a:

Er zijn geen garanties dat stagflatie niet kan terugkeren in de Verenigde Staten. Desalniettemin zijn er redenen om aan te nemen dat de combinatie van oorzaken van de stagflatie van de jaren 70 waarschijnlijk niet snel weer zal plaatsvinden. Als stagflatie opnieuw zou plaatsvinden, lijkt het waarschijnlijk dat er verschillende boosdoeners zouden zijn.

Wat is stagflatie?

Stagflatie is een vorm van economische recessie die wordt gekenmerkt door stijgende werkloosheid, negatieve economische groei en stijgende inflatie. Traditioneel zou een overheid reageren op een recessie door een expansief fiscaal en monetair beleid te voeren - verlaging van de rentetarieven, verhoging van de uitgaven, verlaging van reservevereisten voor banken en verlaging van belastingen.

Het expansieve beleid houdt echter het risico in dat nog meer inflatie wordt gecreëerd. Omdat de inflatie al problematisch is tijdens stagflatie, lijkt dit een contraproductieve maatregel. Om het nog erger te maken, is de traditionele manier om de inflatie te verlagen het tegenstrijdige monetaire en fiscale beleid. Omdat dit leidt tot werkloosheid en een trage economische groei, kan het niet worden gebruikt om stagflatie aan te pakken.

Vroege Keynesiaanse economen van wie de theorieën na de Tweede Wereldoorlog tot bekendheid waren gestegen, betoogden dat stagflatie onmogelijk was. Inflatie en werkloosheid werden als elkaar uitsluitende verschijnselen gezien en tientallen jaren van onderzoek hadden een consistent omgekeerde relatie tussen beide laten zien. Toen de stagflatie het Verenigd Koninkrijk en de VS in de jaren zeventig trof, kon de Keynesiaanse economie het niet uitleggen of aanpakken.

Stagflatie van de jaren 1970

Er zijn concurrerende theorieën die worden gebruikt om uit te leggen hoe stagflatie zijn de Amerikaanse economie in de jaren 1970, waarvan de meeste zich rond drie factoren centreren: een negatieve aanbodschok op de oliemarkten, jaar van soepel monetair beleid door de Federal Reserve en contraproductieve regelgeving door de overheid.

De olieschok begon in 1973, toen de Organisatie van Arabische olie-exporterende landen (OAPEC) een embargo plaatste op olie-transporten naar westerse landen die Israël steunden, zoals de VS en het VK.

Inflatie was al in opkomst tegen 1973, het resultaat van kunstmatig lage rentetarieven en enorme geldhoeveelheidstoename door de Federal Reserve in de jaren zestig en vroege jaren zeventig. In 1974 bereikte de twaalfmaands inflatie in de VS 12. 2% en in de VS was het nog erger.

Om het nog erger te maken, probeerde de regering-Nixon de prijzen te laten stijgen door loon- en prijscontroles in te voeren. De eerste reeks controles vond plaats in 1971, maar werd erger in 1975. Binnenlandse producenten van alle gecontroleerde goederen en diensten, waaronder olie, konden geen winst meer genereren en hadden geen prikkel om de productie te verhogen.Dit leidde tot ernstige tekorten en een toenemende werkloosheid.

De mogelijkheid van stagflatie vandaag

Gelet op de fouten van de jaren zeventig, lijkt het onwaarschijnlijk dat de Amerikaanse regering directe loon- en prijscontroles instelt als reactie op de stijgende inflatie. Evenzo lijkt het onwaarschijnlijk dat de US zo slecht uitgerust zou zijn om een ​​olie-embargo af te handelen, omdat het land een veel robuustere productiecapaciteit heeft.

Stagflatie kan opnieuw voorkomen - stijgende prijzen en stijgende werkloosheid sluiten elkaar niet uit - maar hebben waarschijnlijk een nieuwe combinatie van negatieve variabelen nodig. Geen twee recessies zijn identiek en geen twee perioden van stagflatie zijn identiek.