a:

Elke maand kondigt het Bureau of Labor Statistics (BLS), een afdeling van het Amerikaanse Ministerie van Arbeid, het werkloosheidscijfer voor de Verenigde Staten aan. Dit aantal probeert het percentage Amerikanen in de beroepsbevolking te meten die momenteel geen baan hebben. Het is een van de economisch meest bekeken economische indicatoren door economen, bedrijven en investeerders, die het allemaal gebruiken om de gezondheid van de Amerikaanse economie te peilen en om te investeren of zakelijke beslissingen te nemen. Hoewel het werkloosheidscijfer een nuttige maatstaf is, wordt het opgezadeld door verschillende tekortkomingen die het vermogen van het land om nauwkeurig de gezondheid van de Amerikaanse arbeidsmarkt te weerspiegelen, ondermijnen.

De werkloosheidscijfers berekenen

De methode die door de BLS wordt gebruikt om het werkloosheidspercentage te berekenen, is eenvoudig en duidelijk. Meer dan 60.000 huishoudens, die willekeurig worden geselecteerd om de grotere bevolking te benaderen, worden elke maand onderzocht. Bij het uitvoeren van deze enquête probeert de BLS twee dingen te bepalen. Ten eerste wil het degenen isoleren die daadwerkelijk worden beschouwd als werknemers, wat betekent dat ze een baan hebben of actief op zoek zijn naar werk. Alleen deze mensen komen in aanmerking wanneer het werkloosheidspercentage wordt berekend. De rest, di degenen die geen baan hebben en niet actief op zoek zijn naar werk, worden geclassificeerd als niet in de beroepsbevolking. Deze mensen, hoewel werkloos, tellen niet mee voor het werkloosheidspercentage.

Het tweede dat de BLS wil weten, is dat uit de enquête leden van de beroepsbevolking, welk percentage momenteel banen heeft en welk percentage dat niet doet. Het percentage mensen dat niet het werkloosheidspercentage vormt. Daarom, als het onderzoek voor een bepaalde maand 100, 000 individuen omvat, waarvan 80, 000 worden beschouwd als in de arbeidskrachten en 75, 000 van die in de beroepsbevolking banen hebben, dan is het aantal mensen dat officieel werkloos is 5.000 van 80, 000 of 6. 25%. Dat is dan het werkloosheidscijfer voor de gegeven maand.

Tekortkoming in de BLS-berekening

De grootste tekortkoming in de berekening van het werkloosheidspercentage door de BLS betreft de 20.000 mensen die als buiten de beroepsbevolking worden beschouwd. De onderliggende veronderstelling door deze mensen niet te tellen is dat ze geen baan hebben, omdat ze ze om de een of andere reden niet willen. Verder onderzoek is echter in tegenspraak met die aanname. Studies tonen aan dat veel mensen die door de BLS als niet in de beroepsbevolking worden beschouwd, eigenlijk werk willen; ze hebben het gewoon opgegeven door te kijken naar een langdurig gebrek aan succes om ze te vinden. Daarom geeft het werkloosheidspercentage een onderschatting van het aantal mensen dat wil werken maar geen baan heeft.

Een andere tekortkoming van de methode is dat er geen onderscheid wordt gemaakt tussen deeltijd- en voltijdwerknemers. Veel van degenen geteld als werkzaam bij de BLS zijn deeltijdse werknemers die voltijds willen werken. Deeltijdbanen bieden zelden voordelen of zelfs genoeg inkomsten om de kosten van levensonderhoud te dekken. Een arbeidskracht met een groot aantal deeltijdwerkers kan daarom niet als gezond worden beschouwd. Jammer genoeg houdt het werkloosheidspercentage gerapporteerd door de BLS hier geen rekening mee, en vaak rapporteert het een aantal dat volledige werkgelegenheid oplevert, terwijl veel van degenen die als tewerkgesteld worden beschouwd, slechts genoegen hebben genomen met stopzetten van deeltijds werk.