbetaalde bedrag $ 100, 000 * 1 06, of $ 106, 000. Natuurlijk worden de meeste leningen niet zo snel terugbetaald, dus het werkelijke bedrag van de samengestelde rente op zo'n grote lening kan snel optellen.

De accumulatie van rente is een van de nadelen van vreemd vermogen. Daarnaast moeten betalingen worden gedaan aan geldgevers, ongeacht de bedrijfsprestaties. In een laagseizoen of een slechte economie kan een bedrijf met een hoge schuldenlast schuldbetalingen hebben die zijn inkomsten overtreffen. Omdat kredietverstrekkers echter een gegarandeerde uitkering op uitstaande schulden hebben, zelfs als er geen voldoende inkomsten zijn, zijn de kosten van vreemd vermogen meestal lager dan de kosten van eigen vermogen.

Aandelenkapitaal wordt gegenereerd door de verkoop van aandelen in aandelen. Als het aangaan van meer schulden niet financieel haalbaar is, kan een bedrijf kapitaal aantrekken door extra aandelen te verkopen. Dit kunnen gewone aandelen of preferente aandelen zijn. Preferente aandelen zijn uniek omdat de betaling van een bepaald dividend wordt gegarandeerd voordat dergelijke betalingen op gewone aandelen worden gedaan. In ruil daarvoor hebben preferente aandeelhouders beperkte eigendomsrechten.

Het primaire voordeel van eigen vermogen is dat, in tegenstelling tot vreemd vermogen, de onderneming niet verplicht is aandeelhoudersbeleggingen terug te betalen. In plaats daarvan verwijzen de kosten van eigen vermogen naar het bedrag aan rendement op investering dat aandeelhouders verwachten op basis van de prestaties van de grotere markt. Deze rendementen zijn afkomstig van de betaling van dividenden en een gezonde aandelenwaardering. Het nadeel van eigen vermogen is dat elke aandeelhouder een klein deel van het bedrijf bezit, dus ondernemers zijn verplicht tegenover hun aandeelhouders en moeten ervoor zorgen dat het bedrijf winstgevend blijft om een ​​hoge aandelenwaardering te behouden en de verwachte dividenden te betalen.

Omdat preferente aandeelhouders een hogere claim hebben op bedrijfsactiva, is het risico voor preferente aandeelhouders lager dan voor gewone aandeelhouders, die de onderkant van de betalingsvoedselketen bezetten. Daarom zijn de kapitaalkosten voor de verkoop van preferente aandelen lager dan voor de verkoop van gewone aandelen. Ter vergelijking: beide soorten aandelenkapitaal zijn doorgaans duurder dan vreemd vermogen, aangezien kredietverstrekkers altijd wettelijk gegarandeerd zijn.